Φτερουγίσματα

18 Οκτωβρίου του 2013 και η αδερφή μου «ανεβάζει» αυτήν την παλιά φωτογραφία του πατέρα μας στο fb με το παρακάτω σχόλιο: « Μου μπήκε η ιδέα, όταν πριν 10 μέρες είδα φωτό θείου και ξαδέρφου… και συγκινήθηκα περισσότερο από ότι θα περίμενα… Βέβαια δεν νομίζω ότι θα συμφωνούσε, είμαι σίγουρη ότι θα είχε αρνητική στάση για το φατσοβιβλίο, αλλά από την άλλη είμαι επίσης σίγουρη ότι θα το χρησιμοποιούσε αν ήταν να επικοινωνήσει με αγαπημένα πρόσωπα… να κάνει και λίγο χιούμορ που τόσο του άρεσε… Κυρ-Λεωνίδα αν ζούσες, σήμερα θα σου λέγαμε «χρόνια πολλά... Λίγο θολή (έως πολύ) αλλά έχει το βλέμα που αγαπώ»  Την αναδημοσίευσα την ίδια μέρα με το παρακάτω σχόλιο:   «Έπεσα» πάνω στη φωτογραφία του πατέρα μου πριν λίγο... Την «ανέβασε» η αδερφή μου με αφορμή τα γενέθλιά του σήμερα 18 Οκτωβρίου αν ζούσε... Φτερούγισε η καρδιά μου... Διαβάζοντας το γλυκό της σχόλιο μπήκαν σκουπιδάκια στα μάτια μου και θόλωσε ακόμη περισσότερο η εικόνα του... 23 χρόνια μετά και εξακολ

Υποσχέθηκα ατάκες του μονάκριβου υιού μου που σημειώνω όταν μπορώ και προλαβαίνω εδώ και ένα χρόνο: Φοράει ένα καινούργιο παντελόνι που ενώ του κάνει, τα μπατζάκια του είναι αρκετά μακρυά: -«Μαμά κοίτα! Δεν χρειάζεται να φορέσω κάλτσες!» Παίζει στο σαλόνι άλμα εις ύψος, παίρνει φόρα, πηδά πάνω από την πλάτη του καναπέ και προσγειώνεται πάνω στον άλλο καναπέ. Βλέποντας το έντρομο βλέμμα μου, μου λέει χαμογελαστός: -«Μαμά, είδες πόσο θεαματικός είμαι;» Βρίσκοντας δικαιολογίες για να μην του κόψω τα νύχια: -«Βρε μαμά, αν μου κόψεις τα νύχια, πώς θα σκαλίζω τη μύτη μου;» Συζητώντας με τον σύζυγο και προσπαθώντας να τον «πιέσω» (τον σύζυγο) να πάει να κουρευτεί, λέω ότι είναι πιο ωραίος όταν είναι κουρεμένος. Επεμβαίνει λέγοντας με έμφαση: -«Κουρεμένος, ξεκουρεμένος ο μπαμπάς μου είναι ωραίος!» Διαλέγει με περισσή προσοχή τα κομμάτια καρπούζι που θα φάει ώστε να έχουν όσο το δυνατόν λιγότερα κουκούτσια, επειδή βαριέται να τα βγάζει/φτύνει. Δαγκώνοντας όμως ένα κομμά

Ξέρω, ξέρω έχω εξαφανιστεί... Μια έλλειψη έμπνευσης να το πω, μια αίσθηση ματαιότητας τύπου «τι έχω να πω εγώ που δεν το λένε άλλες μαμάδες καλύτερα από εμένα», μια απογοήτευση, μια απαισιοδοξία σε συνδυασμό με την όλο και πιο δύσκολη καθημερινότητα, με κρατούσε μακρυά από τα Φτερουγίσματα. Βέβαια μ' «έτρωγε» κατά βάθος, αλλά το έσπρωχνα όλο και πιο πίσω βαθιά μέσα στο μυαλό μου. Και ξαφνικά, λες και ήταν συννενοημένες, διάφορες γνωστές και φίλες άρχισαν να μου την «πέφτουν»: «έχεις να γράψεις πολύ καιρό κακούργα» η μία, «άντε στρώσε τον κ...ο σου κάτω και γράψε» η άλλη, «κάθε άνθρωπος έχει το κοινό του» η παράλλη, πολύ θέλει ο άνθρωπος να πάρουν τα μυαλά του αέρα νομίζετε; Έτσι λοιπόν άρχισα να σκέφτομαι πως ίσως να ξεθάψω κάποιες ατάκες του μονάκριβου υιού μου που σημειώνω όταν μπορώ και προλαβαίνω εδώ και ένα χρόνο και να επιστρέψω σιγά-σιγά...στο κοινό μου (η ψωνάρα!) Όμως με πρόλαβε η αγαπημένη φίλη και εξαιρετική οικογενειακή σύμβουλος Ερατώ Χατζημιχαλάκη που

Που λέτε σήμερα έχω γενέθλια... Και συνήθως στα γενέθλια, όσο κι αν αντιστέκομαι, μια ανασκόπηση της χρονιάς που πέρασε (ή των χρόνων που πέρασαν) την κάνω. Είναι και σχετικά κοντά στην αρχή του καινούργιου χρόνου και απ' όπου κι αν το πιάσω, δεν την γλυτώνω... Σκαλίζω που λέτε στο παρελθόν και σκαλίζοντας βρήκα ένα γράμμα/μέηλ που μου είχε στείλει πίσω στο 2011 το αδερφάκι μου, με αφορμή μια ανάρτησή μου εδώ στα Φτερουγίσματα . Το γράμμα αυτό το φυλάω σαν «κόρη οφθαλμού» γιατί ξεχειλίζει αγάπη, με αυτόν τον τόσο μοναδικό τρόπο που η αδερφή μου έχει για να μου δείχνει την αγάπη της. Διαβάζοντάς το συνειδητοποίησα πόσο πολύ έχω αλλάξει ξανά από τότε (θέλω να πιστεύω προς το καλύτερο), πόσο ακόμη βαθύτερα αγαπιώμαστε τώρα (αν υπάρχει κάτι τέτοιο σε μια απέραντη αδερφική αγάπη) δεδομένων και των δοκιμασιών που περάσαμε και περνάμε με την μητέρα μας και πόσο πολύ θέλω να το γιορτάσω αυτό. Τι καλύτερος τρόπος λοιπόν, από το να δημοσιεύσω εδώ στο παραμελημένο μου blogάκι, αυτό το πο

Ας θυμηθούμε λίγο τον αρχικό λόγο που δημιουργήθηκαν τα Φτερουγίσματα. Εχθές Κυριακή καταφέραμε μετά από πολύ καιρό να πάμε σε παιδικό θέατρο. Ανοίγει παρένθεση: Λίγο η μάνα-δηλαδή εγώ-που είχε τις «κλειστές» της, λίγο ή μάλλον πολύ που ο κανακάρης παίζει ποδόσφαιρο και παίζουν σε τουρνουά ΚΑΙ Σάββατο ΚΑΙ Κυριακή ΚΑΘΕ Σ/Κ-λέω τον πόνο μου η δόλια μάνα-κλείνει η παρένθεση. Παρακολουθήσαμε την παράσταση «Τα παραμύθια το’σκασαν» στο θέατρο Αργώ . Λίγα λόγια για την υπόθεση : Πέντε παιδιά το σκάνε ταυτόχρονα απ’ το σπίτι τους, το καθένα για τους δικούς του λόγους. Άγνωστα μεταξύ τους συναντιούνται στο παραμυθοδάσος, εκεί που τα δέντρα και τα ζώα χορεύουν, περπατούν και μιλούν,  τα ρολόγια ρωτούν, η μάγισσα και ο γίγαντας  παραμονεύουν. Με την βοήθεια ενός παράξενου πιανίστα και του ντράμερ βοηθού του, μεταμορφώνουν την ζωή τους σε παραμύθι και αποφασίζουν να υποδυθούν το ρόλο τους μέχρι τέλους, για να κατανοήσουν καλύτερα την ταυτότητά τους μέσα από τους συμβολικούς χαρακτήρες τω