Αφιέρωμα στον πατέρα...


18 Οκτωβρίου 2019 Αν ζούσε σήμερα θα έκλεινε τα 89 του χρόνια. Δυστυχώς έφυγε νωρίς μόλις στα 59, μετά από ένα χρόνο ταλαιπωρίας με την καρδιά του. Δεν ήταν από τους τυχερούς να τον «προδώσει» η καρδιά του στον ύπνο του ή έστω να κάνει εγχείριση καρδιάς και να ζήσει αρκετά χρόνια μετά από αυτό. Έπαθε έμφραγμα και αφού διαπιστώθηκε η τεράστια ζημιά στην καρδιά του, αποφασίστηκε να γίνει εγχείριση μερικούς μήνες μετά, αφού ήταν νέος και άξιζε η προσπάθεια να σωθεί (σε διαφορετική περίπτωση οι γιατροί είχαν πει ότι θα «έσβηνε» μερικούς μήνες μετά). Ο ίδιος δεν ήθελε, αλλά τον πείσαμε. Έκανε την εγχείριση, η καρδιά του σταμάτησε 3 φορές κατά την διάρκεια της επέμβασης αλλά τον επανέφεραν, πέρασε ατελείωτες μέρες στην εντατική σε τεχνητό κώμα επειδή έπαθε από τις πιο σπάνιες επιπλοκές, μεταφέρθηκε σε άλλο νοσοκομείο για να αντιμετωπιστεί η επιπλοκή, ξαναμεταφέρθηκε στο αρχικό νοσοκομείο όταν με τα πολλά κατάφερε να συνέλθει, επέστρεψε σπίτι σχεδόν σκελετωμέμος, έμαθε να τρώει και να περπατάει από την αρχή και πάνω που φαινόταν ότι τα πράγματα «έστρωναν», το συκώτι και τα νεφρά του «πληγωμένα» από τα ισχυρά φάρμακα που έπαιρνε όλο τον προηγούμενο καιρό, τον ξαναέστειλαν στο νοσοκομείο. Αυτή την φορά όμως είχε κουραστεί για τα καλά η καρδούλα του και αποφάσισε να σταματήσει μια και καλή την ταλαιπωρία...
Ο θάνατός του συντάραξε την οικογένειά μας. Ειδικά εμένα έσπασε την προστατευτική γυάλα μέσα από την οποία έβλεπα τον κόσμο...

Όμως σήμερα δεν θέλω να γράψω για το μετά, θέλω να γράψω για το πριν. Να τιμήσω τον πατέρα που σφράγισε με την προσωπικότητά του τις ζωές μας.
Ένας πατέρας που δούλευε σκληρά κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες, που ήταν μονίμως αγχωμένος επειδή τα χρήματα που έφερνε δεν ήταν αρκετά και δεν μπορούσε να προσφέρει το καλύτερο στα παιδιά του.
Ευφυής με εξαιρετική αίσθηση του χιούμορ, νευρικός με ξεσπάσματα φωνών που κατέληγαν είτε σε μούτρα ή σε συζήτηση-κήρυγμα ανάλογα με την αφορμή. Τίμιος μέχρι βλακείας, διακριτικός, καλός φίλος αλλά εύθικτος, από τους άντρες παλαιάς κοπής, με καλούς τρόπους που σε «κέρδιζε» με την έμφυτη ευγένειά του, περήφανος πατέρας δύο κοριτσιών που αγωνιούσε για το μέλλον μας και ήθελε να σπουδάσουμε και να είμαστε ανεξάρτητες επειδή «αυτό που έχεις μέσα στο κεφάλι σου, δεν μπορεί να σου το πάρει κανείς» όπως έλεγε χαρακτηριστικά.
«Μεγαλώνοντας κορίτσια ανακάλυψα ότι έχουν ακριβώς τα ίδια δικαιώματα στη ζωή γιατί ξέρω ότι θα μοχθούσα το ίδιο για να τα μεγαλώσω, ακόμη κι αν ήταν αγόρια δεν θα είχα κάνει κάτι διαφορετικό», είχε πει κάποτε σε μία συζήτηση.

Παρόλο που μας λάτρευε δυσκολευόταν να δείξει την  αγάπη του, ήταν φειδωλός στις αγκαλιές και στα φιλιά, αλλά την καταλάβαινες κοιτώντας βαθιά μέσα στα μάτια του και νιώθοντας τον τρόπο που σε έσφιγγε στην αγκαλιά του.
Είχε την ικανότητα να «διαβάζει» την συμπεριφορά μας και να καταλαβαίνει μεμιάς πότε είμαστε στεναχωρημένες, ακόμη και όταν κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να του το κρύψουμε..
Όταν πια στην εφηβεία αρχίσαμε να αρθρώνουμε λόγο και να ανταπαντάμε στα επιχειρήματά του, αναθεώρησε πολλές φορές αθόρυβα τις απόψεις του, ζητώντας με τον τρόπο του συγνώμη για τους παλιούς, αναποτελεσματικούς τρόπους διαπαιδαγώγησης που είχε ακολουθήσει.

Χρόνια ήθελα να γράψω δύο λόγια «φόρο τιμής» γι’ αυτόν τον πατέρα που χάσαμε νωρίς, αλλά ήταν εξαιρετικά επώδυνο για μένα. Τον τελευταίο καιρό και μετά τον θάνατο της πεθεράς μου, η ανάγκη αυτή ξαφνικά γιγαντώθηκε. 30 χρόνια μετά μας λείπει ακόμη, το σημάδι του είναι ανεξίτηλο στις ζωές μας και θέλω ο γιος μου (που θα ήθελα πολύ να είχε γνωρίσει), να έχει ένα σημείο αναφοράς, αφού πια οι παππουδογιαγιάδες έχουν απομακρυνθεί από την ζωή μας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο...  

Σχόλια

  1. Θα είναι περήφανος για σας Φλωρίτσα μου και είναι πάντα εδώ γιατί τον θυμόμαστε και τον αγαπάτε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου