Φτερουγίσματα

Και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι έχω να γράψω πάρα πολύ καιρό για τον Άγγελο και την καθημερινότητά μας μαζί του. Αυτό έχει σαν συνέπεια να «χάνω» αναμνήσεις από την κοινή μας ζωή, αφού αν δεν τις καταγράψω εδώ, έστω και επιγραμματικά, καθώς περνούν οι μήνες κάποιες-αρκετές-τις ξεχνάω... Τα Φτερουγίσματα λειτουργούν σαν επιπλέον μνήμη, αφού διαβάζοντας τις αναρτήσεις ξαναθυμάμαι μεν τις στιγμές που μοιράζομαι μαζί σας, αλλά εμένα και όσους εμπλέκονται στην  εκάστοτε ιστορία, μας κάνουν να θυμηθούμε ολόκληρο το «πακέτο» πίσω από τις λέξεις: τα συναισθήματα, τα γέλια, τα κλάματα, την συγκίνηση, τα νεύρα, τις εκφράσεις, τις γκριμάτσες, τις αγκαλιές, τα γαργαλητά, τα κομμάτια από την ζωή μας που περνά και που δεν ξαναγυρίζει...Πρόσφατα δυστυχώς το νιώσαμε αυτό με πολύ σκληρό τρόπο ... Να μαι πάλι λοιπόν! Για να χρησιμοποιήσω το αραχνιασμένο τον τελευταίο καιρό ιστολόγιο για τον κύριο λόγο ύπαρξής του: την καταγραφή της ζωής μας με τον αγαπημένο ανθρωπάκο που μεγαλώνει γρήγορα. Από που

Σκούνα που σαλπάρει τ`αργυρό φεγγάρι στην ονειροχώρα το αρμενίζει τώρα. Σε ποιο μονοπάτι στ`ουρανού τα πλάτη ταξιδεύεις γιε μου,  στα φτερά του ανέμου; Νάνι το μωρό μου,  το χιλιάκριβό μου,  σώπασε όλη η φύση μη μου το ξυπνήσει. Άστρα χαμηλώστε και κοντοζυγώστε να το δείτε ελάτε που γλυκοκοιμάται. Μ`απαλό υφάδι  βελουδένιο χάδι νύχτα σκέπασέ το και νανούρισέ το. Κι ώσπου να χαράξει ύπνο από μετάξι στείλε στο μωρό μου το χιλιάκριβό μου. Αφιερωμένο στον μικρό Ακίνδυνο που αποχαιρετήσαμε σήμερα... Καλή συνέχεια στο φως ολόγλυκο μικρό αγόρι.  Εκεί που πας συνέχισε να ομορφαίνεις και να φωτίζεις τα πάντα γύρω σου και  δώσε δύναμη στους γονείς σου και στον αδερφό σου να συνεχίσουν χωρίς την φυσική σου παρουσία...