Να ζείς την κάθε στιγμή...

Πριν μερικές μέρες είχα μια αφυπνιστική εμπειρία  πηγαίνοντας στην δουλειά με το λεωφορείο:
Λιοσίων και Ηπείρου γωνία, σωριάστηκε ένας άνθρωπος μπροστά στα μάτια μας...ανακοπή... Βγήκε ο οδηγός του λεωφορείου που ήξερε πρώτες βοήθειες, τον επανάφερε 3-4 φορές αλλά ξανασταματούσε η καρδιά του...ήρθε μετά το ΕΚΑΒ, αλλά δεν πρέπει να τα κατάφερε...
Το ακόμη πιο συγκλονιστικό ήταν ότι τον είδε ο οδηγός από την προηγούμενη στάση και μέχρι να φτάσει το λεωφορείο εκεί, δεν είχε πλησιάσει άνθρωπος.....Μόνο όταν κατέβηκε και ξεκίνησε να του κάνει ανάνηψη πλησίασαν κι άλλοι...
Τραγικό.. Τραγική η αδιαφορία μας. ..συνηθίσαμε να βλέπουμε γύρω μας σώματα σωριασμένα κάτω και δεν νοιώθουμε...
Τις πρώτες μέρες ήταν συνέχεια μέσα στα μάτια μου....
Ευτυχώς έχω το παιδί μου τριγύρω,  που είναι η χαρά της ζωής και συνέρχομαι...
Πότε έτσι λοιπόν, πότε αλλιώς...προσπαθώ να το ισορροπώ...κάποιες φορές πιο εύκολα, άλλες δύσκολα...
Κι ένα έχω να πω: ας εστιάσουμε ο καθένας σε ό,τι του δίνει χαρά, ας βάλουμε συνειδητά την χαρά στην ζωή μας...Είναι δύσκολο το ξέρω, κάποιες φορές δεν παλεύεται, νομίζω όμως ότι είναι ο μόνος τρόπος...

Ο πολύτιμος Άγγελός μου λοιπόν, είναι από την ημέρα που γεννήθηκε, (απλά εγώ το συνειδητοποιώ λίγο-λίγο 10 χρόνια τώρα), ο δάσκαλός μου, η ενέργεια, η δύναμη που με κινεί, που με κάνει να βλέπω τα πάντα αλλιώς, να θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος, να λύσω όλα τα «κολλήματα» και τα «κακώς κείμενα» του χαρακτήρα μου και κατά συνέπεια των κάθε λογής σχέσεών μου, προκειμένου να «ανοίξει» τα φτερά του αβίαστα, με λιγότερα βάρη, με χαρά...

Αυτός ο πολύτιμος, σοφός ανθρωπάκος έγινε 10 χρονών στις 27/5 και όπως ήταν φυσικό (αφού είχε προηγηθεί η «περιπέτεια» με το σπάσιμο του χεριού του και είχε βγάλει τον γύψο μερικές μέρες πριν), δεν του χαλάσαμε το χατήρι και κάναμε πάρτυ γενεθλίων εκεί που ήθελε, με όοοολους τους συναθλητές του από την ομάδα ποδοσφαίρου της καρδιάς του, που λόγω του γύψου αποχωρίστηκε βίαια, νωρίτερα από το τέλος της σεζόν.

SELFIE του υιού με την σκιά του!

Και η ζωή συνεχίζεται, με το αγόρι να εξελίσσεται σε μεγάλο «θέατρο», χορεύει, κάνει γκριμάτσες και λέει διάφορα για να με κάνει να γελάσω, υποτίθεται πως έπρεπε να προσέχει μέχρι 20/6 το χέρι που είχε βγάλει από τον γύψο, αλλά δεν...(«είναι 10 χρονών, το επικίνδυνο θα ήταν να πρόσεχε», είπε η νονά του και είχε δίκιο) έπαιζε και παίζει ποδόσφαιρο στο σχολείο και στην πλατεία, λες και δεν υπάρχει αύριο («μα μαμά έχω βρει κόλπο και δεν κινδυνεύω να χτυπήσω, παίζω μπαλαντέρ και δεν με μαρκάρουν!» χμ, λογικό αφού χτύπησε σε μαρκάρισμα και δεν περνάει από το μυαλουδάκι του ότι μπορεί να χτυπήσει κι αλλιώς...)

Μέσα σε όλα, αποφάσισα να τον ξανα-στριμώξω για να βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού. Το είχα ξεκινήσει από παλιά, αλλά ομολογώ ότι λίγο το σχολείο, λίγο η γκρίνια, είχε ατονήσει κάπως το πράγμα. Διαβάζοντας λοιπόν το άρθρο της Ερατούς Χατζημιχαλάκη «Αγορομάνες ξυπνήστε» πήρα φόρα, φόρα κατηφόρα και άρχισα στενό μαρκάρισμα. Την επομένη μέρα δε που ξεκίνησα απτόητη το μαρκάρισμα, διάβασα και την ανάρτηση της Τζίνας «Εκπαιδεύοντας Τους Γιους Μου» και απενεχοποιήθηκα εντελώς!
 
Χωρίς σχόλια...

Μια μικρή γεύση: ετοιμάζει το βραδυνό του και αποφασίζει να φάει γιαούρτι με κομμάτια ροδάκινο. Μου ζητάει να του καθαρίσω το ροδάκινο, αλλά εγώ αρνούμαι, αφού του έχω δείξει πώς γίνεται. Του ξαναδείχνω και τον αφήνω να το κάνει μόνος του, ενώ εγώ δίπλα συνεχίζω να σιδερώνω (τρέμει το φυλλοκάρδι μου βέβαια, αφού φοβάμαι μην κοπεί με το μαχαίρι, αλλά...κυρία!) Είκοσι λεπτά μετά, αφού φύσηξε, ξεφύσηξε, μουρμούρισε και ουσιαστικά πέταξε το μισό ροδάκινο, έκατσε να φάει. Όταν επέστρεψε ο πατέρας στο σπίτι, του διηγήθηκε την «περιπέτειά» του. Και ο πατέρας απαντά: «το συμπέρασμα  Άγγελε, είναι ότι το ροδάκινο, το τρώμε... με την φλούδα!»  
       
   

Σχόλια