«Καλός» ή Υπεύθυνος γονιός;

Στις 20, 21 και 22 Σεπτεμβρίου 2013, στο Αμφιθέατρο «Αντώνης Τρίτσης» του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων, για πρώτη φορά προσωπικότητες από τους χώρους της ψυχολογίας, της φιλοσοφίας, της πνευματικότητας, της επιστήμης και της τέχνης συναντήθηκαν στην Αθήνα, συνομίλησαν με το κοινό και διαμόρφωσαν μια “νέα ματιά” και ένα νέο όραμα για τον κόσμο, την κοινωνία και το ρόλο μας ως πολίτες.
Παρακολούθησα με εξαιρετικό ενδιαφέρον ολόκληρη την εκδήλωση και έφυγα γεμάτη ελπίδα και δύναμη, αλλά και νιώθοντας έντονη την ευθύνη μου/μας ως μέλη της κοινωνίας και του κόσμου μας.
Στο ακόλουθο link θα βρείτε πληροφορίες για την εκδήλωση καθώς και όλες τις ομιλίες και τα βιογραφικά των συμμετεχόντων.



Παρακάτω παραθέτω μέρος από την ομιλία που έδωσε η οικογενειακή σύμβουλος Ερατώ Χατζημιχαλάκη, η οποία με τιμά με τη φιλία της και όσες φορές και να την ακούσω πάντα αντλώ αρκετή τροφή για σκέψη.
Για την Ερατώ έχω γράψει παλαιότερα εδώ κι εδώ:

«Όλα τα παιδιά είναι εξαιρετικές εκφράσεις του Θεού.  Έρχονται έτοιμα να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους. Οι ενήλικες, οι γονείς, οι δάσκαλοι και η κοινωνία με όλες τις μορφές της, είναι που γράφοντας πάνω στον άσπιλο πίνακά τους, οδηγούν σιγά σιγά τον νέο άνθρωπο στην δημιουργία και την εγγραφή πεποιθήσεων, που δυστυχώς εξαιρετικά συχνά, υποβοηθούν και ενισχύουν λανθασμένα εσωτερικά συμπεράσματα, άρα και μη λειτουργικές συμπεριφορές.  
Συμβαίνει κάτι εξαιρετικά οξύμωρο. Ενώ για να αποκτήσουμε μια δεξιότητα στη ζωή μας μαθητεύουμε, για να χρησιμοποιήσουμε μια πολύπλοκη συσκευή διαβάζουμε τουλάχιστον ένα εγχειρίδιο, για το μεγάλωμα ενός ανθρώπου δεν κάνουμε τίποτα.
Φέρνεις ένα βρέφος από το μαιευτήριο και υποτίθεται ότι αυτομάτως ξέρεις τα πάντα. Και επειδή δεν ξέρεις, δοκιμάζεις διάφορα, ή ρωτάς τους παλιότερους, ή βλέπεις τι κάνουν οι πολλοί. Ε, εκεί είναι το λάθος. Από κει χρειάζεται να αρχίσουμε. Μεγαλώνουμε τα παιδιά σήμερα με τεχνικές και μεθόδους που μας μεγάλωσαν οι γονείς μας και οι γονείς των γονιών μας.
Ο ρόλος του γονιού δεν είναι ένστικτος.  Ένστικτη μπορεί να είναι η αγάπη που τρέφει για το παιδί του. Είναι όμως η αγάπη χωρίς όρους ένστικτη; Γνωρίζει ο μέσος γονιός πως ούτε για αστείο δεν πρέπει να διαπραγματεύεται την αγάπη του για το παιδί του; Γνωρίζει τι πεποίθηση εγγράφει εκείνο το απλό «δε σ’ αγαπάω» που φυσικά και δεν το  εννοεί και τις περισσότερες φορές είναι ένα παιχνίδισμα ή ένα χειριστικό εργαλείο κάποιες άλλες. Αν φτιάξουμε μια κοινωνία που ο νέος άνθρωπος θα μαθητεύει πριν ακόμη αποφασίσει να γίνει γονιός, ίσως να φτιάξουμε την ιδανική κοινωνία.
Μας εμπιστεύεται λοιπόν ο Δημιουργός να φέρουμε στην ύλη ένα πνεύμα, μια ψυχή κι εμείς τολμούμε,  να θεωρήσουμε πως είναι δικό μας. Από κει ξεκινά μια βαθύτατη παρανόηση, μια γλυκιά αυθαιρεσία. Είναι το παιδί μου! λέμε κι ένας κρυφός αυτοθαυμασμός και μια δυναμική προστασία του ρόλου, αρχίζει. Βιώνοντας το ρόλο αυτό παντελώς απροετοίμαστοι, το ολίσθημα συνεχίζεται. Πέφτουμε στη παγίδα άλλοτε της υπερπροστασίας κι άλλοτε της αυταρχικής επιβολής. Πορευόμαστε στο δρόμο της συνύπαρξης με το νεοφερμένο τις περισσότερες φορές στη τύχη. Στη τύχη, ο σπουδαιότερος ρόλος της ζωής μας. Στο έλεος της τύχης. Και τα πράγματα παίρνουν το δρόμο τους και το νήπιο γίνεται παιδί και το παιδί έφηβος και ήταν μόλις χθες, αλλά νάτος κι ο ενήλικας, έτοιμος να κάνει τα ίδια λάθη. Τα σφάλματα που κάναμε εμείς, οι γονείς μας και οι γονείς των γονιών μας. Ελάχιστες οι διαφορές της διαπαιδαγώγησης μες τις δεκαετίες. Φαντάζουν μεγάλες, αλλά δεν είναι. Τα ίδια θέματα που απασχολούσαν τους ανθρώπους σε επίπεδο σχέσεων δεκαετίες πριν, αυτά μας απασχολούν και σήμερα: Τι θα πουν οι άλλοι, τι πρέπει και τι όχι, έλλειψη ανάληψης προσωπικής ευθύνης, ανταγωνισμός. Μικρές οι αλλαγές και φοβάμαι στην πλειοψηφία τους όχι για το όφελος των παιδιών και βέβαια ούτε της κοινωνίας. Ό,τι κάνουμε εμείς οι γονείς στα παιδιά μας, είναι αυτό που εφαρμόζει η κοινωνία σε μας. Φαινομενικότητα, Καθωσπρεπισμός, Αυθαιρεσίες, Επιβολή ή Ανοχή, Αμοιβή και Τιμωρία, Απειλή, Λόγια και όχι Έργα, Ψεύτικες υποσχέσεις που ποτέ δεν τηρούνται, είναι αυτά που επαναλαμβάνουμε μέσα στα σπίτια μας ως γονείς. Αυτά δεν είναι εκείνα που βιώνουμε και ως πολίτες;  
Τι προτείνω; Τι άλλο; Αυτογνωσία. Δεν λέω καμιά ανακάλυψη. Για το γνώθι σ’ αυτόν μιλώ που ειπώθηκε 2500 χρόνια πριν. Το ξεχάσαμε απειλητικά... 
Χρειάζεται να βρούμε την προσωπική μας Αλήθεια αν θέλουμε να θεωρήσουμε τους εαυτούς μας μέντορες και προπονητές της επόμενης γενιάς. Να την αναζητήσουμε, να την βρούμε, να την αξιολογήσουμε και να αποφασίσουμε τι θα την κάνουμε. Τη θέλουμε ή θέλουμε να την αλλάξουμε; Και αν αποφανθούμε για το δεύτερο, να τολμήσουμε και να θελήσουμε να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε να συμβαίνει. Εμείς θα κάνουμε την αλλαγή. Εμείς η μονάδα. Εμείς η οικογένεια, εμείς η γειτονιά, η πόλη, η χώρα…
Ως μέντορες και προπονητές χρειάζεται να βιώνουμε το ρόλο του γονιού, αν θέλουμε να εφαρμόσουμε αυτό που ο Πλάτωνας εισηγήθηκε:«Δεν ξέρω τίποτα άλλο, για το οποίο κάθε λογικός άνθρωπος θα έπρεπε να νοιάζεται περισσότερο, παρά το πώς το παιδί του θα γίνει ο πιο καλός άνθρωπος»
Μέντορας ...  είναι  ο υποστηρικτής, ο σύμβουλος, ο καθοδηγητής κάποιου νεώτερου. Δεν είναι  ο παντογνώστης, ο επιβάλλον, ο επικριτής ή ο θυσιαζόμενος και ο υπερπροστατεύον.  
Προπονητής εκ του προ+πονώ=προγυμνάζω=κουράζομαι πριν κάνω κάτι, κουράζομαι για χάρη κάποιου=καταπονούμαι από πριν (αχ, αυτή η γλώσσα η ελληνική, όλα τα περικλείει). Εκπαιδεύω τον προπονούμενο να κάνει αυτό που μπορεί μόνος του. Τον προ-πονώ να μάθει τη ζωή. Τον κουράζω για να τον ετοιμάσω να δεχτεί τις ανεμοθύελλες και κουράζομαι κι εγώ μαζί του. Δεν του λύνω τα προβλήματα δημιουργώντας μια εικονική πραγματικότητα, γιατί η προσγείωση είναι πάντα επώδυνη και τραχιά.
Αυτή είναι και η διαφορά του «καλού» και του υπεύθυνου γονιού. Ο «καλός» γονιός είναι ο ρόλος που η κοινωνία με τη δομή της δημιουργεί και ενίοτε επιβάλει. Ενώ ο υπεύθυνος-αναζητητής γονιός, ο μέντορας και ο προπονητής ζωής, δημιουργεί τις συνθήκες εκείνες που οδηγούν τον εκκολαπτόμενο άνθρωπο στη συνειδητοποίηση των ικανοτήτων του και των δεξιοτήτων του, με τη βεβαιότητα πως ό,τι δεν καταφέρνει είναι γιατί θέλει λίγη προσπάθεια ακόμη ή απλά λίγη αποδοχή.
Κι αν έχω κατανοήσει εγώ ο γονέας ότι χρειάζομαι αυτογνωσία και είμαι ο Μέντορας και ο Προπονητής του πνεύματος που μου εμπιστεύθηκε ο Δημιουργός, είναι βέβαιο πως θα αναζητήσω πληροφορίες μέσα από το δικό μου Πνεύμα. ...
Αν δεν ξέρω πώς θα έρθω σε επαφή με την Αλήθεια που είναι καταγεγραμμένη στη Ψυχή μου, στη Πνευματική μου υπόσταση, οφείλω να ανακαλύψω τρόπους, μεθόδους προσέγγισης. Αρκεί να θελήσω. Για να θελήσω χρειάζεται να αφυπνιστώ.  
Οι δύσκολοι καιροί που περνούμε είναι ευκαιρίες και εναύσματα αφύπνισης, επαναπροσδιορισμού στόχων, ρόλων, τάσεων και ιδεών. Ας το τολμήσουμε. Μόνον τότε θα ξέρουμε πως κάναμε αυτό που χρειαζόταν να κάνουμε.  
Θέλουμε να προετοιμάσουμε τους αυριανούς πολίτες Ελεύθερους; Ελεύθερους από στερεότυπα, πεποιθήσεις, πολωμένες πολιτικές τοποθετήσεις, μισαλλοδοξίες και ρατσισμούς; Τότε χρειάζεται να λευτερωθούμε οι ίδιοι. Όλα τα άλλα είναι προσχήματα, ημίμετρα και δικαιολογίες. Το παιδί δεν μαθαίνει με θεωρία, κατήχηση, κήρυγμα και προσομοιώσεις.  Μαθαίνει με βιωμένο παράδειγμα.  Μαθαίνει ζώντας όχι διαβάζοντας. Δεν ζούμε τη ζωή μας παρακολουθώντας μια ταινία. Γινόμαστε πρωταγωνιστές και σκηνοθέτες και συνδημιουργοί του μέλλοντός μας. Έτσι δεν θέλουμε και για τα παιδιά μας; 
Αναζήτηση-Αυτογνωσία-Αναζήτηση και πάλι απ’ την αρχή. Τίποτα δεν είναι γνωστό πριν γίνει. Αρκεί να το επιτρέψουμε να συμβεί.  Θα συμβεί, αν θελήσουμε να ασχοληθούμε μαζί του. Θα συμβεί, αν του το επιτρέψουμε. Αν του δώσουμε χρόνο από το χρόνο μας. Ας μαθητεύουμε ως γονείς. Ας γίνουμε οι φορείς αυτής της μεγάλης αλήθειας, αν φυσικά την προσυπογράφουμε»

Σχόλια

  1. Ένα λάικ ήρθαμε να κάνουμε καλέ κυρία πρέπει να γράψουμε και σχόλιο;;; :-) Γεια σου φίλη μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου