Και η ζωή συνεχίζεται...

Ήταν ένα πολύ δύσκολο καλοκαίρι...για πολλούς και διάφορους λόγους...με κερασάκι στην τούρτα την ραγδαία επιδείνωση της μητέρας μου, που πάσχει από μικτού τύπου άνοια-εκφυλιστική (δηλαδή Altzheimer) και αγγειακή-από το 2009. Τον τελευταίο χρόνο είχε αργή αλλά σταθερή επιδείνωση. Τον Οκτώβριο πάτησε πια το fast forward και η επιδείνωση έτρεχε με ιλλιγιώδεις ρυθμούς. Οι εξελίξεις μας προλάβαιναν...Ο εκφυλισμός των κυττάρων του εγκεφάλου έφερε καινούργια νευρολογικά προβλήματα (βλέπε Πάρκινσον) που με τη σειρά τους προκάλεσαν μαζί με την οστεοπόρωση, επιπλέον μυοσκελετικά προβλήματα και άλλα πολλά...
Εδώ και 5 μήνες περίπου βρίσκεται σε οίκο ευγηρίας. Στο διάστημα αυτό τρέξαμε έναν αγώνα δρόμου, (που η βοήθεια των ανθρώπων στο ίδρυμα οι οποίοι ανέλαβαν αποτελεσματικά την καθημερινή της φροντίδα, μας επέτρεψε να τον διανύσουμε), για να επανεξεταστεί από γιατρούς και να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα υγείας της πιο αποτελεσματικά, να κάνει φυσιοθεραπείες και άλλα πολλά, που μας δίνουν τη δυνατότητα να λέμε σήμερα ότι είναι σε μια καλύτερη και σταθερή κατάσταση και να μην μας σφίγγεται η ψυχή κάθε φορά που πηγαίνουμε και την βλέπουμε. Διορθώνω: να μην μας σφίγγεται πάρα πολύ, γιατί σφίγγεται έτσι κι αλλιώς...  
Όλα τα παραπάνω όμως, πάνε «πακέτο» με συναισθήματα τόσο έντονα και αντικρουόμενα που παλεύω ακόμη μαζί τους και μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να τα περιγράψω...



Τα δάκρυα όμως, όπως λέει και ο φίλος Paulo Coelho, είναι λέξεις που χρειάζεται να γραφτούν και γι αυτό κι εγώ προσπαθώ να τα περιγράψω, όσο δύσκολο κι αν είναι, γράφω, σβήνω και ξαναγράφω, μήπως και νιώσω καλύτερα...

Θυμός, νεύρα, αγωνία, τύψεις, θλίψη, κούραση, πένθος, δάκρυα, ενοχές, ελπίδα, θρήνος, πόνος και πάλι από την αρχή...
Θυμός που δεν παραδέχτηκε ποτέ την αρρώστια της και δεν συνεργάστηκε για να καθυστερήσουμε την επιδείνωσή της...(πάντα τέτοια ήταν, ξεροκέφαλη...)
Αγωνία και τύψεις κι ενοχές αν κάνουμε αυτό που πραγματικά χρειάζεται...το σωστό (ποιός αλήθεια ξέρει ποιό είναι...το σωστό)...αν χειριστήκαμε σωστά τις αντιδράσεις της, αν χειρίστηκα σωστά τον αντίκτυπο στον εγγονό της και στην οικογένειά μου, αν...αν...αν  
Θλίψη και πένθος και ατελείωτα δάκρυα, αφού μας λείπει, μου λείπει, (ναι, αυτή η εκνευριστική ξεροκέφαλη) ενώ είναι εν ζωή...
Συζητήσεις επί συζητήσεων, σκέψεις, ερωτηματικά...αν...ίσως...δεν...
Κούραση...κούραση...αφόρητη κούραση...πόνος...αφόρητος πόνος...
Προσπάθειες να συνεχίσουμε τη ζωή μας...οι γιατροί και η κοινωνική λειτουργός επιμένουν, δεν πρέπει να βασανιζόμαστε, δεν καταλαβαίνει με τον τρόπο που το αντιλαμβανόμαστε εμείς και το κυριότερο δεν υποφέρει...
Όμως, μόνο να ελπίζεις μπορείς ότι είναι έτσι, αφού κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι γίνεται στην ψυχή της και στο μυαλό της, στην ψυχή και στο μυαλό όλων αυτών των ανθρώπων που πάσχουν από άνοια και συμπεριφέρονται σαν μικρά παιδιά, μα κανείς πια δεν τα βρίσκει χαριτωμένα...  
Κάθε φορά που πάμε να δούμε αυτή τη γυναίκα που θυμίζει την μητέρα μας στην όψη, αλλά δεν είναι, (πόσο θα ‘θελα να ήταν αυτή, γερή και ξεροκέφαλη κι ας με εκνεύριζε τόσο, τόσες φορές), στην επιστροφή είμαστε σιωπηλές και πάντα στο τέλος η ερώτηση έρχεται αμείλικτη: 
«Θα το συνηθίσουμε κάποια στιγμή, δεν θα το συνηθίσουμε;»

Φοβάμαι πως πρέπει να το παραδεχτούμε πια...πως όχι...δεν θα το συνηθίσουμε...

Σχόλια

  1. Δεν συνηθιζεται ο πονοs για τον δικο σμυ ανθρωπο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν συνηθίζονται αυτές οι καταστάσεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κοριτσάρα μου, είναι πολύ δύσκολο αυτό που περνάς, αλλά όσο κάνεις αυτό που νομίζεις σωστό γι'αυτήν, όσο της λες σ'αγαπώ μαμά, να μην νιώθεις ενοχές!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δύσκολη.. πολύ δύσκολη κατάσταση, όχι για κείνη γιατί σίγουρα δεν καταλαβαίνει, όσο για σας.
    Πάντως να θυμάσαι πως ο Θεός μας δίνει αυτά ... που μπορούμε ν' αντέξουμε..
    Σε φιλώ και καλή δύναμη γλυκειά μου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Εμένα πάντα με βοηθάει το μπλογκ μου, με βοηθάει να γράφω αυτά που με πιέζουν. Ελπίζω να σε βοήθησε και σένα.
    Εμείς από εδώ δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για να φτιάξει η κατάσταση, είναι δύσκολη και χρειάζεται κουράγιο και υπομονή (και κάτι μου λέει περισσότερο για σας παρά για εκείνη...).
    Μπορούμε όμως να σου στείλουμε τη θετική μας σκέψη.
    Κουράγιο και εύχομαι να ομαλοποιηθεί η κατάσταση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δύσκολες καταστάσεις που απαιτούν υπομονή Κ κουράγιο!! Σ ου ευχομαι να εχεις δυναμη για τη μαμά σου ειναι πολυ βασικό να εχεις τη δυνατότητα/ ευκαιρία να της προσφέρεις όπως πρόσφερε Κ εκείνη σε σένα. Αυτη ειναι μια σκέψη που έκανα οταν έφυγε ο πατέρας μου στο εξωτερικό όντας στη ΜΕΘ σε νοσοκομείο της Κίνας και δεν προλάβαμε ουτε το μέτωπο του να χαϊδεύουμε τις τελευταίες ώρες.. Δεν προλάβαμε να είμαστε εκει οταν αυτός μόνος σε ξένη χώρα πάλευε για τη ζωή του..χάσαμε λοιπόν την ευκαιρία να είμαστε και εμεις τα παιδιά του εκει για αυτόν όπως εκείνος ολα τα χρονια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος22/9/14, 6:31 π.μ.

    Καλή δύναμη... Κι άφησε τα δάκρυα να κυλήσουν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Φλώρα δεν είχα διαβάσει αυτή σου την ανάρτηση και συγκινήθηκα τόσο πολύ...
    Ταυτίστηκα. Ταυτίστηκα διότι περνάμε τα ίδια σχεδόν με την πεθερά μου εδώ και ένα χρόνο. Ξέρω πολύ καλά πόσο άτιμη είναι αυτή η ασθένεια και γυρισμό δεν έχει. Είχα τη γιαγιά μου και τώρα την πεθερά μου.
    Η μάχη των συναισθημάτων που γίνεται μέσα σας, είναι τρομερά έντονη. Μια λύπη, μια νεύρα, αγάπη, απόγνωση, θλίψη, τρυφερότητα, φόβος, άγχος. Και τα δάκρυα εκεί, έτοιμα κάθε φορά να ξεχυθούν...
    Είμαι σίγουρη πως κάνετε ότι καλύτερο γι'αυτήν και μέσα σε κάποιες ίσως αναλαμπές της, το νιώθει.
    Και η δική μας είναι πεισματάρα και δεν έχει ποτέ παραδεχτεί ότι έχει πρόβλημα. Αν το αναφέρουμε σε κάποια συζήτηση ή σε κάποιο γιατρό που την πάμε για εξέταση, νευριάζει και γίνεται σφαγή.
    Είμαστε ακόμα σε αρχικό στάδιο βέβαια που συνεννοούμαστε σε γενικές γραμμές.
    Όμως όπως σωστά έγραψες κ εσύ, δεν είναι πια ο άνθρωπός σου αυτός που αντικρύζεις. Ύπουλη αρρώστια. Ύπουλη και αλύπητη!
    Εμείς έχουμε μια κοπέλα που τη φροντίζει επειδή εργαζόμαστε όλοι, υπέροχη κοπέλα που την αγαπάει σαν μαμά της και την αγαπάμε κ εμείς γνωρίζοντας πως ειναι σε καλά χέρια η γιαγιά μας όσο δεν είναι κοντά μας.
    Όπως σου έγραψα βέβαια, είμαστε σε αρχικό στάδιο ακόμα και μπορούμε να την έχουμε σπίτι. Αργότερα δεν ξέρω...
    Αχ Φλωρίτσα, εύχομαι οι άνθρωποι που πάσχουν από altzheimer, να εισπράττουν την αγάπη και τη φροντίδα όπως η μανούλα σου και η δική μου πεθερά και να ζήσουν τα χρόνια που τους αναλογούν, όσο πιο ανθρώπινα και ήρεμα γίνεται.
    Σου στέλνω μια μεγάλη αγκαλιά για σένα και την αδελφούλα σου:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου