Κρίση...

Τον τελευταίο καιρό έχω περάσει δύσκολα, με πολλές ανακατατάξεις, προβλήματα και έννοιες στη δουλειά μου και αλλού.
Ευτυχώς έχω ένα γιο που καταλαβαίνει πως δεν είμαι καλά πριν το συνειδητοποιήσω εγώ η ίδια και μου «χτυπάει το καμπανάκι». Έτσι λοιπόν, άρχισε ξαφνικά να «βρέχει» το κρεββάτι του τη νύχτα, αλλά και το μεσημέρι στο προνήπιο σχεδόν κάθε μέρα.
Αφού συνήλθα από το πρώτο σοκ, συζήτησα με δυο ανθρώπους που εκτιμώ πολύ, οι οποίοι με βοήθησαν να καταλάβω τι έκανα στον εαυτό μου και στο παιδί μου:
Παρόλο που «σκοτωνόμουν» να προλάβω να τελειώσω τη δουλειά εγκαίρως και να είμαι εγώ αυτή που θα τον έπαιρνε από το σχολείο και μετά θεωρητικά ήμασταν μαζί, δεν ήμουν εκεί «ουσιαστικά»! Το μυαλό μου «έτρεχε» αλλού: στις εκκρεμότητες, στα προβλήματα, στις δυσκολίες, στις δουλειές.
Δεν μπορούσα να φανταστώ πως ήταν τόσο εύκολο να με παρασύρει η καθημερινότητα με τις έννοιες και τα προβλήματα και να με κάνει να χάσω την εστίασή μου στην ουσία!
Και η ουσία είναι πως τα παιδιά μας, η οικογένειά μας, η υγεία η δική μας και των αγαπημένων μας, είναι ό,τι πολυτιμότερο έχουμε. Ας επικεντρωθούμε σ'αυτό και ας ευγνωμονούμε το Θεό, το σύμπαν, το Βούδα, ή όπως αλλιώς το ονομάζει ο καθένας μας, κάθε μέρα, για αυτά τα θεία δώρα. Είναι ο μόνος τρόπος να δούμε λίγο πιο αισιόδοξα το μέλλον, αφού το «περιβάλλον» γύρω μας δεν μας βοηθάει πια και τόσο...
Μόλις λοιπόν τα συνειδητοποίησα όλα αυτά, εστίασα σωστά και επικεντρώθηκα στην «στιγμή που περνά και χάνεται» που λέει και το τραγούδι, εκτός από το γεγονός ότι έκανα το παιδί μου ευτυχισμένο, (το «διαβάζεις» στα μάτια του), έφτιαξε «ως δια μαγείας» και η δική μου διάθεση!

Τι σπουδαίο παιδί με ευαίσθητες «κεραίες», που ξέρει να με αφυπνίζει, έχω!
Είμαι πολύ περήφανη για το Αγγελάκι μου (που είναι όνομα και πράγμα!)

Σχόλια

  1. Ανώνυμος4/11/10, 10:53 π.μ.

    Tι υπέροχη και ουσιαστική ανάρτηση! Και πόσο εύκολο είναι να χάσουμε σα γονείς την ποιότητα της επαφής με το ίδιο μας το παιδί, παρασυρμένοι από χίλιες άλλες σκέψεις και υποχρεώσεις. Ομως αντέδρασες άμεσα και καίρια. Μου θύμισες επίσης ένα αντίστοιχο δικό μου "πάθημα-μάθημα", όταν μια εποχή ψάχναμε για σπίτι και τρέχαμε δεξια κι αριστερά. Η μια μου κόρη, τότε 2,5 ετών, είχε πέσει πάνω στο τζάμι (!) της μπαλκονόρτας και το έκανε θρύψαλα, χωρίς να πάθει το παραμικρό. Μιλάμε για συναγερμό διαρκείας μέχρι να συνέλθουμε οι γονείς από το σοκ της διαμαρτυρίας της! Με τον τρόπο της μας κινητοποίησε για να ξαναδώσουμε σημασία στην ουσία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Newagemama, κάθε τόσο διαπιστώνω πόσο σοφά είναι τα παιδιά μας!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πως συμφωνώ και με τις δυο σας όμως!!!!
    Όταν είμαι στη δουλειά μου επικεντρώνομαι εκεί-με εξαίρεση λίγο το ιντερνετ που ξεχνιέμαι σε ώρες αναδουλειάς στο γραφείο-αλλά όταν είμαι σπίτι όλα περνούν στην άκρη..... Είμαι εκεί για την οικογένεια μου και όχι απούσα. Αφού να φανταστείτε ακόμα και στο κινητό δεν απαντώ. Ειδικά αν είναι από το γραφείο.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Mamma el, χαίρομαι που το έχεις καταφέρει αυτό. Τα παιδιά σου είναι τυχερά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Φλώρα μου καλησπέρα!
    Αυτό που περιγράφεις με το τρέξιμο έχει συμβεί σε όλες μας, ακόμα και ο Αντώνης που είναι μόλις 16 μηνών γκρινιάζει όταν ασχολούμαι με την κουζίνα ή με άλλες δουλειές και πάντα κάνει καποια ζημια ή σκανταλιά για να μου τραβήξει την προσοχή.
    Το μοτό μου είναι πως μία είναι η ζωή, δεν έχουμε άλλη και γι αυτό πρέπει να τη ζήσουμε με αγάπη, πάθος και χαμόγελο, και να έχουμε πραγματική επαφή και επικοινωνία με τους ανθρώπους που έχουμε γύρω μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Συμφωνώ μαζί σου kleopatra με το όμορφο όνομα, και ευτυχώς μόλις «ξεφύγουμε» λίγο, τα παιδιά μας είναι εκεί να μας το υπενθυμίζουν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου