Σχολείο για γονείς;

Πριν λίγο καιρό είχα τη χαρά να γνωρίσω την Ερατώ Χατζημιχαλάκη, οικογενειακή σύμβουλο. Με εντυπωσίασε τόσο πολύ ο τρόπος που προσέγγιζε τα πράγματα και ο εξαίσιος τρόπος που μιλάει ελληνικά, καθώς και η ίδια σαν άνθρωπος, που δεν άντεξα και τη ρώτησα πολλά πράγματα που με απασχολούν σαν μητέρα. Ήταν χείμαρρος! Αν μπείτε και στη ιστοσελίδα της www.allazo.gr θα καταλάβετε τη δουλειά που έχει κάνει στη συμβουλευτική γονέων.

Αποφάσισα λοιπόν να το μοιραστώ όλο αυτό με εσάς και της ζήτησα να γράψει κάτι για «τα φτερουγίσματα». Μου ζήτησε μια ερώτηση για να μπορέσει να περιορίσει λίγο το θέμα, και της την έστειλα. Η απάντηση ήταν εντυπωσιακή και χειμαρρώδης όπως η ίδια. Μπήκα στον πειρασμό να την «περικόψω», αλλά δεν μου πήγαινε η καρδιά γιατί θα έχανε σε ουσία. Πάρτε το χρόνο σας και διαβάστε την, μπείτε και στην ιστοσελίδα της, πραγματικά αξίζει τον κόπο!

Εγώ θα επανέλθω σύντομα γιατί με συμβούλεψε σε κάποιο θέμα μου με τον μικρό που με βοήθησε ουσιαστικά και σε άλλα που τώρα τα δοκιμάζω και θα σας ενημερώνω στην πορεία.

Απολαύστε την:

Τελικά χρειάζονται οι γονείς ψυχολογική και συμβουλευτική βοήθεια στο μεγάλωμα των παιδιών τους ή αρκεί το ένστικτό τους?

Αγγίζοντας την ερώτηση με τη ματιά του ειδικού, λέω πως ναι, κάποιοι γονείς χρειάζονται βοήθεια και κάποιοι ίσως όχι. Το ενδιαφέρον εδώ είναι ότι παρατηρώντας αυτούς που την αναζητούν - άρα νοιώθουν πως την χρειάζονται - είναι εκείνοι που δεν θα έπρεπε να τη χρειάζονται. Αντίθετα εκείνοι που δεν την αναζητούν, είναι αυτοί που θα έπρεπε να την χρειάζονται. Τι σχήμα οξύμωρο! Και τι μεγάλη αλήθεια!

Προσεγγίζοντάς την ως μητέρα θα πω πως ναι οπωσδήποτε. Εγώ τουλάχιστον χρειάστηκα και δεν μετάνιωσα που την πήρα. Αισθάνομαι πως έκανα τα μεγάλα λάθη μικρότερα.

Ας είμαστε ρεαλιστές. Η εποχή μας είναι γεμάτη προκλήσεις. Σου δίνονται τόσα πολλά που αν επιλέξεις να πάρεις κάποια από αυτά, είναι βέβαιο πως θα οδηγηθείς αλλού, αλλιώς. Γενιές μεγάλωσαν χωρίς οι γονείς να έχουν κανένα ειδικό να αποταθούν. Στις δυσκολίες ήταν εκεί γύρω κάποιος που είχε αντιμετωπίσει το θέμα που «έκαιγε» λίγο πριν και μέσα απ’ τη δική του πείρα και γνώση, οδηγούσε και τους επόμενους που ή έκαναν ότι έλεγαν οι παλιότεροι ή κάποιοι (οι πιο τολμηροί) αντιδρούσαν στο κατεστημένο. Κι έτσι φέραμε τον κόσμο εδώ που τον φέραμε. Σ’ αρέσει; Εμένα πάντως όχι.

Μήπως είναι ανάγκη να μαζευτούμε και να ομολογήσουμε τα λάθη μας και ίσως τότε να μπορέσουμε να πορευτούμε με βήματα αλλιώτικα στο προορισμό μας σαν ανθρώπινο είδος; Μήπως να αναρωτηθούμε αν «στραβός είν’ ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε»; Κι’ αν αποφανθούμε πως στραβά αρμενίζουμε, ασφαλώς μια μεγάλη μερίδα της ευθύνης για τη στραβομάρα πιστεύω πως θα τη ρίξουμε στους γονείς. Στους γονείς που σαν πειθήνια όργανα μιας οργανωμένης καταναλωτικής κοινωνίας, έπεσαν με τα μούτρα να φέρουν στο σπίτι περισσότερα χρήματα, για περισσότερα υλικά αγαθά, για περισσότερες απολαύσεις και μπερδέψαμε τις ανάγκες με τις επιθυμίες και ξεχάσαμε τη χαρά και στη θέση της βάλαμε τις εξωσχολικές δραστηριότητες; Και μήπως έτσι ίσως να αντιληφθούμε πως στη θέση της εσωτερικής αναζήτησης για την προσωπική αλήθεια, βάλαμε την αλήθεια που λέει η τηλεόραση που όμως είναι μια ψεύτικη εικονική πραγματικότητα; Και μήπως μέσα σ’ αυτή την διαστρέβλωση σπρώξαμε και τα παιδιά μας που άθελά τους αγωνίζονται να αποδείξουν πως είναι σε θέση να υπερβούν τις επιθυμίες του γονιού και μαζεύουν γνώσεις, πτυχία και διαπιστευτήρια για να γίνουν μορφωμένοι άνεργοι; Ατέλειωτα τα μήπως και σε παρασύρουν σαν κινούμενη άμμος και σε ρουφούν στην άβυσσο της ωχ αδερφοσύνης που μας διέπει σαν κοινωνία.

Υπάρχουν οι αρχές. Υπάρχουν οι αξίες. Υπάρχουν οι μέθοδοι και οι προσεγγίσεις. Πάντα υπήρχαν από τις ένδοξες γενιές των Αρχαίων προγόνων μας. Απλά τις γνωρίζουν λίγοι. Οι πολλοί όχι μόνο δεν τις γνωρίζουν αλλά κι αν ακόμη τους τις πας μπροστά στα μάτια τους, προτιμούν …. να διαβάσουν εφημερίδα (για να είναι λέει ενημερωμένοι) ή κάποιοι άλλοι προτιμούν να δουν τηλεόραση (γιατί έλα μωρέ να ξεκουραστούμε λίγο). Κι αυτοί οι λίγοι που τελικά τολμούν να διαφοροποιηθούν και να ψάξουν γι’ αυτό το τόσο σημαντικό ρόλο που τους εμπιστεύθηκε ο Δημιουργός, δεν φτάνουν να κάνουν τη διαφορά. Κι άσε που νοιώθουν μόνοι μέσα σ’ ένα σύνολο αφιονισμένων, αποπροσανατολισμένων, αδιάφορων, ψευτοκαθωσπρεπει (ωραία λέξη ε;) τύπων που νομίζουν πως κάνουν το σωστό. Κι άμα τους πεις και κάτι εσύ ο υποψιασμένος, σε κοιτούν σαν να ήρθες από άλλο πλανήτη. Ε! λοιπόν όχι. Όλοι αυτοί που βλέπουν το ρόλο του γονιού σαν τον σημαντικότερο της ζωής τους (πιο ψηλά κι από τη Διευθυντική θέση στη Πολυεθνική που απασχολεί τη μαμά ή τον μπαμπά ως αργά το βράδυ), είναι αυτοί που σαν προπομποί αλλάζουν την κοινωνία.

Ναι Φλώρα μου χρειάζονται οι γονείς βοήθεια. Είναι πολλά τα θέματα που δεν μπορεί να ξέρει ένας γονιός και το ένστικτο είναι μια πολύ παρεξηγημένη λέξη. Εν-στικτο είναι ότι φέρω ως στίγμα μέσα μου και με κάνει να ανήκω στο βιολογικό μου είδος. Δεν είναι εν-στικτες οι συμπεριφορές μου ως γονιός. Πιθανά να είναι έν-στικτη η αγάπη. Είναι όμως εν-στικτη η αγάπη χωρίς όρους; Δεν νομίζω. Έχω ακούσει πολλούς γονείς να κάνουν το λάθος της διαπραγμάτευσης της αγάπης τους. Έστω και χειριστικά να γίνεται χωρίς να είναι αλήθεια είναι τεράστιο λάθος στα αυτιά του μικρού παιδιού. Να για ποια πράγματα χρειάζεται καθοδήγηση ο γονιός. Κι είναι πολλά πίστεψέ με. Μόνο ξεκινώντας να ασχοληθείς ξετυλίγεται το κουβάρι και βλέπεις πως αυτό ή εκείνο το λάθος που είναι τόσο οφθαλμοφανές δεν το κατάλαβες πως το έκανες. Πόσοι γονείς ας πούμε μπορεί να ξέρουν πως όταν λέμε Μπράβο στο παιδί μας δεν το ενθαρρύνουμε αλλά το αποθαρρύνουμε; Ναι χρειάζονται βοήθεια, καθοδήγηση, προβληματισμό, συμπαράσταση, στήριξη οι γονείς. Είναι μεγάλο το έργο να μεγαλώνεις έναν άνθρωπο. Είναι τεράστια η ευθύνη. Είναι σπουδαία η αποστολή. Ας μην την αφήνουμε στην τύχη της. Συγνώμη αν η απάντησή μου ήταν λίγο μεγαλύτερη είναι γιατί είναι μεγάλη και η πίκρα που αισθάνομαι όταν προσφέρω δωρεάν ας πούμε μια ομιλία σ’ ένα σχολείο που έχει 200 μαθητές άρα 400 γονείς και έρχονται 10. Όχι γιατί επέλεξαν να μην ακούσουν εμένα αλλά επέλεξαν να μην ακούσουν κανένα. Η Ελπίδα μου σαν άνθρωπος με κάνει να πιστεύω στο νόμο της κρίσιμης μάζας. Αυτός λέει πως ακόμη και ένας κάνει τη διαφορά. Ένας ακόμη γονιός λοιπόν να αναζητήσει βοήθεια μπορεί όλη η ζυγαριά να γύρει προς αυτή τη κατεύθυνση. Πού ξέρεις μπορεί να είσαι εσύ αυτός που θα κάνει τη διαφορά. Μπορεί να είσαι εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές. Γένοιτο.

Ερατώ Χατζημιχαλάκη
Οικογενειακή Σύμβουλος