Η Ζωή χωρίς Παιδιά...(για λίγο!)

Φέτος είναι η τρίτη χρονιά που έστειλα το παλικάρι μου διακοπές για 10 ημέρες με τη γιαγιά!
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τα ανάμικτα συναισθήματα που ένιωθα, κυρίως επειδή φέτος νομίζω ότι κάπως καλύτερα τα έχω διαχειριστεί και όταν με ρωτούσαν αν μου λείπει, απαντούσα «όχι» χωρίς περιστροφές!

Να ξεκαθαρίσω κάτι:
Αν άφηνα τον εαυτό μου ελεύθερο και ανεξέλεγκτο, νομίζω ότι δεν θα άφηνα κανέναν και το εννοώ ΚΑΝΕΝΑΝ, να ασχολείται με οποιονδήποτε τρόπο με το παιδί μου!
Αυτό είναι ένα συναίσθημα πολύ δυνατό και εμφανίζεται σχεδόν από την πρώτη στιγμή που συνειδητοποιείς ότι αυτό το πλασματάκι είναι ολόδικό σου, εξαρτάται αποκλειστικά από εσένα κι αρχίσεις να εξοικειώνεσαι μαζί του!

Με τον καιρό όμως συνειδητοποιείς, ότι αυτό είναι πρακτικά αδύνατον να εφαρμοστεί, ιδίως αν εργάζεσαι, (κάποιος θα πρέπει να φροντίσει το μωρό, όσο εσύ δουλεύεις!), αλλά έτσι κι αλλιώς λόγω αντικειμενικών δυσκολιών, (πρέπει να κάνεις κι ένα μπάνιο βρε αδερφέ, αλλά κυρίως λόγω του ότι κινδυνεύεις να πάθεις υπερκόπωση!)

Το να αποφασίσεις όμως να συναινέσεις και να δώσεις οικειοθελώς το «μωρό» σου, (όσο χρονών κι αν είναι), για ένα μεγάλο διάστημα, να ζήσει μακρυά σου, είναι κάτι τελείως διαφορετικό και θέλει, πιστέψτε με, μεγάλη ψυχική δύναμη! (Sorry μπαμπάδες, ξέρω ότι αυτό δεν το πολυκαταλαβαίνετε οι περισσότεροι από εσάς, αλλά έτσι είναι!)

Εγώ προσωπικά συνειδητοποίησα, ότι το να μπορέσεις να κάνεις την υπέρβαση και να ξεκολλήσεις, έστω και για λίγο, εσύ από το παιδί και το παιδί από εσένα, μόνο καλό θα κάνει και στους δύο!
Αυτό όμως θα γίνει μόνο αν καταφέρεις να τιθασσεύσεις όλα τα ανάμικτα συναισθήματα που νιώθεις και να τα αποδεχτείς, αλλά να αφήσεις το περιθώριο και στο παιδί σου να κάνει το ίδιο!
Π.χ.
Σου λείπει απίστευτα, αλλά ταυτόχρονα είσαι και απίστευτα ξαλαφρωμένη που μπορείς επιτέλους να κάνεις τρελλίτσες με τον καλό σου χωρίς να φοβάσαι μην ξυπνήσει!

Σχεδόν δεν έρχεται στο τηλέφωνο να σου μιλήσει για να μην διακόψει το παιχνίδι του ή το μπάνιο του και ενώ χαίρεσαι που είναι ευτυχισμένο, ζηλεύεις που δεν σε έχει ανάγκη για να περνάει καλά!

Φοβάσαι να παραδεχτείς στον εαυτό σου ότι χαίρεσαι που βρήκες λίγο από την ανεμελιά που είχες κάποτε και που μπορείς πάλι, χωρίς έννοια, να κανονίσεις να βγείς μετά τη δουλειά για θερινό σινεμαδάκι, μια μπυρίτσα ή καφέ με τις φίλες σου ή τον άντρα σου!

Χαλαρώστε!

Το ότι αισθανόμαστε έτσι δεν σημαίνει ότι δεν αγαπάμε το παιδί μας αρκετά ή ότι δεν είμαστε καλές μάνες (άντε και καλοί μπαμπάδες!)

Το ότι το παιδί μας περνάει καλά, δεν σημαίνει ότι δεν μας αγαπάει ή ότι δεν μας έχει ανάγκη για να μεγαλώσει σωστά.

Το ένα δεν αποκλείει το άλλο και αφήνοντας τον εαυτό μας να αποδεχτεί όλα τα παραπάνω και να ζήσει λίγο ξέγνοιαστα, επιτρέποντας και στο παιδί μας να κάνει το ίδιο χωρίς ενοχές, απλώς δίνουμε σε μας τον χρόνο που μας αξίζει και στο παιδί μας την δυνατότητα να γίνει ένας ανεξάρτητος, ευτυχισμένος ενήλικας.

Άλλωστε, αυτό δεν θέλουμε όλοι για τα παιδιά μας;

Και τελικά σημασία έχει, όπως λέει και ο Άγγελος: «Μα αφού θα ξαναγυρίσω, βρε μαμά!»