Με αφορμή τη γιορτή της μητέρας...


Πάντα σου άρεσε να παίρνεις λουλούδια και δώρα για τα γενέθλιά σου και τη γιορτή της μητέρας. Το απαιτούσες σχεδόν με τον τρόπο σου. Κι εγώ ανταποκρινόμουν πάντα. Όταν ήμουν μικρή με θέρμη, με ποιήματα και ζωγραφιές και δωράκια ανάλογα με το χαρτζιλίκι μου. Και χιλιάδες «σ’ αγαπώ» και καρδούλες. Κι εσύ γελούσες και τα στόλιζες και τα φυλούσες στα ντουλάπια σου.
Κάπου στη διαδρομή όμως, όλο αυτό έπαψε να βγαίνει από την καρδιά μου αβίαστα και άδολα. Έβγαινε σαν υποχρέωση. Γιατί όλα τα έκανες να μοιάζουν υποχρέωση, όλα. Στεκόσουν μόνο στα πρέπει, στην επιφάνεια. Και φυσικά όλο αυτό δημιουργούσε ενοχές. Και όταν η ψυχή μου ένιωσε πως ουσιαστικά δεν με ήξερες και ότι είχες μια διαστρεβλωμένη εικόνα για μένα, απομακρύνθηκε. Δεν μπορώ να εντοπίσω την χρονική στιγμή ακριβώς που «κρύφτηκε» η αγάπη μου για σένα και την αντικατέστησε ένας θυμός που σιγά, πολύ σιγά, μεγάλωνε. Ίσως όταν μπήκα στην εφηβεία; Ποιός ξέρει; Έτσι κι αλλιώς εγώ αντιλήφθηκα το θυμό μου χρόνια μετά, αφότου έφυγε αυτός που κρατούσε τις ισορροπίες στην οικογένεια, ο πατέρας... Που πυροδότησε δραματικές αλλαγές στις ζωές μας... Και συνειδητοποιήσεις....Και, και...     Πού τα θυμήθηκα όλα αυτά τώρα, θα μου πεις, παλιά ξινά σταφύλια...Μα τώρα τα παλιά νοσταλγείς και αυτά θυμάσαι, όσα από αυτά θυμάσαι ακόμη.... Γιατί ήρθε αυτή η αρρώστια και απομακρύνθηκε και η δική σου ψυχή... Άραγε θα θυμηθείς τη γιορτή της μητέρας; Θα απαιτήσεις με τον τρόπο σου το δωράκι σου; Ξέρεις, τώρα είναι σχεδόν ανακουφιστική η γνώριμη συμπεριφορά, ακόμη κι αν πονάει ή θυμώνει....

Και τώρα; Τι θα γίνει μαμά; Πώς θα το γεμίσουμε αυτό το χάσμα;
Τώρα που έγινα μάνα και συνειδητοποίησα το τεράστιο κενό και τον πελώριο πόνο; Αυτόν τον πόνο, που ήλπιζα να μαλακώσει η σχέση που θα έχτιζες με το εγγόνι σου;
Αυτό το κενό, που τρέμω μήπως δεν καταφέρω να το μετουσιώσω σε κάτι πραγματικά όμορφο για τη ζωή του παιδιού μου αλλά και τη δική μου;  
Το μικρό κοριτσάκι μέσα μου κλαίει απαρηγόρητο...
Αχ μαμά, θέλω τόσο να σου ευχηθώ Χρόνια Πολλά, αλλά δεν ξέρω αν θέλω...
Δεν θέλω να σε βλέπω να μαραίνεσαι μέρα με τη μέρα...να φεύγει η σπιρτάδα από το βλέμμα σου, η όρεξη για ζωή....
Αχ μαμά, σ’ αγαπώ κι ας με πόνεσες, σ’αγαπώ κι ας θυμώνω...
Γιατί φεύγεις;
Τώρα κλαίει απαρηγόρητη και η μαμά του εγγονού σου...      

Σχόλια

  1. Ανώνυμος12/5/13, 4:47 π.μ.

    Φλωρακι τα πραγματα δυσκολευουν οσο μεγαλωνουμε...αυτο που εχει σημασια ειναι η αγαπη...εσυ κανε το δωρο σου και να εισαι σιγουρη οτι θα το καταλαβει!!Δεν εφυγε και δεν θα φυγει ποτε απο διπλα σου...θα την εχεις παντα εσυ μεσα σου...
    ο θειος Περικλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αχ Φλώρα... Ξέρω πως πονάει όταν εχουμε δύσκολα και μπερδεμένα συναισθήματα για τη μάνα. Θα σου θυμήσω ότι η μέρα ξημέρωσε με ήλιο σήμερα. Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κοριτσάκι μου κουράγιο...
    Αν σε παρηγορεί δεν είσαι η μόνη που βίωσε μια τέτοια σχέση με τη μητέρα της.
    Σκύψε από πάνω της με αγάπη, πες της χρόνια πολλά (κι ας μη καταλάβει), τα παλιά πάει πέρασαν...
    Και πίστεψέ με, όταν έρθει ο καιρός να φύγει απ' αυτόν τον κόσμο δεν θα μετανιώνεις για πράγματα που δεν έκανες και λόγια που δεν ειπες.....
    Ξέρω τί σου λέω.....
    Χρόνια πολλά στη μανούλα σου, χρόνια σου πολλά και σένα και σε φιλώ γλυκά :-))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Όλγα Χατζηχρίστου12/5/13, 6:11 μ.μ.

    Δεν είμαι σε θέση να σου πω τι να κάνεις ... εσύ ξέρεις καλύτερα ... το ότι άνοιξες όμως τη ψυχή σου ήταν σίγουρα από τα καλύτερα που θα μπορούσες να κάνεις Φλώρα μου. Τα βάρη και οι έννοιες γίνονται πιο ανάλαφρα όταν τα μοιραζόμαστε. Χρόνια πολλά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Την περίμενα αυτή την ανάρτηση...και να τη!Δεν ξέρω τώρα τι να γράψω...σαν να πάγωσα και δεν ξέρω γιατί.Για το πριν ή για το τώρα.Αναρωτιέμαι...αν έφυγε πρώτα η μαμά ή εσύ από αυτή την σχέση...την τοσο πολύπλοκη.Μανα και κόρη, χωρίς συνταγές, χωρίς manual. Καθαρό συναίσθημα και μάχη κι αγώνας.Φλώρα μου, σε νιώθω όσο μπορώ, όσο είναι δυνατό...σε νιώθω και σε συμπονώ! Χρόνια πολλά, γενναία μου! Ναι...τελικά η μητρότητα είναι επιλογή, όπως επιλογή είναι και η αποδοχή της μητέρας από τα παιδιά της...κι η αποδοχή φέρνει σιγά σιγά την γαλήνη! Σε ευχαριστώ γλυκιά μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Η σχέση με τη μαμά κρύβει και σκοτάδι. Σε παραδέχομαι που το παραδέχτηκες, παρ' όλο που... Μετά τη σύγκρουση, η συμφιλίωση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος12/5/13, 8:45 μ.μ.

    οταν καποια στιγμη θα περασουν τα χρονια και θα εχει φυγει τοτε θα ερθει η γαληνη.αυτο μπορουσε αυτο εκανε αυτο εδωσε. ο χαρακτηρας της δεν της επετρεπε να κανει κατει αλλο για να την φερει πιο κοντα στα παιδια της.ο δικος σου ζητουσε κατι αλλο ομως.......εκεινη δεν μπορεσε να καταλαβει γιατι παντα ζουσε σε ενα πρεπει για τους αλλους.βαλε ολα αυτα καλα μεσα στη ψυχη σου για να μη κανεις ποτε εστω και ενα λαθος απο οσα εκανε εκεινη για να εισαι καλα με τον εαυτο σου και το παιδι σου για να μπορει να σε θυμαται παντα με αγαπη και ποτε απο υποχρεωση.
    φιλακια η μανουλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. η αγάπη στο τέλος νικά, αυτό να θυμάσαι Φλώρα μου.
    Καλό βράδυ και Χρόνια Πολλά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πω πω Φλώρα σε έχω διαβάσει εδώ και ώρες και κάθε φορά που έρχομαι να σχολιάσω βουρκώνω.
    Δεν ξέρω τι να σου πω παρά μόνο να έχεις δύναμη.
    Κλάψε να λυτρωθείς. Αγάπησε την όσο προλαβαίνεις. Όσο χρόνο έχεις ανάμεσα στις αναλαμπές μνήμης.
    Είμαι σίγουρη πως είσαι καταπληκτική μανούλα. Χρόνια σου πολλά αλλά και στη δική σου μαμά. Κι ας είχε "φύγει". Θα είναι πάντα η μαμά σου:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ήταν πολύ δύσκολο να καταφέρω να το μοιραστώ όλο αυτό...
    Ευχαριστώ όλους σας πολύ, για τα γεμάτα αγάπη σχόλιά σας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου