Μπαμπά, μου λείπεις...

18 Οκτωβρίου του 2013 και η αδερφή μου «ανεβάζει» αυτήν την παλιά φωτογραφία του πατέρα μας στο fb με το παρακάτω σχόλιο:

«Μου μπήκε η ιδέα, όταν πριν 10 μέρες είδα φωτό θείου και ξαδέρφου… και συγκινήθηκα περισσότερο από ότι θα περίμενα…
Βέβαια δεν νομίζω ότι θα συμφωνούσε, είμαι σίγουρη ότι θα είχε αρνητική στάση για το φατσοβιβλίο, αλλά από την άλλη είμαι επίσης σίγουρη ότι θα το χρησιμοποιούσε αν ήταν να επικοινωνήσει με αγαπημένα πρόσωπα… να κάνει και λίγο χιούμορ που τόσο του άρεσε…
Κυρ-Λεωνίδα αν ζούσες, σήμερα θα σου λέγαμε «χρόνια πολλά...
Λίγο θολή (έως πολύ) αλλά έχει το βλέμα που αγαπώ» 


Την αναδημοσίευσα την ίδια μέρα με το παρακάτω σχόλιο:  
«Έπεσα» πάνω στη φωτογραφία του πατέρα μου πριν λίγο...
Την «ανέβασε» η αδερφή μου με αφορμή τα γενέθλιά του σήμερα 18 Οκτωβρίου αν ζούσε... Φτερούγισε η καρδιά μου...
Διαβάζοντας το γλυκό της σχόλιο μπήκαν σκουπιδάκια στα μάτια μου και θόλωσε ακόμη περισσότερο η εικόνα του...
23 χρόνια μετά και εξακολουθεί να πονάει...σταματάει άραγε ποτέ;
Κυρ-Λεωνίδα ελπίζω να είσαι καλά εκεί που πήγες...μας λείπεις πολύ...»

Δύο χρόνια μετά και 25 χρόνια μετά το θάνατό του, εξακολουθούμε να τον σκεφτόμαστε και να τον αναφέρουμε σε συζητήσεις μας πολύ συχνά, αλλά δύο συγκεκριμένες ημερομηνίες τον θυμόμαστε πάντα με ιδιαίτερη συγκίνηση: 18 Ιανουαρίου την ημέρα του θανάτου του και 18 Οκτωβρίου την ημέρα των γενεθλίων του. Αν ζούσε, σήμερα θα γιόρταζε τα 85 του χρόνια. Έφυγε νωρίς, αφήνοντας τεράστιο κενό στις ψυχές μας. Η μάνα ίσως γλύτωσε λίγο από τον πόνο που συνεπάγεται η σκέψη του, ίσως και να είναι το μόνο καλό που της «προσέφερε» αυτή η αρρώστια, ποιός ξέρει;    

Εδώ και καιρό θέλω να του κάνω ένα αφιέρωμα στα «Φτερουγίσματα» για να μπορέσει να το διαβάσει ο Άγγελος και να το έχει κάτι σαν παρακαταθήκη. Μου είναι εξαιρετικά επώδυνο... 
Ακόμη κι αυτές οι λίγες αράδες με δυσκόλεψαν πολύ. Οϋτε αυτές θα τις έγραφα αν δεν έβρισκα πριν λίγες ώρες τα λιγοστά γράμματά του από την εποχή που ήμουν φοιτήτρια, ψάχνοντας σ' ένα ντουλάπι...
Ίσως βρω την δύναμη κάποια άλλη στιγμή...

  

Σχόλια

  1. Πόσο επώδυνο μπορεί να είναι? δεν μπορώ να το φανταστώ καθώς έχω και τους δυο μου γονείς ακόμη, αλλά και μόνο η σκέψη με πληγώνει. Καλή δύναμη Φλώρα μου και να το κάνεις το αφιέρωμα, είναι ένας τρόπος να συνδέσεις τον εγγονο με τον παππού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου