Φτερουγίσματα

Ήμουν φέτος από τις λίγες τυχερές-άτυχες μαμάδες που έκαναν διακοπές τέλη Ιουλίου με αρχές Αυγούστου και έτσι πέρασα ολόκληρο τον Αύγουστο στην Αθήνα. Από επιλογή γιατί μου αρέσει η Αθήνα άδεια, με το προνόμιο να κυκλοφορείς άνετα στους δρόμους, να φτάνεις γρήγορα και χωρίς άγχος στον προορισμό σου, να βρίσκεις να παρκάρεις χωρίς πρόβλημα, να απολαμβάνεις την ομορφιά της πόλης, που δυστυχώς χάνεται τον υπόλοιπο καιρό μέσα στην πολύβουη καθημερινότητα. Δυστυχώς το φετινό καλοκαίρι μου ανέτρεψε όλα τα παραπάνω, με τον εξαντλητικό καύσωνα 20 ημερών που μας επιφύλασσε. Εκτός όμως από τον καύσωνα, διαπίστωσα δυστυχώς, για άλλη μιά φορά, ότι αυτή η πόλη τον Αύγουστο υπολειτουργεί και είναι κρίμα! Έτσι λοιπόν μια μαμά, που πρέπει να βρει τρόπους να απασχολήσει το παιδί της, (δημιουργικά ή μη), τον Αύγουστο στην Αθήνα, περνάει δύσκολες στιγμές πιστέψτε με! Το παιδικό μουσείο κλειστό,φυσικά ούτε λόγος για παιδικές παραστάσεις και εκδηλώσεις! Ακόμη και οι παιδότοποι, (που για μένα είνα

Φέτος είναι η τρίτη χρονιά που έστειλα το παλικάρι μου διακοπές για 10 ημέρες με τη γιαγιά! Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τα ανάμικτα συναισθήματα που ένιωθα, κυρίως επειδή φέτος νομίζω ότι κάπως καλύτερα τα έχω διαχειριστεί και όταν με ρωτούσαν αν μου λείπει, απαντούσα «όχι» χωρίς περιστροφές! Να ξεκαθαρίσω κάτι: Αν άφηνα τον εαυτό μου ελεύθερο και ανεξέλεγκτο, νομίζω ότι δεν θα άφηνα κανέναν και το εννοώ ΚΑΝΕΝΑΝ, να ασχολείται με οποιονδήποτε τρόπο με το παιδί μου! Αυτό είναι ένα συναίσθημα πολύ δυνατό και εμφανίζεται σχεδόν από την πρώτη στιγμή που συνειδητοποιείς ότι αυτό το πλασματάκι είναι ολόδικό σου, εξαρτάται αποκλειστικά από εσένα κι αρχίσεις να εξοικειώνεσαι μαζί του! Με τον καιρό όμως συνειδητοποιείς, ότι αυτό είναι πρακτικά αδύνατον να εφαρμοστεί, ιδίως αν εργάζεσαι, (κάποιος θα πρέπει να φροντίσει το μωρό, όσο εσύ δουλεύεις!), αλλά έτσι κι αλλιώς λόγω αντικειμενικών δυσκολιών, (πρέπει να κάνεις κι ένα μπάνιο βρε αδερφέ, αλλά κυρίως λόγω του ότι κινδυνεύεις να π