Να μ' αγαπάς...

Που λέτε σήμερα έχω γενέθλια... Και συνήθως στα γενέθλια, όσο κι αν αντιστέκομαι, μια ανασκόπηση της χρονιάς που πέρασε (ή των χρόνων που πέρασαν) την κάνω. Είναι και σχετικά κοντά στην αρχή του καινούργιου χρόνου και απ' όπου κι αν το πιάσω, δεν την γλυτώνω...

Σκαλίζω που λέτε στο παρελθόν και σκαλίζοντας βρήκα ένα γράμμα/μέηλ που μου είχε στείλει πίσω στο 2011 το αδερφάκι μου, με αφορμή μια ανάρτησή μου εδώ στα Φτερουγίσματα. Το γράμμα αυτό το φυλάω σαν «κόρη οφθαλμού» γιατί ξεχειλίζει αγάπη, με αυτόν τον τόσο μοναδικό τρόπο που η αδερφή μου έχει για να μου δείχνει την αγάπη της. Διαβάζοντάς το συνειδητοποίησα πόσο πολύ έχω αλλάξει ξανά από τότε (θέλω να πιστεύω προς το καλύτερο), πόσο ακόμη βαθύτερα αγαπιώμαστε τώρα (αν υπάρχει κάτι τέτοιο σε μια απέραντη αδερφική αγάπη) δεδομένων και των δοκιμασιών που περάσαμε και περνάμε με την μητέρα μας και πόσο πολύ θέλω να το γιορτάσω αυτό. Τι καλύτερος τρόπος λοιπόν, από το να δημοσιεύσω εδώ στο παραμελημένο μου blogάκι, αυτό το πολύτιμο γράμμα για να μου θυμίζει πόσο όμορφη είναι αυτή η γλυκόπικρη ζωή που αλλάζει διαρκώς και μας αλλάζει κι εμάς μ' έναν ιδιαίτερο τρόπο τον καθένα μας...        

Φλωράκι 

Μόλις διάβασα το άρθρο σου στα Φτερουγίσματα «Επίσημη πρώτη και ενοχές»

Μου ήρθε η ανάγκη λοιπόν, να σου γράψω ένα γράμμα. Γράφαμε παλιά νομίζω αν και οι μνήμες μου είναι αρκετά θολές. Θα στο στείλω με email βέβαια, αλλά οκ το ίδιο είναι, μην αναλύσουμε τώρα τα καλά και τα κακά της παραδοσιακής αλληλογραφίας σε σχέση με την ηλεκτρονική... 

Αυτό που βασικά θέλω να σου πω, είναι ότι σε θαύμαζα και σε θαυμάζω πάντα. Διαφορετικά βέβαια στο παρελθόν και διαφορετικά τώρα. Κι αν και ο θαυμασμός του παρελθόντος ήταν πιο απόλυτος και ολοκληρωτικός, τώρα πιστεύω ότι είναι πιο «αληθινός». Δεν ξέρω αν αυτή είναι η σωστή λέξη. Θα προσπαθήσω να σου εξηγήσω. 

Μικρή σε θαύμαζα, όπως θαυμάζουν τα παιδιά τους γονείς τους. Ήταν μια αίσθηση που είχαν καλλιεργήσει και οι γονείς μας όπως ξέρεις. Ήσουν η καλή μαθήτρια, το καλό παιδί, που πάντα βοηθούσες την μικρή σου αδερφή, ό,τι έκανες κι έλεγες ήταν σωστό κλπ.  Όλο αυτό όμως ήταν λίγο εξωπραγματικό δεν νομίζεις; 

Τώρα σε γνωρίζω. Αν και κάθε φορά που σε βλέπω, είναι σαν να σε γνωρίζω ξανά. Πολύ συχνά βλέπω και κάτι καινούριο σε σένα. Σε βρίσκω αλλαγμένη σχεδόν κάθε φορά που σε βλέπω. Πόσοι άνθρωποι μπορούν να το κάνουν αυτό; Εγώ δεν ξέρω κανέναν εκτός από εσένα! Επίσης δεν νομίζω ότι ξέρω κανέναν άλλο να έχει τόσες ενοχές, όσες έχεις εσύ! Κι όσο κι αν αυτό θεωρώ ότι σου δυσκολεύει τη ζωή πάρα πολύ, σκέψου όμως λίγο διαφορετικά, πόσο δύναμη έχεις που μπορείς να επιβιώνεις και μάλιστα να περνάς και καλά, παρόλες τις ενοχές σου! Αν εγώ είχα τις μισές ενοχές από αυτές που κουβαλάς, μάλλον θα μου στέλνατε τσιγάρα στο Δαφνί! 

Πολύ θα ήθελα να κάνω κάτι ή να πω την μαγική λεξούλα που θα έκαναν τις ενοχές να εξαφανιστούν, αλλά δεν τα καταφέρνω σ’ αυτά τα πράγματα. 

Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι εσύ κάνεις πολλά πράγματα κι όταν κάνεις πολλά πράγματα είναι πιο πιθανό να κάνεις και λάθη. Για να μειωθούν οι πιθανότητες  να κάνεις λάθος, στο ελάχιστο, θα πρέπει να μην κάνεις τίποτα!!! 

Τι προτιμάς λοιπόν, να είσαι δραστήρια ή να... σε τσιμπήσουν τα κουνούπια; 

(Αστειάκι, επηρεασμένο από αυτό που έλεγε ο μπαμπάς, «όσο περισσότερο μιλάς, τόσο πιο πιθανό είναι να πεις βλακείες» και από τη διαφήμιση με το σταυρό της Bayer. Χι χι χι…)

Σ’ αγαπάω πολύ κι ας μην στο λέω/δείχνω πολύ (και όχι δεν έχω ενοχές γι’αυτό, έτσι είμαι εγώ!)

Φιλάκια

Το αδέρφι σου

«Honor your past» μου έγραψε μια πολυαγαπημένη μου φιλενάδα κι αυτό κάνω...