Φτερουγίσματα

Φέτος ο μικρός μου ήθελε να γράψει το γράμμα του στον Άγιο νωρίς νωρίς (και να στολίσουμε δέντρο νωρίς ήθελε, αλλά δεν του έκανα την χάρη η ετοιμόροπη μάνα, μέχρι που με «απείλησε» ότι θα το αφήσουμε στολισμένο μέχρι αρχές Φλεβάρη και έτσι στολίζουμε αύριο...) Τον έχει πιάσει μια ανυπομονησία για τα Χριστούγεννα (χμ, τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον ανυπομονησία για το δώρο τον έχει πιάσει, αφού με ρωτούσε τις προάλλες αν ο Άγιος έρχεται Χριστούγεννα ή Πρωτοχρονιά γενικά στον πλανήτη και όταν του απάντησα ότι σε άλλες χώρες πάει Χριστούγεννα και σε άλλες Πρωτοχρονιά, εξέφρασε φωναχτά την ευχή να έρθει Χριστούγεννα φέτος στην Ελλάδα!) Έτσι το παλικάρι μου χωρίς πολλές πολλές περιστροφές και πολύ επίσημα αφού υπογράφει με ονοματεπώνυμο(!) έγραψε στον Άη Βασίλη: «Αγαπημένε μου Αϊ-Βασίλη. Φέτος ήμουν καλό παιδί. Γι αυτό θα ήθελα να μου φέρεις: ένα tablet ή ένα PSP ή μερικές ακόμα τάπες.. Με πολλή αγάπη Άγγελος Π.» Αφού βεβαιώθηκε ότι δεν έχει κανένα ορθογραφικό λάθος, συ

Αφότου ξεκίνησαν τα σχολεία, στο παιδάκι μου πολύ του κακοφάνηκε η Τρίτη Δημοτικού! Αυτή η Ιστορία και τα Θρησκευτικά που μπήκαν στο πρόγραμμα από φέτος, του χάλασαν την «μαγιά» που δεν προλαβαίνει να τελειώσει τόσο γρήγορα όσο πέρισυ, έχει επιπλέον γραψίματα και διαβάσματα και κατά συνέπεια η γκρίνια καλά κρατεί! Κρόσια τα νεύρα της ταλαίπωρης μάνας, που δεν φημίζεται για την υπομονή της ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό (να τα λέμε κι αυτά...) Κι έρχεται σαν από μηχανής θεός η θεία Μαρίκα η οποία του έταξε το καινούργιο τεύχος Μίκυ Μάους κάθε Παρασκευής εφόσον είναι συνεργάσιμος και τελειώνει τα μαθήματά του χωρίς να γκρινιάζει κάθε μέρα. Και το βλαστάρι μου ξαναέγινε το παιδί που ήξερα από τα προηγούμενα χρόνια δηλαδή άψογος! Τώρα εγώ που θεωρητικά είμαι κατά της «δωροδοκίας», αλλά στην πράξη «ησύχασε» το κεφάλι μου, τι στάση να κρατήσω, μου λέτε;   Και έρχεται και εκείνη η βραδιά τις προάλλες που αφού έχουμε «φάει τα μουστάκια μας» με τον μαθητή για τους παραπάνω λόγους, είμασ

Γράφει η αδερφή μου η Μαρίκα: «Ποιος είπε ότι τα ζώα δεν έχουν αντίληψη; Και δεν μιλάμε για σκύλο ή γάτα. Μιλάμε για ένα πουλί, ένα γλάρο για την ακρίβεια. Ο συγκεκριμένος γλάρος είναι μικρός σε μέγεθος και κουτσός. Ας τον πούμε «Κωνσταντίνο», σύμφωνα με την έμπνευση του ανιψιού μου, όταν με άκουσε να λέω αυτήν την ιστορία. Κάποια μέρα λοιπόν, δεν γνωρίζω πόσο καιρό πριν, ο Κωνσταντίνος είχε κάτσει να ξαποστάσει στο περβάζι του παραθύρου ενός κτιρίου στον Πειραιά. Κάποιος φιλόζωος μέσα στο κτίριο, ας τον πούμε Αλέκο, τον είδε και είπε να του δώσει λίγο από αυτό που έτρωγε. Ο γλάρος λοιπόν το τσίμπησε και το έφαγε! Του έδωσε λίγο ακόμα, το ίδιο σκηνικό. Πάντα άνοιγε το παράθυρο, άφηνε το μεζέ στο περβάζι, έκλεινε το παράθυρο και τότε μόνο ο γλάρος πλησίαζε και έτρωγε τον μεζέ. Την άλλη μέρα ο Κωνσταντίνος ξανάρθε στο περβάζι και πάλι ο Αλέκος του έδωσε μεζέ. Κι αυτό συνεχίστηκε. Ο Κωνσταντίνος επισκεπτόταν καθημερινά τον Αλέκο και ο Αλέκος φρόντιζε να έχει πάντα μεζέ για τον Κωνστα

Τα σχολεία ξεκίνησαν και φέτος και με βαριά καρδιά αποδεχτήκαμε μαμά και γιός (για διαφορετικούς λόγους ο καθένας) τη μοίρα μας και ο κανακάρης μου άλλαξε δασκάλα και έχει την κυρία Βάσω στην Τρίτη Δημοτικού. Αναμένουμε τον καιρό που θα περάσει και θα μας δείξει πώς θα κυλήσει η συνεργασία μας αυτή τη χρονιά με την καινούργια δασκάλα και αισιοδοξούμε! http://on.fb.me/1uCGqZb Κατά τη διάρκεια του απαραίτητου ξεκαθαρίσματος των χαρτιών (όχι δεν έχουμε τελειώσει ακόμη, ελπίζω όμως σε ένα καλύτερο μέλλον!) βρήκα ένα φυλλάδιο με συμβουλές για τη μελέτη στο σπίτι, που μας είχε μοιράσει πριν δύο χρόνια στην Πρώτη Δημοτικού η αγαπημένη μας κυρία Πέννυ σε συνεργασία με την κυρία Ειρήνη (την δασκάλα που είχε το άλλο τμήμα της τάξης και με την οποία συνεχίζουν την εξαιρετική τους συνεργασία και φέτος αναλαμβάνοντας ξανά για δύο χρόνια τα πρωτάκια του σχολείου μας). Ακολούθησα τις συμβουλές και πραγματικά είχαμε πολύ καλά αποτελέσματα, ο Άγγελος διαβάζει εδώ και δύο χρόνια χωρίς βοήθεια σ

Σκέφτομαι την φίλη μου τη Δέσποινα που μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία με το ένα από τ’ αγόρια της χτυπημένο από τον καρκίνο και την φίλη μου την Άντζυ που μόλις έμαθε ότι ο μικρός της γιος πάσχει από μια σπάνια αρρώστια. Έντρομη τις παρακολουθώ και τις θαυμάζω και τις δύο για το κουράγιο τους, τον τρόπο που το αντιμετωπίζουν, το θάρρος και την ψυχραιμία να λένε τα πράγματα με τ’ όνομά τους… Αναπόφευκτα σκέφτομαι κουνώντας το κεφάλι επιτιμητικά στον εαυτό μου: «Και ισχυρίζεσαι ότι έχεις προβλήματα κι εσύ, κυρά μου...» Κι έπειτα το μυαλό μου τρέχει στη μάνα μου στο γηροκομείο , που αδυνατεί όλο και περισσότερο να θυμηθεί τα απολύτως απαραίτητα και συρρικνώνεται μέρα με την ημέρα. Πιάνω όλο και συχνότερα τον εαυτό μου, να εύχεται να είχε φύγει για το μακρύ ταξίδι μια ώρα αρχύτερα κι ας ξέρω ήδη από πρώτο χέρι, πόσο μεγάλος και αφόρητος πόνος είναι να χάνεις το γονιό σου. Κι έπειτα αναλογίζομαι:«Μα έτσι κι αλλιώς δεν την έχεις χάσει ήδη προ πολλού;» photo via: http://on.fb.me/1qRGL

Η Ερατώ Χατζημιχαλάκη δεν χρειάζεται συστάσεις, τουλάχιστον από μένα. Έχω φιλοξενήσει επανειλημμένα στα Φτερουγίσματα άρθρα της και επανέρχομαι με ακόμη ένα εξαιρετικά επίκαιρο: «Οι διακοπές αποτελούν για όλους μας το όνειρο. Για κάποιους γίνεται πραγ-ματικότητα και για κάποιους όχι. Γι αυτούς που καταφέρνουν να το υλοποιήσουν πολλές φορές γίνεται ένας εφιάλτης όταν το ζουν. Αυτό συμβαίνει πολύ συχνότερα για τους γονείς και σχεδόν πάντα για τους γονείς με μικρά παιδιά. Τι είναι αυτό που μπορεί να βοηθήσει ώστε το όνειρο του χειμώνα να γίνει πραγματικότητα; Είναι οι μετρημένες προσδοκίες και ο σωστός προγραμματισμός Μετρημένες προσδοκίες σημαίνει πως όταν ένα ζευγάρι με ένα ή δύο παιδιά ξεκινά να πάει διακοπές δεν μπορεί να περιμένει να περάσει όπως ένα ζευγάρι χωρίς παιδιά. Χρειάζεται να ξέρει πως τα παιδιά δεν μπορούν να προσαρμοστούν αυτόματα στην αλλαγή του ωραρίου, του φαγητού, των συνηθειών. Σωστός προγραμματισμός σημαίνει πως οι λεπτομέρειες της διαμονής καθώς και των συ

Η ανάρτηση αυτή άργησε μια ολόκληρη εβδομάδα. Πάλι καλά, γιατί θα μπορούσε να είναι και χειρότερα. Έτσι είμαι εγώ, χρειάζομαι χρόνο όταν είμαι συναισθηματικά φορτισμένη... Σαν σήμερα το βράδυ λοιπόν, πριν μία εβδομάδα και αφού έχω βάλει τους άντρες μου για ύπνο, ξεκινάω να γράψω την δική μου κάρτα που θα συνοδέψει το δώρο προς την «κυρία», τη δασκάλα του παιδιού μου εδώ και δύο χρόνια. Ο Άγγελος έχει ζωγραφίσει και έχει γράψει τα δικά του (που δεν σκέφτηκα να φωτογραφίσω για ενθύμιο, τόση ήταν η φόρτιση), αλλά νιώθω πως «χρειάζεται» να γράψω δυό λόγια κι εγώ. Έχω ακόμη νωπές άσχημες μνήμες από «δασκάλους» μου, παρόλα τα πολλά χρόνια που έχουν μεσολαβήσει. Είμαι της άποψης και το έχω πει και γράψει σε κάθε ευκαιρία , ότι όσοι αναλαμβάνουν να πάρουν στα χέρια τους τις ευαίσθητες ψυχούλες των παιδιών, θα έπρεπε να περνάνε πρώτα από ψυχολογικά τέστ και μετά να σπουδάζουν δάσκαλοι, παιδαγωγοί ή ό,τι άλλο σχετικό. Από τότε που πρωτοέστειλα το παιδί μου στον παιδικό σταθμό, «έτρεμε» η ψυχ

Το λέει και το τραγούδι «...εμείς γι' αλλού κινήσαμε γι' αλλού, κι αλλού η ζωή μας πάει»  Ετοίμαζα τριλογία (!) για την μητρότητα, στο πρώτο μέρος της οποίας περιέγραφα περιληπτικά την εμπειρία της γέννησης του γιού μου, με αφορμή τα 8α γενέθλιά του. Όμως, οι εξελίξεις με πρόλαβαν και ήρθε και ανατράπηκε το σκηνικό: Η καλοκαιρινή άδεια του άντρα μου, είχε προγραμματιστεί για την δεύτερη και τρίτη εβδομάδα του Ιούλη και είχαμε με τη σειρά μας προγραμματίσει να φύγουμε οικογενειακώς οι τρεις μας για 5 ημέρες (πάλι καλά γιατί παραπάνω μέρες δεν προβλέπεται λόγω ισχνών οικονομικών...), την πρώτη εβδομάδα της άδειας, αφού μετά ακολουθεί το καθιερωμένο εδώ και χρόνια , 15νθήμερο διακοπών του μονάκριβου υιού στο Λουτράκι με τη γιαγιά του. Εχθές λοιπόν, ήρθε ο σύζυγος και μου ανακοίνωσε ότι τελικά η άδειά του για διάφορους λόγους, μετατίθεται μία εβδομάδα μετά και άρα συμπίμπτει με το 15νθήμερο της γιαγιάς. Κάνουμε διάφορους υπολογισμούς και καταλήγουμε ότι θα πρέπει να κανονίσουμε

Επειδή αρκετά με την κατάθλιψη και τα ψυχολογικά μου, έχουμε κι ένα παιδί να μεγαλώσουμε και αυτό το παιδί τον τελευταίο καιρό μας έχει «ξεκάνει» με τις ατάκες του: Είναι η ώρα για ύπνο. Εγώ: «Ώρα να πας για ύπνο Άγγελε!» Άγγελος: «Όχι!» (πρωτότυπο!) Εγώ: «Αμάν βρε Άγγελε, κάθε φορά που είναι ώρα για ύπνο, ποτέ δεν θέλεις να πας, γιατί;» Άγγελος: «Μ’ αρέσει η δράση!» (Κάνω κι εγώ κάτι ερωτήσεις!) Εγώ: «Άγγελε, σκαρφάλωνες πάλι στο δέντρο κι ανησυχώ βρε παιδί μου!» Άγγελος (με νόημα): «Μην ανησυχείς μαμά, ΞΕΡΩ τι κάνω!» Ακολουθεί αναλυτική περιγραφή για το πως διαλέγει τα δέντρα που θα σκαρφαλώσει να μην είναι κάθετα τα κλαδιά, αλλά να έχουν αρκετή κλίση ώστε να σκαρφαλώνει πιο εύκολα και σίγουρα, μπλαμπλαμπλα, για να καταλήξει: «Δεν είμαι χαζός μαμά, είμαι προσεκτικός, ΞΕΡΩ τι κάνω!» Εγώ: «Βρε παιδί μου πώς έχεις κάνει έτσι τα πόδια σου, όλο μελανιές!» Άγγελος (με νόημα): «Μαμά, ΜΠΑΛΑ παίζω, τι θέλεις να κάνω! » (τώρα μεταξύ μας δεν έχει και άδικο!) Είμαστε καλεσμένο

Με τη Μαδελίν γνωριστήκαμε και αλληλοσυμπαθηθήκαμε πριν αρκετά χρόνια. Δεν ήξερα την ιδιότητά της ως ψυχολόγου τότε, όμως με είχαν κερδίσει η σταθερότητά της, η ηρεμία της και η έμφυτη ευγένειά της. Πρόσφατα, με αφορμή την ημέρα της γυναίκας, διοργάνωσε μια συζήτηση με τίτλο «η γυναίκα σήμερα». Βρήκα το θέμα εξαιρετικά ενδιαφέρον και της ζήτησα να μου στείλει σχετικό υλικό για να το δημοσιεύσω στα «Φτερουγίσματα». Είμαι πολύ χαρούμενη που σήμερα μοιράζομαι μαζί σας τις σκέψεις της:   «Υπάρχει μια πολύ παλιά παροιμία στην ισπανική γλώσσα, που περιγράφει με οξύ τρόπο (όπως συνήθως εκφράζεται η λαϊκή σοφία) ένα από τα μεγαλύτερα διλήμματα της ύπαρξης των περισσότερων γυναικών. Λέει ότι η γυναίκα είναι ένα από δύο: ή γάτα, ή κότα. Η λαϊκή παράδοση έχει αναπαραστήσει με αυτή τη μεταφορά τις δύο υποστάσεις μέσα από τις οποίες οι γυναίκες μπορούν να τοποθετηθούν στον κόσμο, όχι χωρίς να περιέχει αυτό μια αξιολογική κρίση. Έτσι, με λίγα λόγια, η γυναίκα-κότα είναι αυτή που έχει αφοσιωθεί

Ήταν ένα πολύ δύσκολο καλοκαίρι...για πολλούς και διάφορους λόγους...με κερασάκι στην τούρτα την ραγδαία επιδείνωση της μητέρας μου, που πάσχει από μικτού τύπου άνοια-εκφυλιστική (δηλαδή Altzheimer ) και αγγειακή-από το 2009. Τον τελευταίο χρόνο είχε αργή αλλά σταθερή επιδείνωση. Τον Οκτώβριο πάτησε πια το fast forward και η επιδείνωση έτρεχε με ιλλιγιώδεις ρυθμούς. Οι εξελίξεις μας προλάβαιναν...Ο εκφυλισμός των κυττάρων του εγκεφάλου έφερε καινούργια νευρολογικά προβλήματα (βλέπε Πάρκινσον) που με τη σειρά τους προκάλεσαν μαζί με την οστεοπόρωση, επιπλέον μυοσκελετικά προβλήματα και άλλα πολλά... Εδώ και 5 μήνες περίπου βρίσκεται σε οίκο ευγηρίας. Στο διάστημα αυτό τρέξαμε έναν αγώνα δρόμου, (που η βοήθεια των ανθρώπων στο ίδρυμα οι οποίοι ανέλαβαν αποτελεσματικά την καθημερινή της φροντίδα, μας επέτρεψε να τον διανύσουμε), για να επανεξεταστεί από γιατρούς και να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα υγείας της πιο αποτελεσματικά, να κάνει φυσιοθεραπείες και άλλα πολλά, που μας δίνουν τ

Η Σοφία Ταναΐνη είναι εκπαιδευτικός και σύμβουλος προσωπικής ανάπτυξης. Την γνώρισα πριν από μερικά χρόνια και σήμερα είναι ένας αγαπημένος άνθρωπος, μια φίλη μοναδική, που μου έχει χαρίσει απλόχερα την αγάπη της, την έγνοια της και την στήριξή της. Αναδημοσιεύω με την άδειά της ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο της που πρωτοδημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα παιδόραμα «Είναι κάτι περισσότερο από βέβαιο ότι οι γονείς «διδάσκουμε» αξίες τα παιδιά μας από την πρώτη στιγμή που θα τα φέρουμε στον κόσμο. Το πόσο συνειδητοί είμαστε σ’ αυτό, το πόσο έχουμε αναγνωρίσει εμείς τις δικές μας αξίες και με ποιο τρόπο αποφασίζουμε να τις μεταλαμπαδέψουμε στα παιδιά μας, είναι νομίζω το ζητούμενο. Από τον τρόπο που θα τρέξουμε να ικανοποιήσουμε όλες τους τις ανάγκες, να προλάβουμε πριν ακόμα τις εκφράσουν, μέχρι τον τρόπο που εμείς συμπεριφερόμαστε στους γύρω μας αλλά και στον ίδιο τον εαυτό μας, γινόμαστε παραδείγματα για μίμηση. Τα παιδιά αποκωδικοποιούν τα μηνύματά μας είτε τα στέλνουμε συνειδητά είτ

Για τη Μαρία Αρναουτάκη σας έχω ξαναμιλήσει εδώ κι εδώ . Μου κάνει την τιμή να κάνει «ποδαρικό» στα Φτερουγίσματα, μ' ένα υπέροχο κείμενο, τροφή για σκέψη:   «Δεν είμαι σίγουρη κατά πόσο η στοχο-θεσία της νέας χρονιάς λειτουργεί για όλους.  Μάλλον, οι περισσότεροι από εμάς, ξεχνάμε τι -με τόλμη και θάρρος- υποσχεθήκαμε στους εαυτούς μας πάνω από την βασιλόπιτα, μόλις ευχηθούμε και στον τελευταίο Γιάννη. Γι αυτό που είμαι σίγουρη όμως, είναι η ανάγκη του καθενός από εμάς για έμπνευση και δύναμη, έτσι ώστε να εμπνεύσει και τους άλλους. Και οι "άλλοι", εν προκειμένω, είναι τα παιδιά. Δεν είναι ανάγκη να είσαι ο ίδιος γονιός. Μπορεί να διδάσκεις σε παιδιά, μπορεί να προσέχεις παιδιά, μπορεί να έχεις παιδιά στην οικογένειά σου, μπορεί να συναντάς παιδιά καθημερινά. Μπορεί να θέλεις παιδιά ή να περιμένεις. Σε όποια φάση της ζωής σου κι αν είσαι, μπορείς να σκεφτείς πάνω στο τι είδους έμπνευση δίνεις στα παιδιά.  Δίνεις;  Συνήθως, πάνω στα παιδιά γίνεται η