Ολική επαναφορά...

Και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι έχω να γράψω πάρα πολύ καιρό για τον Άγγελο και την καθημερινότητά μας μαζί του. Αυτό έχει σαν συνέπεια να «χάνω» αναμνήσεις από την κοινή μας ζωή, αφού αν δεν τις καταγράψω εδώ, έστω και επιγραμματικά, καθώς περνούν οι μήνες κάποιες-αρκετές-τις ξεχνάω... Τα Φτερουγίσματα λειτουργούν σαν επιπλέον μνήμη, αφού διαβάζοντας τις αναρτήσεις ξαναθυμάμαι μεν τις στιγμές που μοιράζομαι μαζί σας, αλλά εμένα και όσους εμπλέκονται στην  εκάστοτε ιστορία, μας κάνουν να θυμηθούμε ολόκληρο το «πακέτο» πίσω από τις λέξεις: τα συναισθήματα, τα γέλια, τα κλάματα, την συγκίνηση, τα νεύρα, τις εκφράσεις, τις γκριμάτσες, τις αγκαλιές, τα γαργαλητά, τα κομμάτια από την ζωή μας που περνά και που δεν ξαναγυρίζει...Πρόσφατα δυστυχώς το νιώσαμε αυτό με πολύ σκληρό τρόπο...

Να μαι πάλι λοιπόν! Για να χρησιμοποιήσω το αραχνιασμένο τον τελευταίο καιρό ιστολόγιο για τον κύριο λόγο ύπαρξής του: την καταγραφή της ζωής μας με τον αγαπημένο ανθρωπάκο που μεγαλώνει γρήγορα.

Από που ν’ αρχίσω;
Φλας μπακ:

1) Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος κάπου μεταξύ Οκτώβρη και Νοέμβρη προγραμματίζεται στο σχολείο η ετήσια φωτογράφιση των μαθητών ανά τάξη και πορτραίτο. Μας ενημερώνουν με σημείωμα, αλλά εγώ ξεχνώ να σημειώσω την ημερομηνία και έτσι επιστρέφει μια μέρα από το σχολείο ενημερώνοντας ότι έγινε εκείνη την ημέρα η φωτογράφιση.

Εγώ (μάνα σε πανικό): «Αμάν! το ξέχασα βρε Άγγελε και σ' έστειλα σαν τον λέτσο και πως θα βγήκες τώρα».
Άγγελος (αυστηρά):«Μαμά! Εσύ δεν λες πως όπως κι αν είμαι ντυμένος, κουρεμένος ή ακούρευτος είμαι ένας κούκλος; Ε, καλός θα βγήκα!»
Εγώ (γελώντας κάτω από τα μουστάκια μου):«Βρε συ, σε έχω κάνει ψωνάρα μ' αυτά που λέω!»

Περνάει ο καιρός και επιστρέφει μια μέρα από το σχολείο με τις φωτογραφίες.
Τις περιεργάζομαι και έχει βγει καλός τελικά!Του το λέω.
Άγγελος: «Εσύ που με λες ψωνάρα να τα βλέπεις!»




2) Γράμμα στον Άγιο Βασίλη και φέτος! Με μια μεγάλη διαφορά όμως! Άρχισαν οι αμφιβολίες!

-Μαμά πες μου την αλήθεια: υπάρχει ο Άγιος Βασίλης:  Οι μισοί στο σχολείο πιστεύουν και οι άλλοι μισοί δεν πιστεύουν. Σας έχω ικανούς να μου αγοράζετε εσείς τα δώρα κάθε φορά και να λέτε ότι είναι από τον Άγιο Βασίλη...
Και πριν προλάβω να απαντήσω:
-Όχι, όχι μην μου λες, δεν θέλω να ξέρω!

Και τι δώρο ζήτησε το αγόρι; Play station φυσικά! Με τις καθιερωμένες βέβαια άλλες δύο επιλογές, αλλά με την διευκρίνηση ότι ήταν πολύ καλό παιδί φέτος, ότι ξέρει ότι είναι μεγάλο δώρο, αλλά το θέλει πολύ και παρακαλεί: προσπάθησε να μου το φέρεις!
Ο Άγιος Βασίλης όμως έφερε το αντίστοιχο ηλεκτρονικό παιχνίδι για υπολογιστή μαζί με ένα τηλεχειριστήριο (για προφανείς λόγους). Διευκρινήσεις, χαρές και διαδικασία εγκατάστασης στον υπολογιστή από τον πατέρα που είναι ειδικός σ’ αυτά. Πανωλεθρία! Το παιχνίδι κάπου κολλάει και απλώς δεν φορτώνει με τίποτα στον υπολογιστή. Μην με ρωτάτε, δεν ξέρω λεπτομέρειες.

Η ουσία είναι ότι:
Ο πατέρας ξενυχτάει με τις ώρες για μέρες για να το κάνει να δουλέψει και αυτό να μην δουλεύει. Ο γιος εμφανώς απογοητευμένος, βλέποντας όμως τον πατέρα να παιδεύεται και να στεναχωριέται μου λέει: «πες στον μπαμπά να μην στεναχωριέται και να μην κουράζεται, δεν πειράζει έχω το παλιό για να παίζω...»(όπου παλιό ένα Xbox του 2003 που μας έδωσε πριν μερικά χρόνια μια φιλική οικογένεια όταν αγόρασαν το τότε καινούργιο)
«Λιώμα» από την συγκίνηση μπαμπάς και μαμά... «Κύριος» ο νέος, μας έκανε πολύ περήφανους με την άψογη στάση του. Δεν παραπονέθηκε λεπτό, ούτε όταν σε πάρτυ γενεθλίων φίλων  έπαιζαν το ολοκαίνουργιο παιχνίδι που λαχταρούσε...

(συνεχίζεται)