Και κλάμα η κυρία...

Η ανάρτηση αυτή άργησε μια ολόκληρη εβδομάδα. Πάλι καλά, γιατί θα μπορούσε να είναι και χειρότερα. Έτσι είμαι εγώ, χρειάζομαι χρόνο όταν είμαι συναισθηματικά φορτισμένη...
Σαν σήμερα το βράδυ λοιπόν, πριν μία εβδομάδα και αφού έχω βάλει τους άντρες μου για ύπνο, ξεκινάω να γράψω την δική μου κάρτα που θα συνοδέψει το δώρο προς την «κυρία», τη δασκάλα του παιδιού μου εδώ και δύο χρόνια. Ο Άγγελος έχει ζωγραφίσει και έχει γράψει τα δικά του (που δεν σκέφτηκα να φωτογραφίσω για ενθύμιο, τόση ήταν η φόρτιση), αλλά νιώθω πως «χρειάζεται» να γράψω δυό λόγια κι εγώ.
Έχω ακόμη νωπές άσχημες μνήμες από «δασκάλους» μου, παρόλα τα πολλά χρόνια που έχουν μεσολαβήσει. Είμαι της άποψης και το έχω πει και γράψει σε κάθε ευκαιρία, ότι όσοι αναλαμβάνουν να πάρουν στα χέρια τους τις ευαίσθητες ψυχούλες των παιδιών, θα έπρεπε να περνάνε πρώτα από ψυχολογικά τέστ και μετά να σπουδάζουν δάσκαλοι, παιδαγωγοί ή ό,τι άλλο σχετικό.
Από τότε που πρωτοέστειλα το παιδί μου στον παιδικό σταθμό, «έτρεμε» η ψυχή μου κάθε φορά στην αρχή της χρονιάς, τι είδους δάσκαλος θα το αναλάμβανε.
Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, είμαι μια παράλογα ευαίσθητη μητέρα, που ευτυχώς όταν τη δεύτερη χρονιά στον παιδικό σταθμό, ο Άγγελος έδειξε σημάδια (στην αρχή και για λίγο) ότι φοβόταν την καινούργια του δασκάλα και δεν πολυήθελε να πάει στο σχολείο, η λογική επικράτησε του πανικού και συμβουλεύτηκα φίλη ειδικό που με βοήθησε στο χειρισμό, ώστε να μην πάρω το παιδί από το σχολείο, που ήταν η πρώτη μου σκέψη!

Πρώτη μέρα στο σχολείο. Η κυρία Πένυ παίρνει τα πρωτάκια και τα οδηγεί στην τάξη

Δεν θα μπορούσα λοιπόν, παρά να είμαι ευγνώμων στην «κυρία» που ανέλαβε το παιδί μου στην πρώτη δημοτικού και για δύο ολόκληρα χρόνια, το αγάπησε, το νοιάστηκε, το κατάλαβε, του ενίσχυσε την έμφυτη αγάπη του για μάθηση, το στήριξε, το αγκάλιασε και το βοήθησε να πιστέψει στον εαυτό του ακόμη πιο πολύ.
Συνεργαστήκαμε άψογα, με βοήθησε, με συμβούλεψε, με στήριξε όταν το πρόβλημα υγείας της μητέρας μου, μας είχε επηρεάσει όλους και η αγωνία μου για τον αντίκτυπο στον Άγγελο είχε χτυπήσει «κόκκινο» και μου χάρισε δύο ξέγνοιαστα χρόνια, αφού ήμουν σίγουρη και ήσυχη ότι το παιδί μου ήταν σε καλά χέρια.
Όλα αυτά λοιπόν προσπάθησα να τα συμπυκνώσω σε μία κάρτα, δεν ξέρω αν τα κατάφερα, έκλαιγα όση ώρα έγραφα την κάρτα, οπότε δεν έχω ιδέα.
Την επόμενη ημέρα που πήγαμε στο σχολείο για να πάρουμε τον τίτλο προόδου ότι το παιδί μου προάγεται στην Τρίτη τάξη, όταν ήρθε η ώρα του αποχαιρετισμού και η «κυρία» άφησε να φανεί και η δική της συγκίνηση, ο κόμπος στο λαιμό μου έγινε δάκρυα που δεν μπορούσαν να σταματήσουν και δεν κατάφερα ν' αρθρώσω λέξη.
Αργότερα μέσα στην ημέρα, διάβασα και το σημειωματάκι που είχε βάλει στο χωνάκι με τις καραμέλες που πρόσφερε σαν αποχαιρετιστήριο δωράκι στα «παιδιά» της και δεν χρειάζεται νομίζω να περιγράψω άλλο...

Το σημείωμα της κυρίας Πένυς

Αγαπημένη μας «κυρία» Πένυ, τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να περιγράψουν αυτό που νιώθω. Εύχομαι να είστε πάντα γερή κι ευτυχισμένη και σας ευχαριστώ από καρδιάς για όλα!