Φτερουγίσματα

Και φέτος ο πρίγκηπάς μου (πιο ψύχραιμος από ποτέ) έγραψε (με ομολογουμένως αρκετή καθυστέρηση) το γράμμα του στο Αη-Βασίλη. Ο φάκελλος με τη διεύθυνση Του έχουμε πει να γράφει 3 επιλογές στον Άη-Βασίλη για να μην τον φέρνει σε «δύσκολη» θέση σε περίπτωση που δεν έχει το δώρο που θέλει... Αφού έγραψε την πρώτη επιλογή, δυσκολεύτηκε να βρει τις επόμενες δύο, γράφοντας και σβήνοντας αρκετή ώρα. Εντύπωση όμως μου έκανε η τελευταία του παράκληση ... Το γράμμα στον Αη-Βασίλη  «ΑΗ-ΒΑΣΙΛΗ ΕΠΕΙΔΗ ΟΛΟ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΗΜΟΥΝΑ ΚΑΛΟ ΠΑΙΔΙ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΟΥ ΦΕΡΕΙΣ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΤΡΙΑ ΠΟΥ ΣΟΥ ΖΗΤΑΩ. ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΟΥ ΖΗΤΑΩ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΕΞΗΣ: ΜΠΑΛΑ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ Η ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΧΙΟΝΟΜΠΑΛΑ Η ΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΣΤΟΛΙΔΙ ΚΙ ΕΝΑ ΤΕΛΕΥΤΕΟ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΟΥ ΚΑΝΙΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΧΑΙΔΕΨΕΙΣ ΕΝΑΝ ΤΑΡΑΝΔΟ. ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΑΓΓΕΛΟΣ!» Εύχομαι ολόψυχα σε όλους μια καινούργια χρονιά γεμάτη αγάπη, υγεία, ευτυχία, γαλήνη, ηρεμία, δύναμη, χαρά, δύναμη και πολλά χαμόγελα! Ας κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε ο κ

Και μαζευτήκαμε την Κυριακή το πρωί στο pure bliss έντεκα μαμάδες… κάποιες γνωστές μεταξύ τους, άλλες πρώτη φορά γνωρίζονταν… Οι περισσότερες μαζί με τα παιδιά τους, μερικές χωρίς ή με το ένα από τα δύο… Τα παιδιά ανέβηκαν στον πρώτο όροφο όπου τα περίμεναν δύο νέες κοπέλες με όρεξη και χαμόγελα για να παίξουν… μερικούς μικρούς μπόμπιρες όμως δεν τους «έριξαν» τα χαμόγελα και ευτυχώς που είχε έρθει και ο μπαμπάς για να ασχοληθεί όπως μπορούσε μαζί τους και ν’αφήσει (λέμε τώρα) την μαμά απερίσπαστη ν’απολαύσει την συνάντηση… Μία από τις ζωγραφιές μας! Και η γλυκιά Κατερίνα μας έδωσε παιχνίδια να διαλέξουμε (όχι, όχι δεν μπορούσαμε να τα πάρουμε δικά μας, σνιφ) κι αρχίσαμε ξαφνικά ν’ αναπολούμε τα παιδικά μας χρόνια…και μετά μπήκαμε στην χρονομηχανή μας και τσούουουπ μαγικά βρεθήκαμε σε μια ή πολλές στιγμές της παιδικής μας ηλικίας… με χρώματα, αρώματα, εικόνες, μυρωδιές, ζεστασιά… και μετά ξανα-μπήκαμε στην χρονομηχανή και γυρίσαμε και ζωγραφίσαμε με κέφι και φαντασία και

Με αφορμή τη γιορτή του Άγγελού μου σήμερα, του αφιερώνω το παρακάτω κείμενο που πρωτοδιάβασα στην ιστοσελίδα www.allazo.gr , περιλαμβάνεται στο βιβλίο «Καινούργιοι γονείς για καινούργια παιδιά» και όποτε το διαβάζω πάντα μα πάντα με συγκινεί... Πηγή φωτογραφίας:  http://diafanh.pblogs.gr/2009/03/amola-kaloympaaaa-ela-ehoyme-kai-spesial-taramosalataa-.html «Βλέπω  τα παιδιά σαν χαρταετούς.  Αφιερώνεις μια ζωή για να τα  κάνεις  να ξεκολλήσουν από το έδαφος.  Τρέχεις  μαζί τους ώσπου να μην έχεις άλλη ανάσα.  Tσακίζονται κι συ τους προσθέτεις κι άλλη ουρά.  Κουράζεσαι, αλλά πάντα έχεις λίγη ακόμη προσπάθεια κάπου φυλαγμένη.  Μπαλώνεις... και παρηγορείς...και προσαρμόζεις...και διδάσκεις.  Παρατηρείς ν'ανασηκώνονται από τον αέρα και διαβεβαιώνεις πως είναι κοντά η στιγμή που θα πετάξουν.  Τελικά, πετούν. Αλλά, χρειάζονται περισσότερο σπάγκο.  Και συ τον αφήνεις. Και τον αφήνεις .... όλο και τον αφήνεις.  Με κάθε ξετύλιγμα του κουβαριού, η λύπη πάει μαζί με τη χαρά σου  γιατ

Για την ΕρατώΧατζημιχαλάκη σας έχω ξαναμιλήσει. Μου είχε κάνει την τιμή να μου γράψει κι ένα κείμενο εδώ στα «Φτερουγίσματα» όταν την ρώτησα: «αν τελικά χρειάζονται οι γονείς ψυχολογική υποστήριξη και συμβουλευτική βοήθεια στο μεγάλωμα των παιδιών τους ή αρκεί το ένστικτό τους;» Έκτοτε συνεργαστήκαμε, αλληλοεκτιμηθήκαμε, σιγά-σιγά η σχέση μας εξελίχθηκε και τολμώ πια να πω πως μας συνδέει μια ουσιαστική φιλία. Πρόσφατα η Ερατώ έγραψε το πρώτο της βιβλίο με τίτλο «καινούργιοι γονείς για καινούργια παιδιά» Ως θαυμάστριά της και γονιός, άρα άμεσα ενδιαφερόμενη, έσπευσα να το διαβάσω με εξαιρετικό ενδιαφέρον. http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&Titlesid=180973 Η προσέγγιση της διαπαιδαγώγησης από τη σκοπιά της ατομικής ψυχολογίας που εισήγαγε ο Alfred Adler και συνέχισε ο Rudolf Dreikurs που αναπτύσσεται στο βιβλίο, μου ήταν γνώριμη από βιβλία που μου είχε συστήσει η ίδια η Ερατώ να διαβάσω, αλλά και από άρθρα της. Η σύνδεση όμως της ψυχολογίας μ

Φωτογραφία Α Δημοτικού όταν ήμουν κι εγώ ένα φοβισμένο πρωτάκι!  Εχθές πήρα το γιόκα μου και επισκεφτήκαμε το Δημοτικό σχολείο όπου θα ξεκινήσει την Α Δημοτικού. Η αφορμή ήταν να προσκομίσουμε τις δύο βεβαιώσεις γιατρών που «χρωστούσαμε» από την εγγραφή του τον Ιούνιο. Η αιτία όμως, ήταν να έχει μια πρώτη επαφή με το σχολείο που θα στεγάσει έξη χρόνια από τη ζωή του και από το οποίο αποφοίτησα κι εγώ. Αφού αφήσαμε τα χαρτιά στο γραφείο των δασκάλων, κάναμε μια μεγάλη βόλτα σε όλο το σχολείο. Επισκεφτήκαμε κάθε αίθουσα ξεχωριστά, τις τουαλέτες, το κυλικείο, του μίλησα για τις αλλαγές που έβλεπα να έχουν γίνει από τότε που τελείωσα εγώ και τον άφησα να ρωτήσει ό,τι άλλο ήθελε. Αργότερα μέσα στην ημέρα, τον ρώτησα πώς του φάνηκε και αν κάποιο σχολείο από τα δύο (Νηπιαγωγείο ή Δημοτικό) του αρέσει περισσότερο εμφανισιακά. «Το νηπιαγωγείο μου!» ήταν η αυθόρμητη απάντηση και αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να συζητήσουμε λίγο για το άγχος που παραδέχτηκε πως έχει. Προτείνω ανεπιφύλακτα μ

Αύγουστος στην πόλη συνέχεια και οικογενειακή επίσκεψη στο Μουσείο Αυτοκινήτου. Πρώτη επίσκεψη για μένα, δεύτερη για τον μικρό μας και τον μπαμπά. Φθάνοντας στο μοντέρνο κτίριο που το στεγάζει, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η ανηφορική διαδρομή τής «σπείρας» (αντί για σκάλα) στις βιτρίνες τής οποίας παρουσιάζονται διάφοροι τροχοί αυτοκινήτων στο πέρασμα του χρόνου, από την αρχή- αρχή δηλαδή τον πρώτο τροχό τα προχριστιανικά χρόνια, έως τα σημερινά χρόνια, με αρκετές πληροφορίες για τον καθένα.    Τρείς όροφοι γεμάτοι μοντέλα αυτοκινήτων φημισμένων οίκων (κάποια πολύ παλιά) με όλες τις λεπτομέρειες για τα τεχνικά χαρακτηριστικά και την «ιστορία» τού κάθε αυτοκινήτου, καθώς και πώς αποκτήθηκε από το μουσείο. Με ιδιόμορφη περιήγηση, αφού ανεβαίνεις και τους τρεις ορόφους και τους ξανακατεβαίνεις από την άλλη μεριά για να δεις τα εκθέματα με χρονολογική σειρά και κάθε φορά έχεις πανοραμική άποψη των εκθεμάτων, ομολογουμένως εντυπωσιακή. Στους τοίχους υπάρχουν παλιές

Αύγουστος στην πόλη και επιτέλους καταφέραμε να επισκεφτούμε το Μουσείο Ακρόπολης για πρώτη φορά (ξέρω-ξέρω ντροπή μου!) Από πέρισι είχα δει στην ιστοσελίδα του μουσείου ( www.theacropolismuseum.gr ) πως υπήρχε η δυνατότητα να επισκεφτείς το μουσείο οικογενειακώς, συμμετέχοντας σ’ένα παιχνίδι με τα παιδιά σου που ονομάζεται «Αναζητώντας τη θεά Αθηνά» το οποίο και τελικά κάναμε. Στο γραφείο πληροφοριών σε εφοδιάζουν με τα απαραίτητα υλικά: -μία κάτοψη του χώρου με οδηγίες και ένα φύλλο με αυτοκόλλητα -ένα δανειστικό σακίδιο (το οποίο παραλαμβάνεις αφού αφήσεις την ταυτότητά σου) που περιέχει 3 διαφορετικά παιχνίδια Καλούμαστε να αναζητήσουμε μαζί με τα παιδιά μας τις 12 διαφορετικές μορφές της θεάς Αθηνάς ανάμεσα στα εκθέματα του μουσείου και να κολλήσουμε το αυτοκόλλητο με τη φωτογραφία της Αθηνάς στο χάρτη με την κάτοψη του μουσείου στο σωστό σημείο. Το Μουσείο εγκατέστησε ειδικές παιδικές λεζάντες για την αναζήτηση των 12 εκθεμάτων που περιλαμβάνει το παιχνίδι. Το παιχ

Θέλω να καταθέσω την εμπειρία μου από την πρόσφατη οικογενειακή επίσκεψή μας στο «ΚτήμαΜπέλλου», ένα ξενοδοχείο σε αγρόκτημα, στη γη του Ολύμπου. Βρίσκεται στα 900 μέτρα υψόμετρο, στο δρόμο Κατερίνης-Ελασσόνας, 3 χιλιόμετρα μετά το χωριό του Αγίου Δημητρίου, στην Πιερία. Βρεθήκαμε εκεί, αφού παραλάβαμε τον «ταλαίπωρο» μπαμπά μας από το Λιτόχωρο, μετά από μιά διήμερη ανάβαση στον Όλυμπο. Εκείνος είχε κανονίσει την ολιγοήμερη διαμονή μας εκεί κι εγώ είχα συμφωνήσει με λίγο βαριά καρδιά είναι η αλήθεια, αφού οι τιμές ήταν λίγο «τσιμπημένες» για την τσέπη μας και γιατί «καλοκαιριάτικα βουνό βρε παιδί μου»; Όλοι όμως οι δισταγμοί μου, έμελλαν να καταρρεύσουν κυριολεκτικά, μπροστά σ’αυτό που με περίμενε: πανέμορφο τοπίο, όμορφα δωμάτια προσεγμένα στην παραμικρή λεπτομέρεια, εξαιρετικό φαγητό με βιολογικά προϊόντα από τον κήπο τους και φάρμες της περιοχής και το κυριότερο φιλοξενία με όλη την «ξεχασμένη» σημασία της λέξης, από αρχοντικούς, ευγενικούς, αγνούς και ωραίους ανθρώπου

Όταν ήμασταν μικρές με την αδερφή μου παίζαμε το εξής παιχνίδι: Σχηματίζαμε με το δάχτυλο, η μία στην πλάτη της άλλης, ένα-ένα τα γράμματα από μία λέξη και κατ’επέκταση μίας φράσης. Η καθεμιά μας λοιπόν έπρεπε να «αναγνωρίσει» τα γράμματα, τις λέξεις και τελικά τη φράση και φυσικά κέρδιζε αυτή που δεν θα «έχανε» κανένα γράμμα, καμία λέξη και καμία φράση! Περνούσαμε πολλές ώρες με αυτή την ασχολία και πολλές φορές ήταν ευκαιρία να «περάσουμε» διάφορα «μηνύματα» η μία στην άλλη! Τώρα λοιπόν που ο μικρός μου έχει μάθει να διαβάζει και δείχνει μάλιστα ιδιαίτερο ζήλο στο να διαβάζει, αποφάσισα να του εξηγήσω το παιχνίδι για να διασκεδάζουμε παρέα! Παρένθεση : διαβάζει τα πάντα -συλλαβιστά-από επιγραφές και συνθήματα στους τοίχους, μέχρι ετικέτες σε συσκευασίες και φυσικά μερικές φορές μας φέρνει σε κάπως δύσκολη θέση, όπως π.χ. όταν διάβαζε το εξής σύνθημα σ’έναν τοίχο: «τώρα που μας τα πήρατε όλα, μπορείτε να πάρετε και τα αρχ...α μας» Γκουχ, γκούχ!!!! Κλείνει η παρένθεση. Αρ

Εδώ και 3 χρόνια η μητέρα μου έχει και επισήμως διαγνωστεί ότι πάσχει από μικτού τύπου άνοια, τόσο εκφυλιστική ( Alzheimer ), όσο και αγγειακή. Τα πράγματα έχουν αρχίσει ελαφρώς και δυσκολεύουν τον τελευταίο καιρό κυρίως με την έντονη τάση να ξεχνάει, αλλά και με την τάση να θυμώνει έντονα. Έτσι λοιπόν, πριν από ένα μήνα περίπου, είχαμε μια τέτοια κρίση θυμού ενώπιον όλης της οικογένειας. H ώριμη αντίδραση του μικρού μου πρίγκηπα, με έκανε να συνειδητοποιήσω, πόσο καλά έκανα που λίγο καιρό πριν, αγόρασα και διάβασα στο παιδί μου το βιβλίο της Όλγας Λυμπεροπούλου με τίτλο «Γιατί η γιαγιά μου δεν θυμάται το όνομά μου;» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος και την Εταιρεία Νόσου Alzheimer και Συναφών Διαταραχών Αθηνών   και σκοπό έχει να γνωρίσουν τα παιδιά τη νόσο και να μπορούν να χειριστούν εκείνους που την αντιμετωπίζουν. Κεντρικός ήρωας του βιβλίου είναι ο Ιάσονας, ένα 8χρονο παιδί που μαθαίνει ότι η αγαπημένη του γιαγιά πάσχει από νόσο Αλτσχάιμερ. Μέσα από τις σ

Φέτος το βλασταράκι μου συνέχισε τα μαθήματα κολύμβησης που είχε ξεκινήσει πέρισυ, στα πλαίσια των προγραμμάτων του δήμου, μαζί με άλλα 2 κορίτσια συν-κολυμβητές. Η μεγάλη διαφορά ήταν πως στα μέσα Δεκέμβρη αποφασίσαμε οι γονείς των 3 συν-κολυμβητών, (για διάφορους λόγους που δεν θα αναφέρω εδώ), να μεταφερθούν από τη μικρή πισίνα σου δήμου, σε κανονικό κολυμβητήριο που συνεργάζεται με το δήμο. Στα πλαίσια λοιπόν αυτής της αλλαγής, συμμετείχαν τα 3 δελφινάκια, στους κολυμβητικούς αγώνες που διοργάνωσε ο δήμος το περασμένο Σάββατο.   Ήταν η πρώτη τους φορά και φυσικά το άγχος μεγάλο. Τα αρχάρια παιδάκια έκαναν απλώς επίδειξη με σανίδα και πήραν όλα τιμητικό μετάλλιο και δίπλωμα για τη συμμετοχή. Όλα τα υπόλοιπα παιδιά συμμετείχαν κανονικά σε αγώνες και μετάλλιο πήραν οι τρείς πρώτοι. Τα δελφινάκια μας λοιπόν, λίγο που ήταν η πρώτη τους συμμετοχή σε κάτι τέτοιο, λίγο που είδαν τα προηγούμενα παιδάκια να βραβεύονται όλα, περίμεναν το μετάλλιό τους! Και φυσικά όταν αυ

 Εχθές ήταν; Μπα! Εγώ τα «δώρα», τις αγκαλιές και τα φιλιά (καλά αυτά τα τελευταία τα παίρνω- ευτυχώς- ακόμα συχνά) τα πήρα την Παρασκευή το βράδυ! Και ήταν αυτές οι όμορφες ζωγραφιές που έφτιαξαν στο σχολείο! Και ήταν η πρώτη φορά που το αγοράκι μου έγραψε μόνο του «σ'αγαπώ πολύ Μανούλα» με την υπογραφή του φαρδιά πλατιά από κάτω! Τώρα αν συγκινήθηκα, σας αφήνω να το μαντέψετε...

Την περίοδο του Πάσχα, που τα σχολεία ήταν κλειστά, επισκεφτήκαμε με το βλαστάρι μου, το Μουσείο Συνασθημάτων παιδικής ηλικίας, που βρίσκεται στην περιοχή του Φιλοπάππου. Στεγάζεται σ’ένα όμορφο κτίριο από τα πολλά που έχει η περιοχή και αποτελείται από 3 αίθουσες, όπου παρουσιάζεται αυτόν τον καιρό η διαδραστική έκθεση «ποιός είμαι εγώ» που ενθαρρύνει την αυτογνωσία και την κατανόηση των συναισθημάτων. Έτσι λοιπόν στη μεγάλη αίθουσα του πρώτου ορόφου έχει εκθέματα όπως «το δέντρο με τις ανάγκες μας» όπου το παιδί μαζί με τον γονιό προσθέτουν στο δέντρο που βρίσκεται εκεί μόνο ο κορμός του, τις ρίζες (που συμβολίζουν τις ανάγκες επιβίωσης και είναι γραμμένες μία-μία πάνω σε κάθε ρίζα) και τα κλαδιά με τα φύλλα (που συμβολίζουν τις συναισθηματικές μας ανάγκες για να ζούμε καλά, πάλι γραμμένες μία-μία πάνω σε κάθε κλαδί). Στην ίδια αίθουσα υπάρχει και «ο κήπος με τα ταλέντα» με ανάλογη διαδραστική συλλογιστική, συνεχίζεται στην μικρή αίθουσα του πρώτου ορόφου με εκθέματα όπως «ο δυσ

Επισκεφτήκαμε επιτέλους κι εμείς, (αφού είχαμε κάνει κράτηση μία εβδομάδα πριν), την Κυριακή στις 8/4, το Μουσείο Πειραμάτων ! Στα πλαίσια των κυριακάτικων προγραμμάτων για παιδιά 4-12 ετών, το βλαστάρι μου, μαζί με την φιλενάδα του τη Δώρα, παρακολούθησε το πρόγραμμα: «πασχαλινή αυγομανία» (ήμασταν και στο πνεύμα των ημερών!) Επειδή όπως διευκρινίζουν και στην ιστοσελίδα τους www.juniorscience.gr , «για λόγους καλύτερης διεξαγωγής και οργάνωσης δεν είναι δυνατή η παραμονή γονέων στις αίθουσες που υλοποιούνται τα εκπαιδευτικά προγράμματα», οι μαμάδες χαλαρώσαμε πίνοντας καφέ σε μια καφετέρια ένα τετράγωνο πιο πέρα (άλλο που δεν θέλαμε!) και τα παιδιά μας απασχολήθηκαν για 1,5 ώρα, από το ομολογουμένως πολύ χαμογελαστό και γλυκύτατο προσωπικό του μουσείου, με ό,τι είχε σχέση με τα αυγά! Απ'ό,τι με ενημέρωσε ο γιόκας μου μετά, γνώρισαν την πάπια το «Βασίλη», έφτιαξαν πάζλ όπου ταίριαξαν το αυγό που κάνει κάθε ζώο με το αντίστοιχο ζώο, είδαν αυγά μέσα από ωοσκόπιο, φτερά μέσα από

Η αδερφή μου Μαρίκα κάνει ανταπόκριση για τα «Φτερουγίσματα»: «Εχθές πήγα με τον ανιψιό στο θέατρο «Κάτω απ’τη γέφυρα» . Πρόκειται για έναν πολύ συμπαθητικό χώρο, ακριβώς κάτω από την γέφυρα στον ηλεκτρικό σταθμό του Ν.Φαλήρου, που ενώ περνούσα για χρόνια απ’ έξω δεν το είχα προσέξει, ίσως γιατί δεν ήταν ανοιχτό τις ώρες που περνούσα. Το θέατρο το ανακάλυψα πρόσφατα όταν με μια πρόσκληση που είχε κερδίσει η φίλη μου η Ιφιγένεια παρακολουθήσαμε την παράσταση (για μεγάλους) και μείναμε πολύ ικανοποιημένες τόσο από την παράσταση, όσο και με τον χώρο και με τους ανθρώπους του, που ήταν πολύ φιλικοί. Στο τέλος εκείνης της παράστασης βρεθήκαμε να συζητάμε ηθοποιοί και θεατές μια παρέα! Κατά τη διάρκεια εκείνης της συζήτησης, μας είχαν δείξει τα σκηνικά από την παιδική παράσταση, που μ'ενθουσίασαν και σκέφτηκα ότι θα ήταν πολύ ωραία να πάω με τον ανιψιό μου… Και μετά από πολλές αναβολές, τα καταφέραμε επιτέλους εχθές! Είδαμε λοιπόν την παράσταση «Ο γάτος που έμαθε στον γλάρο να πετάει

Τελευταία ο φαφούτης πιά πρίγκιπάς μου, (ναι,ναι, «έπεσε» το πρώτο μας δοντάκι-όπου στο «έπεσε» βλέπε το έβγαλε η μάνα με πολλές φωνές κι αντάρες μόλις πλησίαζε το χέρι προς το στόμα και που παραλίγο να πάμε στην παιδοδοντίατρο, αφού είχε ήδη «σκάσει» το καινούργιο από πίσω-αλλά αυτό είναι θέμα για άλλη ανάρτηση), περνάει «φάση» κι είναι αρκετά γκρινιάρης που σημαίνει πως κλαίει με το παραμικρό: επειδή φεύγουμε από την παιδική χαρά κι ας είμαστε ήδη μιάμιση ώρα, επειδή έχασε στον γκρινιάρη κ.ο.κ Συνήθως τον αφήνω να κλάψει και όταν ηρεμήσει τα συζητάμε, κάποιες φορές νευριάζω, αλλά αυτή τη φορά είπα ν'ακολουθήσω την συμβουλή της φίλης μαμαδομπλόγγερ newagemama που μου είχε πολύ αρέσει και του είπα αγκαλιάζοντάς τον: «Κλάψε αγοράκι μου να ξαλαφρώσεις!» Πράγματι αυτό τον απελευθέρωσε θα έλεγα και έκλαψε γοερά για αρκετή ώρα. Μόλις συνήλθε και ηρέμησε με ρωτάει: «Μαμά, όταν κλαίμε ξαλαφρώνουμε;» «Ναι, αγόρι μου» «Όπως όταν κάνουμε κακά;»

«Τρεις παμπόνηροι μάγειροι βάζουν σε εφαρμογή το καταχθόνιο σχέδιο τους για να μετατρέψουν ένα μικρό θαλάσσιο κόλπο της πανέμορφης Μήλου σε… τεράστια ψαρόσουπα… Για κακή τους τύχη τα νέα φτάνουν γρήγορα στο βυθό και ο Βρασίδας ο αχινός μαζί με την παρέα του αναλαμβάνουν την υπόθεση! Και η περιπέτεια ξεκινά… Θα καταφέρουν άραγε οι μικροί ήρωες, τα ψαράκια του βυθού να ρίξουν τη θερμοκρασία της θάλασσας και να νερώσουν τη σούπα; Ποιοι θα είναι σύμμαχοι τους; Θα καταφέρουν να σώσουν το βυθό από την υπερθέρμανση;» Αυτή είναι η υπόθεση της παιδικής παράστασης «ΨΑΡΟΣΟΥΠΑ» του Γιώργου Λεμπέση, που παρακολουθήσαμε με τον κανακάρη μου, την περασμένη Κυριακή, στη μουσική σκηνή ΡΥΘΜΟΣ STAGE στην Ηλιούπολη. Παιζόταν ήδη δύο χρόνια σε θεατρικές αίθουσες της Αθήνας από την ομάδα Κουκλοθεάτρου «Κοκου–Μουκλό» , δυστυχώς όμως δεν καταφέραμε να το δούμε και έτσι αφού μας δόθηκε η ευκαιρία, (ευχαριστούμε «θεία» Ιφιγένεια!), το είδαμε με ηθοποιούς που «ζωντανεύουν» τους ήρωες της ιστορίας του βιβλίου

Το περασμένο Σάββατο πρωί αποφασίσαμε να πάμε οικογενειακώς μαζί με τη θεία Μαρίκα για bowling. Εδώ κι ένα χρόνο περίπου, (δεν θυμάμαι πιά από πού), έμαθα για το SUPER BOWL , ένα χώρο όπου μπορούν και παιδιά να παίξουν bowling και που διοργανώνει μέχρι και παιδικά πάρτυ! Είναι ένας τεράστιος χώρος με 2 ορόφους αριστερά στο κτίριο, με διαδρόμους bowling και μπιλιάρδα, που απ’ ό,τι κατάλαβα προορίζεται για μεγάλους (και όπου φυσικά κάπνιζαν αρειμανίως όλοι) και άλλον ένα μικρότερο χώρο με 2 ορόφους δεξιά στο κτίριο, που προορίζεται για παιδιά. Στον κάτω όροφο υπήρχαν ποδοσφαιράκια, ηλεκτρονικά παιχνίδια κλπ και στον επάνω όροφο ήταν οι διάδρομοι του bowling. Διασχίζοντας το διάδρομο από τον ένα χώρο στο δεύτερο, υπάρχει και μία τεράστια αίθουσα με τραπέζια ping-pong. Ο κάθε χώρος έχει δικό του μπαρ με ξεχωριστό προσωπικό. Το προσωπικό είναι ευγενέστατο με ιδιαίτερα επαγγελματική συμπεριφορά. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το εξής: επειδή καθυστερήσαμε 20 λεπτά να παίξουμε αφού ένας διά

Το περασμένο Σάββατο πήγαμε οικογενειακώς στο Πολιτιστικό Πάρκο «Χρυσαλλίδα» που βρίσκεται στο 16o χλμ. προέκτασης Αττικής Οδού προς Λαύριο. Είχα μάθει για αυτό από τον Οκτώβρη, είχα μπει στο site τους από τότε, το είχα βρεί εξαιρετικά ενδιαφέρον και τελικά καταφέραμε να πάμε! Μπαίνοντας η πρώτη εντύπωση ήταν λίγο απογοητευτική: ο χώρος μάς φάνηκε αρκετά παραμελημένος. Θέλω να πιστεύω όμως, πως επειδή οι περισσότερες εγκαταστάσεις είναι υπαίθριες και ο χειμώνας φέτος ήταν αρκετά «άγριος», αυτό θα αλλάξει άμεσα με τον ερχομό της άνοιξης, αφού ο καλός καιρός δίνει απεριόριστες δυνατότητες για «περιποίηση» του χώρου! Κάθε Σαββατοκύριακο έχουν και διαφορετικές δραστηριότητες όπου μπορούν να συμμετέχουν μικροί και μεγάλοι. Η απασχόληση διαρκεί 1 ½ ώρα και η έναρξη των δραστηριοτήτων γίνεται με την άφιξη της οικογένειας, οποιαδήποτε στιγμή από τις 11.00 π.μ. έως και τις 14.00 μμ. Μικρή ένσταση εδώ : η απασχόληση μπορεί να κρατάει 1μιση ώρα στο σύνολο (αν υπολογίσεις όλες τι

Στις 21 Φεβρουαρίου είχα πάλι(!)γενέθλια. Με ανάμεικτα συναισθήματα και με «περίεργη» διάθεση που μου την έφτιαξαν τα μηνύματα με τις ευχές και τα τηλέφωνα με τα χρόνια πολλά. Η βαφτισιμιά μου τραγούδησε με την οικογένεια των κουμπάρων, (από το τηλέφωνο σε ανοιχτή ακρόαση), χορωδία με την οικογένειά μου, το γνωστό τραγουδάκι. Έσβησα τα 45 κεράκια, (2 ήταν μην τρελλαίνεστε- το 4 και το 5 από τα προηγούμενα γενέθλια του γιόκα μου-«έπεσε» και το σχετικό «δούλεμα» μην τα μπερδέψω και τα βάλω ανάποδα και δείξουν 54!), μαζί με τον Άγγελό μου και μετά κλασσικά χειροκροτήματα, αγκαλιές, φιλιά... Λίγες μέρες πριν σκεφτόμουν σε μία κρίση μελαγχολίας πως αυτά τα γενέθλια θα είναι «άσχημα» λόγω καταστάσεων, αδιεξόδων και έλλειψης φωτός στην άκρη του τούνελ. Μετά θυμήθηκα τα γενέθλια των 23 μου χρόνων που ένιωθα ακριβώς το ίδιο-ένα μήνα πριν είχα χάσει τον πολυαγαπημένο μου πατέρα...- μελαγχολία... Την ημέρα των γενεθλίων μου λοιπόν, είχα όπως προείπα ανάμεικτα συναισθήματα και «περίεργη

Για τους Ηχόμυθους σας έχω ξαναμιλήσει εδώ κι εδώ . Η δεύτερη (από τις δύο) μουσική παράσταση των ΗχόΜΥΘΩΝ και της Μουσικής Σχολής Δάφνης που είχαμε παρακολουθήσει πέρισυ τις απόκριες με τον γιόκα μου, παρουσιάζεται ειδικά ηχογραφημένη από το Τρίτο Πρόγραμμα 90,9 και 95,6 της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. Tο Τρίτο Πρόγραμμα «πετάει» τον Χαρταετό του για τους μικρούς και αγαπημένους του φίλους, το Σάββατο 25 Φεβρουαρίου, στις 11 το πρωί και σε επανάληψη την Κυριακή 26 Φεβρουαρίου στις 7 το απόγευμα. ΠΕΤΑΕΙ ΠΕΤΑΕΙ…..Ο ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ !!!! Ένα αποκριάτικο παραμύθι από τους ΗΧόΜΥΘΟΥΣ για μικρούς αλλά και μεγάλους με εφηβική καρδιά! Να, λοιπόν, πως ξεκινάει η περιπέτεια! Ένα χειμωνιάτικο πρωινό, ο παιγνιδιάρης χαρταετός καταστρώνει ένα πονηρούτσικο σχέδιο για να το σκάσει, να ξεφύγει από το σκοινί που τον κρατούσε δεμένο και να γίνει ελεύθερος. Τι θα συμβεί όμως, όταν ενώ πετάει ελεύθερος στα ουράνια, πιάνει μια δυνατή μπόρα; Κι ύστερα, τι μεσολαβεί και αμέτρητα χρώματα αρχίζουν να πέφτουν από

Το Παιδικό Μουσείο το έχουμε επισκεφτεί και παλαιότερα . Παρόλο που είχαμε περάσει περίφημα, δεν είχαμε καταφέρει να ξαναπάμε. Έτσι λοιπόν ήταν ευκαιρία μετά την «αποτυχημένη» μας επίσκεψη στο Μουσείο Ελληνικής Παιδικής Τέχνης , να πάμε αφού είναι πολύ κοντά το ένα με το άλλο. Φτάνοντας εντυπωσιαστήκαμε με τον κόσμο. Αν σκεφτείς πως την προηγούμενη φορά που πήγαμε ήταν καλοκαίρι με καύσωνα σχεδόν και τώρα χειμώνας, νομίζω πως έχει λογική. Επίσης, ακριβώς λόγω του χειμώνα, το έκθεμα «Αγορά» έχει μεταφερθεί από την αυλή σε αίθουσα μέσα στο μουσείο. Ο Άγγελός μου «κόλλησε» πάλι στη θεματική ενότητα «χτίζω και δημιουργώ». Αυτή τη φορά φόρεσε και τα προστατευτικά οικοδομής που έχουν: κράνος, γιλέκο, γυαλιά και έχτιζε μετά μανίας! Με ήθελε και βοηθό του: «μαμά πιάσε μου το κατσαβίδι!» και δεν «ξεκολλούσε» με τίποτε! Αφού καταφέραμε να βγούμε από εκεί, πέρασε στην απέναντι αίθουσα όπου έχει μεταφερθεί το έκθεμα «Αγορά» και «ξανακόλλησε» εκεί! Πήρε το καλάθι του, έκανε τις «αγορές» του από

Τέχνη… οικογενειακώς ΔΩΡΕΑΝ για γονείς με παιδιά 3 έως 11 ετών Κυριακές 12.30-13.30 ή 13.30-14.30 Σε πείσμα των καιρών και επιθυμώντας να συνεισφέρει σε μια πρώτη γνωριμία με τον κόσμο και τα εργαλεία της παιδικής Τέχνης, το Μουσείο Ελληνικής Παιδικής Τέχνης ανοίγει τις πόρτες του τις Κυριακές από 22/1-18/3/2012, όπου παιδιά και γονείς έρχονται σε επαφή με τις συλλογές και τις εκθέσεις του Μουσείου, με δωρεάν είσοδο και δωρεάν συμμετοχή στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Με την καθοδήγηση της υπεύθυνης εικαστικού ανακαλύπτουν τα έργα, παίζουν, συζητούν για την προστασία του περιβάλλοντος, ασχολούνται με ό,τι αγαπούν περισσότερο, ανακαλύπτουν τα «θέλω τους». Γονείς και παιδιά βιώνουν την κοινή εμπειρία, η Τέχνη… οικογενειακώς. 29 Ιανουαρίου/ 5, 12, 19 και 26 Φεβρουαρίου και 4,11, και 18 Μαρτίου. (επαναλαμβάνεται το ίδιο πρόγραμμα) Παρακαλώ σημειώστε: Δεν χρειάζεται κράτηση θέσης Τηρείται σειρά προτεραιότητας Αριθμός συμμετοχών: εως 20 άτομα Διαβάζοντας το παραπάνω δελτίο τύπου ενθουσιάστηκα

Δεν ξέρω αν φταίει η ηλικία που όλα τα παιδιά κάνουν πονηριές ή μόνο το δικό μου παιδί τα κάνει λόγω ιδιοσυγκρασίας, αλλά μιλάμε είναι απίστευτος ώρες-ώρες! Είναι φορές που εκνευρίζομαι, άλλες που αδιαφορώ, τις περισσότερες φορές όμως θέλω να τον λιώσω στα φιλιά και κρατιέμαι για να δείξω χαρακτήρα! Όπως σήμερα! Λόγω ίωσης από την Τρίτη δεν έχει πάει στο σχολείο (τα κλασσικά: πυρετό και βήχα) Επειδή είναι ταλαιπωρημένος τον βάζω και κοιμάται κάθε μεσημέρι. Σήμερα επειδή περάσαμε δύσκολη νύχτα, άργησε να ξυπνήσει το πρωί και κατά συνέπεια είχε μια δυσκολία να κοιμηθεί το μεσημέρι. Πέφτει λοιπόν κατά τις 3, στις 3 και τέταρτο εμφανίζεται με χαμόγελο: -Ξύπνησα μαμά! Τον ξαναβάζω, εμφανίζεται ξανά με το γνωστό χαμόγελο στις 4 παρά 20: -Ξύπνησα μαμά! Αλήθεια σου λέω! Και η απορία του: -Μα πού το καταλαβαίνεις;

Εμένα οι δεινόσαυροι ποτέ δεν με γοήτευσαν! Ούτε κατάλαβα ποτέ την έλξη που προκαλούσαν στους άλλους ανθρώπους που έτρεχαν να δουν την ταινία Jurasic park ! (Ούπς! Φανέρωσα την ηλικία μου χε,χε!) Ακόμη και τώρα που είμαι μαμά, αγοριού κιόλας, που όσο νάναι μια γοητεία παραπάνω ασκεί πάνω τους ο κόσμος των δεινόσαυρων, εξακολουθώ και δεν το καταλαβαίνω. Έτσι, όταν μας δόθηκε η ευκαιρία στις αρχές Δεκέμβρη να πάμε στο νέο εκθεσιακό χώρο στον 4ο όροφο του The Mall Athens, στο Μαρούσι και να δούμε την έκθεση «Δεινόσαυροι», δεν θα το κρύψω, «ξίνισα τα μούτρα μου»! Για χάρη του παιδιού μου όμως που ενθουσιάστηκε, τι να κάνω, ενέδωσα! Πήγαμε οικογενειακώς, Δευτέρα, πρωινή ώρα, ήταν και στην αρχή της η έκθεση, είχε λίγο κόσμο, οπότε την απολαύσαμε (άντε, βάζω και τον εαυτό μου μέσα!). Η αλήθεια είναι πως ήταν εντυπωσιακή αν και μου φάνηκε μικρή (σε αριθμό εκθεμάτων εννοώ). Το δελτίο τύπου λέει μεταξύ άλλων: «Οι θρυλικοί γίγαντες κινούνται και βρυχώνται ρεαλιστικά, με τη βοήθεια της