Φτερουγίσματα

Σήμερα ήταν η «επίσημη πρώτη» στο σχολείο για τον Άγγελο μετά από 4 εβδομάδες (2 διακοπών Πάσχα και 2 πνευμονίας) και δεν ήξερα από που να αρχίσω... Αν υπολογίσουμε την εξάντληση και τα νεύρα που πηγάζουν από όλο αυτό που περάσαμε, ο Άγγελος ήταν τρισευτυχισμένος που πήγαινε σχολείο πια! Εγώ, με ένα σωρό εκκρεμότητες από όλες τις πλευρές, σέρνοντας τις ενοχές μου, που δεν είμαι μια τέλεια μαμά που τα προλαβαίνει όλα και που (τι ντροπή!) χαίρεται που το παιδί της πάει επιτέλους σχολείο, αλλά που τελικά μόνο χρόνο για τον εαυτό της δεν θα της δώσει αυτό... (Μαριάννα ακούς;;;) Επειδή όμως όλα έχουν και την άλλη όψη τους, θέλω να πω πως έχω ένα γενναίο αγόρι, που πάλεψε την αρρώστια παλλικαρίσια και που παρόλο που δεν του άρεσαν πολλά από αυτά που ήμασταν αναγκασμένοι να του κάνουμε, (βλέπε: αμέτρητους ορούς στη μύτη, κουτιά από 2 διαφορετικές αντιβιώσεις με απαίσια γεύση, μπάνια χλιαρά που τα ένιωθε παγωμένα λόγω πυρετού 39,9, κλπ), τα διαπραγματευόταν ο καλός μου όσο πιο έξυπνα μπορ...

Τελικά το Αγγελάκι μου έχει πνευμονία! Σήμερα πήγαμε στον παιδίατρο και έκανε την διάγνωση. Αν όλα πάνε καλά και ανταποκριθεί στα φάρμακα θα γλυτώσουμε το νοσοκομείο! Μέσα λοιπόν στον πανικό του Σαββατοκύριακου που άρχισε το «πανηγύρι» με τον πυρετό να πιάνει 39,9, το «αστεράκι» μου είπε και την ατάκα του! Καθόταν δίπλα μου στον υπολογιστή, περιμένοντας να του βάλω να ακούσει παραμύθι από το site του Μικρού Αναγνώστη . Εντωμεταξύ, ο πυρετός είχε πάρει πάλι την ανιούσα και είχε γείρει το κεφαλάκι του πάνω στα χεράκια του στο τραπέζι. Βλέποντάς τον, καταλαβαίνω τι γίνεται, τον πιάνω και σηκώνομαι να πιάσω το θερμόμετρο, λέγοντας: «Αχ, Αγγελάκο μου, ανεβάζεις πάλι πυρετό!» «Παίζουν κυνηγητό!» «Ποιός παίζει κυνηγητό, παιδί μου;» (Δεν σας κρύβω πως σκέφτηκα μήπως έχει παραισθήσεις το μωρό μου από τον πυρετό!) «Ο πυρετός με το μικρόβιο!»

Θυμάμαι την πρώτη φορά που έμεινα στο σπίτι εντελώς μόνη με το καινούργιο μωρό μου (το οποίο μωρό παρεπιπτόντως στις 27 του μήνα γίνεται πια ένας άντρακλας ετών 5!) Εκτός από τον πανικό μου για το πώς θα τα καταφέρω μόνη μου με αυτό το άγνωστο πλάσμα, (που φυσικά σύμφωνα με το νόμο του Μέρφυ επιβεβαιώθηκε, αφού το μωρό χέστηκε, πατόκορφα όμως και δεν ήξερα από που να το πιάσω!), συνειδητοποίησα επίσης την πλήρη έλλειψη ελευθερίας κινήσεων που θα υποβαλλόμουν από εκείνη τη στιγμή και μετά, αφού για να βγω από το σπίτι για την πιο απλή δουλειά όπως π.χ για να κατεβάσω τα σκουπίδια, θα έπρεπε να βρω λύση για το μωρό (να αφήσω κάποιον μαζί του ή να το πάρω μαζί μου). Ένιωσα πως κάποιος με είχε πιάσει από το λαιμό! Νομίζω πως αυτό είναι κάτι που κατά βάθος ακόμη με ενοχλεί, παρόλο που το έχω συνηθίσει και είναι πια μέρος της καθημερινότητάς μου 5 χρόνια τώρα. Αυτό ήταν η αρχή μιας ατελείωτης σειράς δυσάρεστων συναισθημάτων που εναλλάσσονται πολύ συχνά, (ίσως και καθημερινά), με συναισ...