Μια Καθαρή Δευτέρα...αλλιώτικη!

Κυριακή απόγευμα προς βραδάκι χτυπάει το τηλέφωνο. Άσχημα τα μαντάτα: ο «μεγάλος» (σχεδόν 2 χρονών!) ανιψιός κάνει εισαγωγή στο Παίδων για να κάνει επέμβαση στα αυτάκια του που παραγέμισαν υγρό. Η (αθάνατη!) ελληνική οικογένεια ξαναχτυπά και ανασκουμπωνόμαστε όλοι για να βοηθήσουμε. Σε μένα «πέφτει» ο κλήρος να κάνω babysitting στον μικρό (9 μηνών) ανιψιό επίσης άρρωστο στο σπίτι όλη την Καθαρά Δευτέρα. Άλλη λύση δεν υπάρχει από το να έρθει και ο Άγγελος μαζί μου.

Έτσι ο πρίγκηπάς μου υποχρεώθηκε να «καταπιεί» την λαχτάρα του για ποδήλατο και παιχνίδι και πέταγμα χαρταετού (έστω το πρωί που ήταν ακόμη καλός ο καιρός) και να κλειστεί σ’ένα σπίτι παρέα με τη μαμά του που παρ' όλη την καλή της διάθεση να παίξει ίσως λίγο μαζί του, δεν προλάβαινε αφού ο μικρούλης ανιψιός ήταν γκρινιαρούλης (άρρωστος, του έλειπε και η μαμά του).

Και το λατρεμένο μου παιδί, παρόλο που φαινόταν από κάποια στιγμή και μετά ότι βαριόταν, έδειξε αξιοζήλευτη ωριμότητα και το αντιμετώπισε όλο αυτό με εντυπωσιακή υπομονή και καρτερία.

Τρυφερές στιγμές... 

Τα γράφω όλα αυτά όχι για υπερηφανευτώ δημόσια για το παιδί μου. Τα γράφω για να τα θυμάμαι! Να θυμάμαι, (γιατί πολλές φορές ξεχνάω), ότι είναι ένα ΠΑΙΔΙ που κοντεύει τα 7 και άρα δεν είναι αυτονόητη μια τέτοια συμπεριφορά! Να το θυμάμαι τις φορές εκείνες που η συμπεριφορά του είναι ανάλογη με την ηλικία του και γίνεται κουραστικός και να μην θυμώνω! Τα γράφω για να του τα δείξω μια μέρα και να του ΞΑΝΑπω πόσο πολύ ΠΕΡΗΦΑΝΗ είμαι γι αυτόν και να του ΞΑΝΑζητήσω ΣΥΓΝΩΜΗ για όλες τις φορές που ήμουν κουρασμένη και φώναξα, που ξέχασα και θύμωσα. Τα γράφω για να τον ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΩ που από τότε που μπήκε στη ζωή μου με έκανε να θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος και που είναι ο μεγαλύτερος και καλύτερος δάσκαλος που είχα ποτέ!

Σ’ ευχαριστώ αστεράκι μου, σ’ευχαριστώ...