Φτερουγίσματα

Πριν 2-3 χρόνια, είχα βρει χαζεύοντας στο βιβλιοπωλείο του αεροδρομίου περιμένοντας την πτήση μου, το βιβλίο «Τι θέλει αυτός ο άγνωστος» της Baerbel Spathelf, των εκδόσεων MODERN TIMES. Εντυπωσιάστηκα με τον απλό και πρωτότυπο τρόπο που έδειχνε στα παιδιά πώς να προστατεύουν κάθε στιγμή τον εαυτό τους από τους αγνώστους. Το σημείωσα στο μυαλό μου και όταν γύρισα από το ταξίδι, το έψαξα και το πήρα. Πέρυσι θεώρησα πως ήταν η κατάλληλη στιγμή για να το διαβάσουμε με το μικρό μου για να τον μυήσω λίγο σ’ αυτά τα θέματα, χωρίς να τον τρομάξω. Δεν έδειξε το ίδιο ενδιαφέρον που δείχνει με άλλα βιβλία, δεν το διάβαζε κάθε μέρα για την υπόλοιπη εβδομάδα όπως κάνει με άλλα βιβλία και γρήγορα ξεχάστηκε στα ράφια της βιβλιοθήκης του. Τώρα τα συνειδητοποιώ αυτά, μετά το προχθεσινό δυσάρεστο συμβάν και τον καυγά μας. Και εξηγούμαι: Προχθές βγήκαμε στον πεζόδρομο και την πλατεία με τις κούνιες, που βρίσκονται μπροστά από το δημοτικό σχολείο της γειτονιάς μας, για να παίξει. Έχει μεγαλώσει π

Φέτος που τα γενέθλια του μονάκριβου υιού «έπεσαν» Δευτέρα, κανονίσαμε και τα γιορτάσαμε το Σάββατο, όπως εκείνος διάλεξε: θέλησε να πάμε στον τεράστιο παιδότοπο που έχουμε πάει αρκετές φορές μετά την πρώτη φορά μας (με μειωμένο εισιτήριο πια). Διάλεξε εκείνος ποιους θα καλέσει και κλείσαμε ένα 6ωρο εκεί αδιαμαρτύρητα (οι γονείς, γιατί τα παιδιά άλλο που δεν ήθελαν). Φυσικά όλο το υπόλοιπο Σαββατοκύριακο δεν του χαλάσαμε χατίρι. Έτσι κι αλλιώς δεν είναι παράλογος στις απαιτήσεις του, δεν το εκμεταλλεύεται, χώρια που είναι και μεγάλη μαφία και στο γυρίζει πίσω στο πολλαπλάσιο... Παράδειγμα: Γλειφιτζούρι θες, άντε φάε το. Δεν μπορούσε όμως να το ανοίξει και μου ζήτησε να τον βοηθήσω. Μόλις τα κατάφερα, «ρίχνει» την ατάκα: «Η μανούλα, πάντα βρίσκει τον τρόπο!» «Λιώμα» η μανούλα! Κεράσματα την Κυριακή στους συναθλητές στο ποδόσφαιρο, κεράσματα σήμερα στο σχολείο. Οι εορτασμοί κορυφώθηκαν με το παραδοσιακό κόψιμο της τούρτας. Σοκολάτα με κομμάτια φράουλας μέσα και σοκολάτα με φράου

Όταν πριν καιρό οργάνωσα την πρώτη Μαμαδοκυριακή στο bliss, η γλυκιά Κατερίνα που μας έκανε την γνωριμία με το θεραπευτικό παιχνίδι, μας είχε στείλει (επειδή της το ζητήσαμε όλες οι μαμάδες που συμμετείχαμε), ένα μέηλ όπου ανέλυε τι είναι το θεραπευτικό παιχνίδι ή αλλιώς θεραπευτική παιγνιοθεραπεία. photo via:  http://weheartit.com/entry/11521974 Επειδή είναι πολύ ενδιαφέρον, είχα σκεφτεί από τότε να το δημοσιεύσω εδώ, αλλά το αμέλησα. Ο λόγος λοιπόν στην ΚατερίναΤσομή : Τι είναι  η παιγνιοθεραπεία; Πρόκειται για μια θεραπευτική προσέγγιση η οποία βασίζεται στην κοινή γνώση ότι το παιχνίδι είναι το φυσικό μέσο έκφρασης των παιδιών. Το παιδί χρησιμοποιεί το παιχνίδι για να εκφράσει και επεξεργαστεί τα συναισθήματα και τα προβλήματά του, όπως ένας ενήλικας χρησιμοποιεί το λόγο στην ατομική του ψυχοθεραπεία. Η παιγνιοθεραπεία μπορεί να είναι κατευθυντική : η θεραπεύτρια αναλαμβάνει την ευθύνη για καθοδήγηση και ερμηνεία, ή μπορεί να είναι μη κατευθυντική : η θεραπεύτρια

Πριν λίγο καιρό χρειάστηκε να παραδώσω κάτι χαρτιά αργά το απόγευμα και δεν είχα άλλη επιλογή από το να πάρω τον μικρό μου μαζί. Ήταν δειλινό μιας όμορφης μέρας και αφού η παράδοση ήταν σχετικά κοντά στο σπίτι μας, αποφασίσαμε να πάμε με τα πόδια για να εγκαινιάσουμε τον καινούργιο ποδηλατοδρόμο της περιοχής ( που έγινε από τον ΟΣΕ στα πλαίσια των ανταποδοτικών έργων, λόγω της χρόνιας ταλαιπωρίας των κατοίκων του δήμου μας από τα έργα για την υπογειοποίηση των γραμμών του τρένου). Επιστρέφοντας, αγοράσαμε από ένα σακουλάκι με ποπ κορν, καθίσαμε λίγο σ’ένα παγκάκι και κουβεντιάζαμε, μ΄εμένα να παρατηρώ πόσο ευτυχισμένος ήταν ο γιος μου από αυτή την τόσο απλή βόλτα. Εντάξει, έπαιξε ρόλο και που γενικά δεν επιτρέπονται πατατάκια, ποπ κορν και λοιπά ανθυγιεινά στο σπίτι μας και που βρήκε και μια «τάπα» στη συσκευασία που δεν είχε στη συλλογή του (ελάτε τώρα που δεν ξέρετε τι είναι οι «τάπες»!!!!)   Σταυρόλεξο στο μπαλκόνι... Η αφορμή που το ξαναθυμήθηκα όλο αυτό, είναι επειδή

Όσο με «κυνήγησε» εκείνος για να γίνουμε ζευγάρι πριν 15 χρόνια, άλλο τόσο τον «κυνήγησα» εγώ για να τον πείσω να γίνουμε γονείς. Ευτυχώς η αγάπη νίκησε το φόβο και η θέληση την ηλικία και τα κατάφερα πριν 7 χρόνια... Άρχισε να φιλάει, να χαϊδεύει και να μιλάει στην κοιλιά μου από την αρχή, τότε που στο υπερηχογράφημα φαινόταν μια «φακή» και ακουγόταν μόνο μια καρδιά να χτυπάει: «Γειά σου φακή, τι κάνεις;» Συνέχισε όλο τον καιρό της εγκυμοσύνης και πάντα μα πάντα το μωρό μέσα από την κοιλιά μου ανταποκρινόταν! Όταν γεννήθηκε ο Άγγελός μας (ήταν μαζί μου κατά τη διάρκεια του τοκετού) γελούσε και έκλαιγε μαζί. Την πρώτη μέρα που τον πήραμε σπίτι τον βρήκα στο σαλόνι με το μωρό αγκαλιά να κλαίει από συγκίνηση. Την ημέρα (ή νύχτα, δεν θυμάμαι) που ο μικρός έκλαψε για πρώτη φορά στο σπίτι , μόλις άκουσε τη φωνή του μπαμπά, σταμάτησε αμέσως. Τον έκανε μπάνιο, τον άλλαζε και τον έντυνε πιο επιδέξια από εμένα. Εντάξει σ’ αυτό, έπαιξε ρόλο κι η εμπειρία (είναι μεγαλύτερ

Πάντα σου άρεσε να παίρνεις λουλούδια και δώρα για τα γενέθλιά σου και τη γιορτή της μητέρας. Το απαιτούσες σχεδόν με τον τρόπο σου. Κι εγώ ανταποκρινόμουν πάντα. Όταν ήμουν μικρή με θέρμη, με ποιήματα και ζωγραφιές και δωράκια ανάλογα με το χαρτζιλίκι μου. Και χιλιάδες «σ’ αγαπώ» και καρδούλες. Κι εσύ γελούσες και τα στόλιζες και τα φυλούσες στα ντουλάπια σου. Κάπου στη διαδρομή όμως, όλο αυτό έπαψε να βγαίνει από την καρδιά μου αβίαστα και άδολα. Έβγαινε σαν υποχρέωση. Γιατί όλα τα έκανες να μοιάζουν υποχρέωση, όλα. Στεκόσουν μόνο στα πρέπει, στην επιφάνεια. Και φυσικά όλο αυτό δημιουργούσε ενοχές. Και όταν η ψυχή μου ένιωσε πως ουσιαστικά δεν με ήξερες και ότι είχες μια διαστρεβλωμένη εικόνα για μένα, απομακρύνθηκε. Δεν μπορώ να εντοπίσω την χρονική στιγμή ακριβώς που «κρύφτηκε» η αγάπη μου για σένα και την αντικατέστησε ένας θυμός που σιγά, πολύ σιγά, μεγάλωνε. Ίσως όταν μπήκα στην εφηβεία; Ποιός ξέρει; Έτσι κι αλλιώς εγώ αντιλήφθηκα το θυμό μου χρόνια μετά, αφότου έφυγε αυτός