Αποτυχημένες προσπάθειες!
Δυστυχώς κάποια σοβαρά προβλήματα στη δουλειά, δεν μου επιτρέπουν να κάνω πράγματα με τον Άγγελο και να σας τα επικοινωνώ, όσο συχνά θα ήθελα.
Είναι κι αυτό μέσα στη ζωή δυστυχώς, όπως και το να μην είναι πάντα πετυχημένες οι απόπειρες δημιουργικού παιχνιδιού με το παιδί μας.
Το μοιράζομαι μαζί σας, γιατί είμαι σίγουρη ότι σας τυχαίνει συχνά και η πρόθεσή μου δεν είναι να σας παρουσιάζω τα πράγματα ιδανικά, αλλά έτσι όπως ακριβώς είναι.
Πρόσφατα, πήρα ένα βιβλίο που ονομάζεται:«365 μέρες χωρίς τηλεόραση» των Στηβ & Ρουθ Μπένετ από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον γιατί έχει πολλές ιδέες για παιχνίδια με το παιδί μας, μέσα ή έξω από το σπίτι, ομαδικά ή για δύο, χειροτεχνίες, ζωγραφική, μαγειρική και άλλα, πολλές φορές χωρίς να χρειάζεται τίποτε παραπάνω από το χρόνο μας. Το διαβάζω αυτό τον καιρό για να πάρω ιδέες. Τα περισσότερα παιχνίδια νομίζω ότι είναι για μεγαλύτερα παιδιά, αλλά υπάρχουν και αρκετά που θα μπορούσαν να αρέσουν κι σ'ένα παιδί 3 ετών και πάνω, με λίγη καλή προσπάθεια και φαντασία, ίσως και σε μικρότερα.
Αποφάσισα λοιπόν το περασμένο Σάββατο που ο μικρούλης μας ήταν λίγο αδιάθετος και έτσι δεν πήγαμε πρώτη φορά σε παιδικό θέατρο όπως προγραμματίζαμε, (θα σας πω εντυπώσεις όταν με το καλό τα καταφέρουμε να πάμε), να παίξουμε ένα παιχνιδάκι από το βιβλίο.
Ονομάζεται «αλυσιδωτά γέλια» και χρειάζεται τουλάχιστον 3 άτομα, όσα δηλαδή εμείς σαν οικογένεια. Απαιτεί μόνο λίγο από το χρόνο μας και ήλπιζα ότι θα μας έφτιαχνε το κέφι.
Έστρωσα λοιπόν ένα χαλάκι στο πάτωμα, έβαλα τον μπαμπά μας να ξαπλώσει ανάσκελα, ξάπλωσα εγώ ακουμπώντας το κεφάλι μου στο στομάχι του και έβαλα τον Άγγελο να ξαπλώσει, ακουμπώντας το κεφάλι του πάνω στο δικό μου στομάχι. Κανονικά το πρώτο άτομο λέει «ΧΑ», το δεύτερο «ΧΑ, ΧΑ», το τρίτο «ΧΑ, ΧΑ, ΧΑ» και ούτω καθεξής.
Τελικά όλα τα άτομα που συμμετέχουν στο παιχνίδι, μικροί και μεγάλοι, υποτίθεται ότι αρχίζουν να γελούν χωρίς σταματημό, ίσως γιατί με τον τρόπο που μεταδίδονται τα κύματα μέσω του σώματος λέγοντας ΧΑ, ΧΑ, ΧΑ, προκαλούν γέλιο. Το βιβλίο επίσης προτείνει να προσπαθήσουμε να συγκρατηθούμε και να μη γελάσουμε, και διαβεβαιώνει ότι ένας θα ξαναρχίσει το γέλιο μεταδίδοντάς το και στους υπόλοιπους.
Εμείς δυστυχώς δεν το ολοκληρώσαμε, γιατί ο μπαμπάς μας δεν ήταν κι εκείνος στα καλά του και άρα δεν ήταν και πολύ συνεργάσιμος, ο Άγγελος δεν το πολυκατάλαβε αφού κι αυτός ήταν λίγο «κάπως» και έτσι έμεινα με τη χαρά!
Το καλό της υπόθεσης ήταν ότι το χαλάκι και η ξάπλα ευνοούσαν τα «γούτσου-γούτσου» κι έτσι τουλάχιστον χορτάσαμε αγκαλιές, φιλάκια και κουβεντολόι! Απαραίτητα συστατικά, ιδίως όταν περνάς δύσκολα και το έχεις ανάγκη και από τον άνθρωπό σου και από το παιδί σου!
Δεν έχετε λοιπόν παρά να το δοκιμάσετε, ίσως να έχετε πιο εντυπωσιακά αποτελέσματα!
Καλή διασκέδαση!
Είναι κι αυτό μέσα στη ζωή δυστυχώς, όπως και το να μην είναι πάντα πετυχημένες οι απόπειρες δημιουργικού παιχνιδιού με το παιδί μας.
Το μοιράζομαι μαζί σας, γιατί είμαι σίγουρη ότι σας τυχαίνει συχνά και η πρόθεσή μου δεν είναι να σας παρουσιάζω τα πράγματα ιδανικά, αλλά έτσι όπως ακριβώς είναι.
Πρόσφατα, πήρα ένα βιβλίο που ονομάζεται:«365 μέρες χωρίς τηλεόραση» των Στηβ & Ρουθ Μπένετ από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον γιατί έχει πολλές ιδέες για παιχνίδια με το παιδί μας, μέσα ή έξω από το σπίτι, ομαδικά ή για δύο, χειροτεχνίες, ζωγραφική, μαγειρική και άλλα, πολλές φορές χωρίς να χρειάζεται τίποτε παραπάνω από το χρόνο μας. Το διαβάζω αυτό τον καιρό για να πάρω ιδέες. Τα περισσότερα παιχνίδια νομίζω ότι είναι για μεγαλύτερα παιδιά, αλλά υπάρχουν και αρκετά που θα μπορούσαν να αρέσουν κι σ'ένα παιδί 3 ετών και πάνω, με λίγη καλή προσπάθεια και φαντασία, ίσως και σε μικρότερα.
Αποφάσισα λοιπόν το περασμένο Σάββατο που ο μικρούλης μας ήταν λίγο αδιάθετος και έτσι δεν πήγαμε πρώτη φορά σε παιδικό θέατρο όπως προγραμματίζαμε, (θα σας πω εντυπώσεις όταν με το καλό τα καταφέρουμε να πάμε), να παίξουμε ένα παιχνιδάκι από το βιβλίο.
Ονομάζεται «αλυσιδωτά γέλια» και χρειάζεται τουλάχιστον 3 άτομα, όσα δηλαδή εμείς σαν οικογένεια. Απαιτεί μόνο λίγο από το χρόνο μας και ήλπιζα ότι θα μας έφτιαχνε το κέφι.
Έστρωσα λοιπόν ένα χαλάκι στο πάτωμα, έβαλα τον μπαμπά μας να ξαπλώσει ανάσκελα, ξάπλωσα εγώ ακουμπώντας το κεφάλι μου στο στομάχι του και έβαλα τον Άγγελο να ξαπλώσει, ακουμπώντας το κεφάλι του πάνω στο δικό μου στομάχι. Κανονικά το πρώτο άτομο λέει «ΧΑ», το δεύτερο «ΧΑ, ΧΑ», το τρίτο «ΧΑ, ΧΑ, ΧΑ» και ούτω καθεξής.
Τελικά όλα τα άτομα που συμμετέχουν στο παιχνίδι, μικροί και μεγάλοι, υποτίθεται ότι αρχίζουν να γελούν χωρίς σταματημό, ίσως γιατί με τον τρόπο που μεταδίδονται τα κύματα μέσω του σώματος λέγοντας ΧΑ, ΧΑ, ΧΑ, προκαλούν γέλιο. Το βιβλίο επίσης προτείνει να προσπαθήσουμε να συγκρατηθούμε και να μη γελάσουμε, και διαβεβαιώνει ότι ένας θα ξαναρχίσει το γέλιο μεταδίδοντάς το και στους υπόλοιπους.
Εμείς δυστυχώς δεν το ολοκληρώσαμε, γιατί ο μπαμπάς μας δεν ήταν κι εκείνος στα καλά του και άρα δεν ήταν και πολύ συνεργάσιμος, ο Άγγελος δεν το πολυκατάλαβε αφού κι αυτός ήταν λίγο «κάπως» και έτσι έμεινα με τη χαρά!
Το καλό της υπόθεσης ήταν ότι το χαλάκι και η ξάπλα ευνοούσαν τα «γούτσου-γούτσου» κι έτσι τουλάχιστον χορτάσαμε αγκαλιές, φιλάκια και κουβεντολόι! Απαραίτητα συστατικά, ιδίως όταν περνάς δύσκολα και το έχεις ανάγκη και από τον άνθρωπό σου και από το παιδί σου!
Δεν έχετε λοιπόν παρά να το δοκιμάσετε, ίσως να έχετε πιο εντυπωσιακά αποτελέσματα!
Καλή διασκέδαση!
Χα χα χα!!! Καλό ακούγεται! Εγώ μόνο που το διάβαζα χαμογέλαγα! Μάλλον η αδιαθεσία θα σας επηρέασε και δεν πέτυχε, αν κι από όσο λες τελικά δεν ήταν και τόσο αποτυχημένο... αφού τελικά περάσατε καλά, απλά δεν γελάσατε. Μπορείτε να το ξαναδοκιμάσετε, μπορεί η 2η φορά να είναι καλύτερη και η 3η τέλεια! Νομίζω το παιχνίδι προσφέρεται για πολλές επαναλήψεις. Εγώ σκέφτομαι τώρα παραλλαγές και γελάω μόνη μου και όχι τίποτα άλλο αλλά είμαι και στη δουλειά και θα με παρεξηγήσουν! Ας πούμε σκέφτομαι το χα να το κάνεις με μπάσα φωνή ή αντί για χα να είναι χου ή να είναι χαχαχα αλλά με ταχύτητα, να το λες όσο πιο γρήγορα μπορείς! :-)
ΑπάντησηΔιαγραφή