Φτερουγίσματα

Γράφει η αδερφή μου η Μαρίκα: «Ποιος είπε ότι τα ζώα δεν έχουν αντίληψη; Και δεν μιλάμε για σκύλο ή γάτα. Μιλάμε για ένα πουλί, ένα γλάρο για την ακρίβεια. Ο συγκεκριμένος γλάρος είναι μικρός σε μέγεθος και κουτσός. Ας τον πούμε «Κωνσταντίνο», σύμφωνα με την έμπνευση του ανιψιού μου, όταν με άκουσε να λέω αυτήν την ιστορία. Κάποια μέρα λοιπόν, δεν γνωρίζω πόσο καιρό πριν, ο Κωνσταντίνος είχε κάτσει να ξαποστάσει στο περβάζι του παραθύρου ενός κτιρίου στον Πειραιά. Κάποιος φιλόζωος μέσα στο κτίριο, ας τον πούμε Αλέκο, τον είδε και είπε να του δώσει λίγο από αυτό που έτρωγε. Ο γλάρος λοιπόν το τσίμπησε και το έφαγε! Του έδωσε λίγο ακόμα, το ίδιο σκηνικό. Πάντα άνοιγε το παράθυρο, άφηνε το μεζέ στο περβάζι, έκλεινε το παράθυρο και τότε μόνο ο γλάρος πλησίαζε και έτρωγε τον μεζέ. Την άλλη μέρα ο Κωνσταντίνος ξανάρθε στο περβάζι και πάλι ο Αλέκος του έδωσε μεζέ. Κι αυτό συνεχίστηκε. Ο Κωνσταντίνος επισκεπτόταν καθημερινά τον Αλέκο και ο Αλέκος φρόντιζε να έχει πάντα μεζέ για τον Κωνστα

Τα σχολεία ξεκίνησαν και φέτος και με βαριά καρδιά αποδεχτήκαμε μαμά και γιός (για διαφορετικούς λόγους ο καθένας) τη μοίρα μας και ο κανακάρης μου άλλαξε δασκάλα και έχει την κυρία Βάσω στην Τρίτη Δημοτικού. Αναμένουμε τον καιρό που θα περάσει και θα μας δείξει πώς θα κυλήσει η συνεργασία μας αυτή τη χρονιά με την καινούργια δασκάλα και αισιοδοξούμε! http://on.fb.me/1uCGqZb Κατά τη διάρκεια του απαραίτητου ξεκαθαρίσματος των χαρτιών (όχι δεν έχουμε τελειώσει ακόμη, ελπίζω όμως σε ένα καλύτερο μέλλον!) βρήκα ένα φυλλάδιο με συμβουλές για τη μελέτη στο σπίτι, που μας είχε μοιράσει πριν δύο χρόνια στην Πρώτη Δημοτικού η αγαπημένη μας κυρία Πέννυ σε συνεργασία με την κυρία Ειρήνη (την δασκάλα που είχε το άλλο τμήμα της τάξης και με την οποία συνεχίζουν την εξαιρετική τους συνεργασία και φέτος αναλαμβάνοντας ξανά για δύο χρόνια τα πρωτάκια του σχολείου μας). Ακολούθησα τις συμβουλές και πραγματικά είχαμε πολύ καλά αποτελέσματα, ο Άγγελος διαβάζει εδώ και δύο χρόνια χωρίς βοήθεια σ

Σκέφτομαι την φίλη μου τη Δέσποινα που μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία με το ένα από τ’ αγόρια της χτυπημένο από τον καρκίνο και την φίλη μου την Άντζυ που μόλις έμαθε ότι ο μικρός της γιος πάσχει από μια σπάνια αρρώστια. Έντρομη τις παρακολουθώ και τις θαυμάζω και τις δύο για το κουράγιο τους, τον τρόπο που το αντιμετωπίζουν, το θάρρος και την ψυχραιμία να λένε τα πράγματα με τ’ όνομά τους… Αναπόφευκτα σκέφτομαι κουνώντας το κεφάλι επιτιμητικά στον εαυτό μου: «Και ισχυρίζεσαι ότι έχεις προβλήματα κι εσύ, κυρά μου...» Κι έπειτα το μυαλό μου τρέχει στη μάνα μου στο γηροκομείο , που αδυνατεί όλο και περισσότερο να θυμηθεί τα απολύτως απαραίτητα και συρρικνώνεται μέρα με την ημέρα. Πιάνω όλο και συχνότερα τον εαυτό μου, να εύχεται να είχε φύγει για το μακρύ ταξίδι μια ώρα αρχύτερα κι ας ξέρω ήδη από πρώτο χέρι, πόσο μεγάλος και αφόρητος πόνος είναι να χάνεις το γονιό σου. Κι έπειτα αναλογίζομαι:«Μα έτσι κι αλλιώς δεν την έχεις χάσει ήδη προ πολλού;» photo via: http://on.fb.me/1qRGL