Ζωή...

Και ήρθε λοιπόν εκείνη η αποφράδα μέρα (17/4) που το παλικαράκι μας πήγε να παίξει σε αγώνα ποδοσφαίρου όπως κάθε Σάββατο και Κυριακή τα τελευταία τέσσερα χρόνια, (όχι, δεν θα γκρινιάζω που για να κανονίσουμε κάτι σαν οικογένεια κάθε Σαββατοκύριακο τα τελευταία τέσσερα χρόνια, πρέπει να περιμένουμε το πρόγραμμα των αγώνων της ομάδας, γιατί αυτό είναι από μόνο του θέμα για ξεχωριστή ανάρτηση!) και χτύπησε το χέρι του. Και για περίεργή μας τύχη εκείνη την ημέρα έτυχε να δουλεύουμε και οι δύο γονείς και το παλικαράκι είχε πάει στον αγώνα με το αυτοκίνητο μπαμπά συναθλητή του. Στην επιστροφή περίμενε η γιαγιά και ο άρτι αφιχθείς από την εργασία του μπαμπάς και με το που διαπιστώνεται πόνος, πρήξιμο και περίλυπο ύφος, τον βουτάνε και τον πάνε στο νοσοκομείο. Όπου διαπιστώνεται σπάσιμο και το χεράκι μπαίνει σε έναν ωραιότατο γύψο για ένα μήνα.
Η μάνα (δηλαδή εγώ) στο σεμινάριο δεν έχει πάρει είδηση (κλειστά τα κινητά γαρ) Σε κάποιο διάλειμμα διαπιστώνω αναπάντητη από το σπίτι ώρες πριν και τηλεφωνώ για να μάθω τι με ήθελαν. «Ψυχραιμότατη» αναφωνώ «Το &%$#...ποδόσφαιρό μου μέσα!» (φαίνεται ότι δεν συμπαθώ και πολύ το εν λόγω άθλημα ή μπααα) και αναχωρώ μετά από λίγο για το σπίτι για να διαπιστώσω το μέγεθος της ζημιάς και να παρηγορήσω το αγόρι που μέχρι εκείνη την στιγμή ήταν τύπος και υπογραμμός, αλλά μόλις ήρθε η μανούλα ξέσπασε σε κλάματα. «Κλάψε να ξαλαφρώσεις» και ανάλυση τύπου «η Πολυάννα και το παιχνίδι της χαράς» «τι καλά που δεν είναι το χέρι με το οποίο γράφεις ή δεν είναι πόδι για να σου δυσκολέψει ακόμη περισσότερο την ζωή...κλπ »
Και η ζωή μας συνεχίστηκε με όλες τις δυσκολίες που προκύπτουν από ένα σπάσιμο χεριού σε παιδί, που παρόλο που το συγκεκριμένο είναι πολύ συνεργάσιμο και ώριμο για την ηλικία του, τις δυσκολίες του τις έχει:
Τις πρώτες μέρες που πονούσε και μέχρι να συνηθίσει, μετακόμισε ο μικρός στο κρεββάτι μας και ο μπαμπάς στο κρεββάτι του μικρού, (ο Θεός να το κάνει ύπνο αυτό, όπου κάποιες φορές ξυπνούσα από ένα βάρος και ήταν το χεράκι με το γύψο πάνω στον ώμο μου) και ακολούθησε μερικές μέρες μετά η «απίθωση του στρώματός του καταγής» (sic) , αφού το κρεββάτι είναι υπερυψωμένο με ξύλο γύρω-γύρω, γνωστού σουηδικού καταστήματος (ονόματα να μην λέμε...) και υπήρχε κίνδυνος να διαλυθεί ο γύψος από τα χτυπήματα στα πλαϊνά τοιχώματα του κρεβατιού...

Το μπάνιο ήταν μία αξέχαστη εμπειρία όπου έπρεπε να διπλώσουμε το χέρι με τον γύψο σε σακούλα και διαφανή μεμβράνη και να το κρατάει ψηλά ώστε να μην βραχεί ο γύψος. Για να μην μιλήσω για την βρώμα που σταδιακά κάθεται πάνω στο γύψο και το χεράκι που δεν μπορεί να πλυθεί καλά και είναι μες την μπίχλα...
Το χειρότερο από όλα ήταν που σταμάτησε την προπόνηση και η έξτρα ενεργητικότητα και πώς να την εκτονώσει ήταν ένα τεράστιο θέμα. Πόσο να διαβάσει, πόσο να δει τηλεόραση, πόσο να παίξει xbox πια...Ένα θα πω: πηγαίνοντας μία μέρα να τον πάρω από το σχολείο, τον βρήκα να παίζει ποδόσφαιρο! Ναι, με τον γύψο στο αριστερό χέρι...
Έφτιαξε κι ένα ημερολόγιο γύψου όπου έσβηνε τις ημέρες μία-μία με μαρκαδόρο σαν τον κατάδικο, στο οποίο ημερολόγιο, να σημειώσω μια πολλή σημαντική λεπτομέρεια, έχει επέκταση μέχρι και τα γενέθλιά του που είναι αύριο...(το θέμα των γενεθλίων θα αναλυθεί σε άλλη ανάρτηση!)


Ευτυχώς, κατά μία έννοια, μετά από μία εβδομάδα ήρθαν οι διακοπές του Πάσχα και δεν είχαμε τον φόβο του κυνηγητού και του ποδοσφαίρου στα διαλείμματα. Του έμεινε ο καημός που δεν έφτιαξε κουλουράκια με την γιαγιά του, στολίσαμε το πασχαλινό δεντράκι μας και περάσαμε ήσυχα και οικογενειακά στο χωριό μας την...Αθήνα.

Εγώ η μανούλα τώρα, πέρα από την χιουμοριστική περιγραφή των πραγμάτων, σωματοποίησα τόσο πολύ την στεναχώρια και το άγχος μου για ομαλή αποθεραπεία, που αρχικά είχα πολύ κούραση, που αργότερα έγινε πόνος ολούθε (μέση, αυχένας, πονοκέφαλος) και ...νεύρα φυσικά.
Ώσπου ήρθε η γιορτή της μητέρας, το παιδάκι μου (με την βοήθεια και την ευγενική χορηγία της αδερφής μου) μου πρόσφερε ανθοδέσμη με καρτούλα μαζί με αγκαλιές και φιλιά και με συγκίνησε πολύ...

Και επειδή έχω κι εγώ μια μανούλα, που πια δεν θυμάται επετείους, γιορτές, γενέθλια, ονόματα κλπ και που αφενός η αρρώστια της είναι μια ανοιχτή πληγή και αφετέρου η γιορτή της μητέρας μια χρονιά πριν τρία χρόνια έγινε αφορμή να βγάλω από μέσα μου και να μοιραστώ «δύσκολα» θέματα της σχέσης μας, το βράδυ εκείνης της ημέρας με βρήκε να κλαίω γοερά και να τα «ξεφορτώνω» όλα., ευτυχώς...
Εν αναμονή λοιπόν των αυριανών εορτασμών των γενεθλίων του πρίγκηπά μου που γίνεται πλέον 10 χρονών, συνεχίζουμε να απολαμβάνουμε την Ζωή, χωρίς γύψο πια, αλλά υποτίθεται με προσοχή και προφύλαξη έως τις 20/6, όπως μας συμβούλεψε η γιατρός. Αλλά αυτά σε επόμενη ανάρτηση....      


Σχόλια