Καραγκιόζης...

Είχα και στο παρελθόν προσπαθήσει να πάω με το γιόκα μου να παρακολουθήσουμε παράσταση Καραγκιόζη. Ήταν πριν από 1 χρόνο περίπου και παιζόταν σε ένα θέατρο στον Πειραιά. Μαζευτήκαμε θυμάμαι η αδερφή μου, η κουμπάρα της με τα δυό της παιδιά, (το ένα κορίτσι 1 χρόνο περίπου πιο μεγάλο από τον δικό μου και το αγόρι της 1 χρόνο περίπου μικρότερο), μια κοινή τους φίλη με το παιδί της και εμείς οικογενειακώς. Οι άντρες των οικογενειών έμειναν έξω για καφέ γιατί το εισιτήριο για όλη την οικογένεια πήγαινε πολύ (άλλο που δεν ήθελαν βέβαια...)

Θυμάμαι ότι το θέατρο ήταν γεμάτο κόσμο, αλλά ο δικός μου κρατούσε τα αυτιά του γιατί η μουσική και ο λόγος του Καραγκιοζοπαίχτη από τα μεγάφωνα τον ενοχλούσε (ήταν λίγο δυνατά είναι η αλήθεια...). Μετά από 20 λεπτά περίπου αναγκάστηκα να τον πάρω και να συναντήσουμε τους μπαμπάδες για καφέ και χυμό, αφού ο μικρός διαμαρτυρόταν.
Πρέπει να πω ότι ούτε εμένα μου άρεσε ιδιαίτερα, έμενα απαθής με τα αστεία, τα οποία έβρισκα και λίγο παρωχημένα, αλλά έβλεπα ότι ο περισσότερος κόσμος γελούσε και τα παιδιά είχαν χαζέψει και έδειχναν να διασκεδάζουν.
Έτσι θεώρησα ότι εμείς είμασταν οι «μυστήριοι» της υπόθεσης, ίσως και ο μικρός ήταν μικρός και ακόμα καθόλου εξοικειωμένος με θεάματα τότε, οπότε το έβαλα στην άκρη για αργότερα.

Εχθές είχε παράσταση Καραγκιόζη στο υπαίθριο θεατράκι της γειτονιάς μας, στα πλαίσια των καλοκαιρινών παραστάσεων του δήμου μας. Με λύπη μου διαπίστωσα ότι δεν άλλαξαν τα συμπεράσματά μου έναν χρόνο μετά, το αντίθετο μάλιστα ενισχύθηκαν. Ο μικρός βαρέθηκε, και αρκετά από τα υπόλοιπα παιδιά επίσης, ο κόσμος ήταν χλιαρός και εγώ παρέμενα απαθής σε όλα τα αστεία (ακόμα και σ'αυτά που οι περισσότεροι γελούσαν). Για να μην τα πολυλογώ φύγαμε στο διάλειμμα.

Στα μικράτα μου υπήρξα μεγάλη φαν του Καραγκιόζη, μάλιστα είχαμε γράψει και δικό μας έργο με την αδερφή μου και είχαμε στήσει ολόκληρη παράσταση έξω από το σπίτι μας ένα καλοκαίρι. Παίζαμε συχνά και στο δωμάτιό μας Καραγκιόζη: δυό καρέκλες, ένα σεντόνι, οι φιγούρες (άλλες αγοραστές κι άλλες χειροποίητες) και ένα φως γραφείου, έκαναν μια χαρά τη δουλειά.

Δεν ξέρω τι φταίει και δεν μας αρέσει πιά. Ίσως άλλαξαν οι εποχές και η τουρκοκρατία φαντάζει πολύ μακρινή, το να λύνεις τις διαφορές σου με το ξύλο είναι παρωχημένο και αντιπαιδαγωγικό, ίσως ακόμα να παίζει ρόλο και ο καραγκιοζοπαίχτης...

Κρίμα που αμέλησα και δεν είδα ποτέ από κοντά να παίζει Καραγκιόζη τον αείμνηστο Ευγένιο Σπαθάρη...