Φτερουγίσματα

Στιγμές ανεκτίμητες: Το παλικαράκι μου βάλθηκε σήμερα το πρωί να γράψει γράμμα στον Άγιο Βασίλη. Του έχουμε πει να δίνει τρεις εναλλακτικές(!) στον Άγιο Βασίλη για να μην βρεθεί ποτέ σε «δύσκολη θέση» αν τυχόν και δεν «μπορεί» ή δε «βρίσκει» την πρώτη του επιλογή. Ιδού το προσχέδιο του γράμματος για τον Άγιο Βασίλη: «ΑΓΑΠΙΤΕ ΜΟΥ ΑΗ ΒΑΣΙΛΙ ΕΠΙΔΙΝ ΟΛΟ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΙΜΟΥΝΑ ΚΑΛΟ ΠΕΔΙ ΑΜΑ ΜΠΟΡΙΣ Ν ΜΟΥ ΦΕΡΙΣ ΚΟΡΜΙΤΙ Ι ΕΝΑ ΠΕΔΙΚΟ ΡΟΛΟΙ ΤΙΧΟΥ Ι ΜΙΑ ΜΙΚΡΙ ΤΡΛΑΣΙΤΣΑ» Επειδή το μουτζούρωσε λίγο, η μαμά «βοήθησε» λίγο υπαγορεύοντας τα γράμματα: «ΑΓΑΠΗΤΕ ΜΟΥ ΑΗ ΒΑΣΙΛΗ ΕΠΕΙΔΗ ΟΛΟ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΗΜΟΥΝΑ ΚΑΛΟ ΠΑΙΔΙ ΑΜΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΜΟΥ ΦΕΡΕΙΣ ΜΕΡΙΚΑ ΚΟΡΜΙΤΙ Η ΕΝΑ ΠΑΙΔΙΚΟ ΡΟΛΟΙ ΤΟΙΧΟΥ Η ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΙΤΣΑ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΑΓΓΕΛΟΣ» Ζωγραφίσαμε τους ταράνδους του Άγιου Βασίλη (με κουδουνάκια στο λαιμό), το στάβλο (με το σανό μέσα), τα αστέρια (να χαμογελάνε όλα), ένα λουλουδάκι και μία καρδιά και φυσικά το φάκελλο με μιά καρδιά: Η τρίτη επιλογή ομολογώ

Η θεία Μαρίκα (αδερφή μου!) πήγε με τον ανιψιό της (παιδί μου!) και την βαφτισιμιά της σε παιδικό θέατρο και κάνει: Ανταπόκριση για τα «Φτερουγίσματα»: Ομάδα Κουκλοθέατρου και Αφήγησης Παραμυθιών ΦΤΟΥΞΕΛΕΥΤΕΡΙΑ Θέατρο Studio Μαυρομιχάλη Μαυρομιχάλη 134 Λοιπόν… Την ομάδα δεν την ήξερα κι ούτε είχα ακούσει τίποτα γι’ αυτήν. ‘Όχι ότι ασχολούμαι και πάρα πολύ με τα παιδικά, αλλά έχω ανιψιό και βαφτισιμιά, οπότε όλο και κάτι «παίρνει» τ'αυτί μου. Δεν είχα ακούσει λοιπόν, μέχρι που «έπεσα» πάνω σε μια προσφορά στο ίντερνετ, με την οποία δύο άτομα μπορούσαν να παρακολουθήσουν την παράσταση «Γιατί φυσάει ο άνεμος» μ'ένα εισιτήριο. Ακολούθησα το λίνκ της ομάδας , ενδιαφέρον μου φάνηκε, έτσι αποφάσισα να εκμεταλλευτώ την προσφορά και να κάνω ένα δώρο στα πιτσιρίκια «μου». Την Κυριακή στις 5 παρά τέταρτο το απόγευμα, ήμασταν στο θέατρο «Studio Μαυρομιχάλη». Από την στιγμή που πλησιάσαμε στο ταμείο του θεάτρου, μπήκαμε κατευθείαν σε ένα άλλο κλίμα, αυτό το χαρούμενο, το παιδικό

Με την ευκαιρία της ονομαστικής γιορτής του Άγγελού μου αύριο, επανέρχομαι, (σε πείσμα της γενικότερης κατήφειας), με ολοκαίνουργιες ατάκες που έκαναν να «σκάσει» το χειλάκι μας... Παίζοντας ποδόσφαιρο στην πλατεία της γειτονιάς μ'ένα μεγαλύτερο παιδάκι που φοράει μια μπλούζα της Barcelona με το όνομα του Mesi: -Ο Mesi είναι καλός, εσένα δεν σε βλέπω! Εξηγώντας μου κάτι καινούργιο που έχει καταφέρει τον τελευταίο καιρό: -Απ'όταν έγινα «πεντάρων»... (πέντε χρονών) Θέλω να του κόψω τα νύχια των χεριών. Πάντα προσπαθεί να το καθυστερήσει, αν μπορέσει και να το αναβάλλει. Ενίοτε χρησιμοποιεί και το χιούμορ. Παίρνει μισοκακόμοιρο ύφος, βάζει τα χέρια του κάτω από τις μασχάλες του και: -Όχι μαμά τα «χεριάκια» μου! Συνηθίζουμε να τον ενημερώνουμε όταν πρόκειται να φύγουμε από κάπου για να γυρίσουμε σπίτι, πως σε 10 λεπτά αναχωρούμε για να μην έχουμε γκρίνιες. Όταν φτάνει η ώρα αρχίζει τις διαπραγματεύσεις: -Έλα μαμά, θέλω ένα «τριάλεπτο» ή «δυάλεπτο» ακόμη! Τρώγοντας το

Πριν αρκετό καιρό είχα διαβάσει στο ιστολόγιο «Μαμά...δες...Μπαμπά..δες» το εξαιρετικό άρθρο της Μαρίας σχετικά με το παιδικό σχέδιο και αυτά που μας αποκαλύπτει για τα παιδιά μας. Αυτό στάθηκε αφορμή να επικοινωνήσω μαζί της και να συνεργαστούμε. Η Μαρία είναι φοιτήτρια στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης Αθηνών στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και ασχολείται ερευνητικά με τον τομέα της εξελικτικής ψυχολογίας, καθώς και την παιδαγωγική αξιοποίηση του παιδικού σχεδίου. Πρόσφατα της έστειλα μια ζωγραφιά του κανακάρη μου και της ζήτησα να τη «διερευνήσει» λίγο και να μου δώσει τα «φώτα» της. Η απάντησή της ήταν εξαιρετική όπως το περίμενα και περισσότερο εστίαζε να μου δείξει τον τρόπο σκέψης πάνω στην ανάλυση των παιδικών σχεδίων και λιγότερο να ερμηνεύσει εκτενώς το συγκεκριμένο σχέδιο. Πιστεύω πως μια τέτοια ανάλυση πρέπει να δημοσιοποιηθεί για να πάρουν μια ιδέα κι άλλοι γονείς ώστε ν'αποκρυπτογραφούν τα μηνύματα των παιδιών τους μέσα από τις ζωγρα

Αν και με αρκετή καθυστέρηση, θέλω να «επικοινωνήσω» την επίσκεψη που κάναμε οικογενειακώς κατά την διάρκεια του Αυγούστου στο πάρκο οδικής ασφάλειας για παιδιά JUMICAR στη Νέα Μάκρη. Φέτος είχα προετοιμαστεί και είχα προμηθευτεί εκπτωτικά κουπόνια για αρκετά μέρη, ούτως ώστε να έχουμε πολλές διαφορετικές επιλογές τον Αύγουστο στην Αθήνα με τον γιόκα μου! Μία από αυτές τις επιλογές ήταν και η παραπάνω. Εντυπώσεις: -Το θερινό ωράριο είναι 18:00-23:00. Όταν φτάσαμε κατά τις 18:10 μόλις άρχιζαν τις προετοιμασίες για να ανοίξουν. Χωρίς σχόλια... -Τα παιδιά ηλικίας 7-14 ετών οδηγούν βενζινοκίνητα αυτοκινητάκια στην πίστα εξάσκησης. Το προσωπικό υποδεικνύει στα παιδιά πώς να συμμορφώνονται με τους κανόνες οδικής συμπεριφοράς. Για τα μικρότερα παιδιά (όπως ο δικός μου) η κυκλοφοριακή αγωγή «διδάσκεται» με μικρότερα ηλεκτροκίνητα αυτοκινητάκια σε μιά πολύ μικρότερη πίστα εξάσκησης. Δυστυχώς όμως προσπαθούν να «βγάλουν» τη δουλειά με πολύ λιγότερο προσωπικό απ'όσο χρειάζεται και έ

Τώρα το καλοκαιράκι που περνάμε πολλές ώρες με τον «πρίγκηπά» μου, κατάφερα και «μάζεψα» αρκετές «νόστιμες» ατάκες. Ιδού λοιπόν: Του σερβίρω σάντουιτς -Α, τι ωραίο σαντουάκι(!) Τρώγοντάς το -Μμμ, πεντανόστιμο, εξανόστιμο(!) Του λέω κάτι που δεν το πιστεύει (έχει δίκιο γιατί τον πειράζω) Μου απαντάει λοιπόν με πονηρό χαμόγελο: -Ψεματιάρα! Προσπαθεί να κάνει κάτι με το αριστερό χέρι και δεν μένει ικανοποιημένος -Κάτσε να χρησιμοποιήσω το χέρι το δυναμικό! -Ποιό χέρι Αγγελάκο; -Το χέρι το δυναμικό μαμά, αυτό που κάνει πολλά πράγματα πολύ ώρα! Είναι ο «γιατρός» κι εγώ η «ασθενής» και με «εξετάζει» με τα «εργαλεία» ιατρού που έχει. Υποτίθεται πως έχω χτυπήσει στο γόνατο, μου «καθαρίζει» την «πληγή» και μου λέει: -Κάτσε να σου βάλω και μιά «επίδειξη»(επίδεσμο!) Του έχω πει πως όταν μεγαλώνουν πολύ τα νύχια μας χωρίς να τα κόβουμε, γίνονται σαν του «γύπα» και γρατζουνάνε (έχουμε πάντα διαπραγματεύσεις προκειμένου να τα κόψουμε, οπότε λέω κι εγώ η δύστυχη μάνα διάφορα «επιχ

Παραδοσιακά είμαστε από αυτούς που δεν φεύγουμε διακοπές ποτέ τον Αύγουστο και έτσι έχουμε πάει, έχουμε γυρίσει και τώρα καλώς ή κακώς «βράζουμε» στο ζουμί μας! Στα πλαίσια λοιπόν των προσπαθειών μου να βρω όμορφα πράγματα να κάνω με τον γιόκα μου εν μέσω Αυγούστου στην Αθήνα όπως και πέρισυ , πήγαμε την περασμένη εβδομάδα στο COPA COPANA PARK Το είχα ακουστά από πέρισυ, αλλά δεν είχαμε καταφέρει να πάμε. Αποτελείται από μία τεράστια παιδική πισίνα με «παιδικές» νεροτσουλήθρες, μία τεράστια πισίνα ενηλίκων και μία τεράστια πισίνα με νεροτσουλήθρες για τα «μεγάλα» παιδιά (στο πάνω επίπεδο). Φυσικά καφετέρια, μπαρ με δυνατή μουσική, εστιατόρια, σνακ-μπαρ κλπ. Όλα πολύ περιποιημένα, καθαρά, το προσωπικό ευγενικό, ναυαγοσώστες παντού. Απ' ό,τι είδα έχει και κλασσικό παιδότοπο με φουσκωτά κλπ, αλλά δεν ξέρω τις ώρες λειτουργίας του. Ήταν κλειστά το πρωί που πήγαμε εμείς. Εντυπώσεις: -Καλύτερα να πάει κανείς καθημερινή, αφού οι τιμές είναι αισθητά χαμηλότερες σε σχέση με το Σαββα

-Επειδή είναι καλοκαιράκι και όλο και κάποιο ταξιδάκι θα κάνουμε (κοντινό ή μακρυνό) -Επειδή είμαι μιά αγχώδης μάνα που θέλω να τα προβλέπω και να τα προλαβαίνω όλα (ξέρω αυτό δεν είναι δυνατόν και επιπλέον αφαιρεί και το αλατοπίπερο τής ζωής, αλλά αυτό θα το συζητήσουμε μια άλλη φορά!...) -Επειδή λόγω των παραπάνω καταλήγω να κουβαλάω... «την Άρτα και τα Γιάννενα» ή να ξεχνάω κάποια βασικά! -Και τέλος, επειδή τα θέματα υγείας είναι σοβαρά και πρέπει να είμαστε σωστά προετοιμασμένοι (στα πρακτικά τουλάχιστον, γιατί από ψυχραιμία ...) Σκέφτηκα να αντιγράψω τη λίστα και τις οδηγίες του φαρμακείου των ταξιδιωτών του κέντρου ελέγχου και πρόληψης νοσημάτων (ΚΕ.ΕΛ.Π.ΝΟ) του γραφείου ταξιδιωτικής ιατρικής του υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Είναι απλός και περιεκτικός και θα σας βοηθήσει πολύ! Αν είστε οπαδός της εναλλακτικής ιατρικής, η λίστα πάλι θα σας φανεί χρήσιμη στα βασικά και εσείς θα πρέπει να αντικαταστήσετε τις αλοιφές, αντισταμινικά, κ.α. με τα αντιστοιχα ενα

Σήμερα ήταν η «επίσημη πρώτη» στο σχολείο για τον Άγγελο μετά από 4 εβδομάδες (2 διακοπών Πάσχα και 2 πνευμονίας) και δεν ήξερα από που να αρχίσω... Αν υπολογίσουμε την εξάντληση και τα νεύρα που πηγάζουν από όλο αυτό που περάσαμε, ο Άγγελος ήταν τρισευτυχισμένος που πήγαινε σχολείο πια! Εγώ, με ένα σωρό εκκρεμότητες από όλες τις πλευρές, σέρνοντας τις ενοχές μου, που δεν είμαι μια τέλεια μαμά που τα προλαβαίνει όλα και που (τι ντροπή!) χαίρεται που το παιδί της πάει επιτέλους σχολείο, αλλά που τελικά μόνο χρόνο για τον εαυτό της δεν θα της δώσει αυτό... (Μαριάννα ακούς;;;) Επειδή όμως όλα έχουν και την άλλη όψη τους, θέλω να πω πως έχω ένα γενναίο αγόρι, που πάλεψε την αρρώστια παλλικαρίσια και που παρόλο που δεν του άρεσαν πολλά από αυτά που ήμασταν αναγκασμένοι να του κάνουμε, (βλέπε: αμέτρητους ορούς στη μύτη, κουτιά από 2 διαφορετικές αντιβιώσεις με απαίσια γεύση, μπάνια χλιαρά που τα ένιωθε παγωμένα λόγω πυρετού 39,9, κλπ), τα διαπραγματευόταν ο καλός μου όσο πιο έξυπνα μπορ

Τελικά το Αγγελάκι μου έχει πνευμονία! Σήμερα πήγαμε στον παιδίατρο και έκανε την διάγνωση. Αν όλα πάνε καλά και ανταποκριθεί στα φάρμακα θα γλυτώσουμε το νοσοκομείο! Μέσα λοιπόν στον πανικό του Σαββατοκύριακου που άρχισε το «πανηγύρι» με τον πυρετό να πιάνει 39,9, το «αστεράκι» μου είπε και την ατάκα του! Καθόταν δίπλα μου στον υπολογιστή, περιμένοντας να του βάλω να ακούσει παραμύθι από το site του Μικρού Αναγνώστη . Εντωμεταξύ, ο πυρετός είχε πάρει πάλι την ανιούσα και είχε γείρει το κεφαλάκι του πάνω στα χεράκια του στο τραπέζι. Βλέποντάς τον, καταλαβαίνω τι γίνεται, τον πιάνω και σηκώνομαι να πιάσω το θερμόμετρο, λέγοντας: «Αχ, Αγγελάκο μου, ανεβάζεις πάλι πυρετό!» «Παίζουν κυνηγητό!» «Ποιός παίζει κυνηγητό, παιδί μου;» (Δεν σας κρύβω πως σκέφτηκα μήπως έχει παραισθήσεις το μωρό μου από τον πυρετό!) «Ο πυρετός με το μικρόβιο!»

Θυμάμαι την πρώτη φορά που έμεινα στο σπίτι εντελώς μόνη με το καινούργιο μωρό μου (το οποίο μωρό παρεπιπτόντως στις 27 του μήνα γίνεται πια ένας άντρακλας ετών 5!) Εκτός από τον πανικό μου για το πώς θα τα καταφέρω μόνη μου με αυτό το άγνωστο πλάσμα, (που φυσικά σύμφωνα με το νόμο του Μέρφυ επιβεβαιώθηκε, αφού το μωρό χέστηκε, πατόκορφα όμως και δεν ήξερα από που να το πιάσω!), συνειδητοποίησα επίσης την πλήρη έλλειψη ελευθερίας κινήσεων που θα υποβαλλόμουν από εκείνη τη στιγμή και μετά, αφού για να βγω από το σπίτι για την πιο απλή δουλειά όπως π.χ για να κατεβάσω τα σκουπίδια, θα έπρεπε να βρω λύση για το μωρό (να αφήσω κάποιον μαζί του ή να το πάρω μαζί μου). Ένιωσα πως κάποιος με είχε πιάσει από το λαιμό! Νομίζω πως αυτό είναι κάτι που κατά βάθος ακόμη με ενοχλεί, παρόλο που το έχω συνηθίσει και είναι πια μέρος της καθημερινότητάς μου 5 χρόνια τώρα. Αυτό ήταν η αρχή μιας ατελείωτης σειράς δυσάρεστων συναισθημάτων που εναλλάσσονται πολύ συχνά, (ίσως και καθημερινά), με συναισ

Είμαστε οικογενειακώς στο αυτοκίνητο και συζητάμε οι «μεγάλοι». Κάποια στιγμή αναφέρεται στην συζήτηση η Γλυφάδα. Μετά από λίγο μας ρωτάει ο υιός μας: -Γιατί τη λένε Γλυφάδα; -Γιατί έτσι είναι το όνομα της συγκεκριμένης περιοχής Αγγελάκο. Όπως λέμε μένουμε στους Αγίους Αναργύρους ή στο Καματερό, έτσι λέμε και μένω στη Γλυφάδα... -Εγώ ξέρω γιατί τη λένε Γλυφάδα! -Γιατί; -Γιατί της αρέσουν τα γλυκά και τα γλείφει!!! Εσείς το ξέρατε;

Εδώ και καιρό παρακολουθώ το blog της Μαρίας «Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ................ΕΝΙΟΤΕ ΑΥΤΙΣΤΙΚΗ» Δεν είμαι σε θέση να κατανοήσω τις δυσκολίες που έχει η καθημερινότητά της, αλλά το μόνο που ξέρω είναι πως με δονούν τα κείμενά της, ιδίως αυτά που περιγράφουν τη σχέση των δύο γιων της, με συγκινούν βαθύτατα. Με αφορμή λοιπόν τη χθεσινή μέρα του αυτισμού (2/4), ανταποκρίνομαι στο αίτημά της και αναδημοσιεύω από εδώ την ανάρτησή της που περιλαμβάνει ένα συγκλονιστικό βίντεο. Δείτε το αξίζει τον κόπο, νομίζω πως πρώτα από όλα λίγη κατανόηση δεν βλάπτει.

Την εμμονή του κανακάρη μου με τα επιτραπέζια παιχνίδια, με έμφαση στο «φιδάκι» και στο «γκρινιάρη», σας την έχω πει. Προχθές λοιπόν είχαν έρθει για επίσκεψη και οι δύο οι θείες του και φυσικά βρήκε ευκαιρία, τις στρίμωξε και παίξανε 4 παρτίδες φιδάκι. Στην ερώτησή μου όταν τελειώσανε ποιός κέρδισε, μου απαντάει η αδερφή μου: «Τρεις φορές εγώ και μία η άλλη θεία» Και ο Άγγελος σχολιάζει: «Εγώ τσάμπα έπαιξα!»

Εχθές με αυτόν τον υπέροχο καιρό, πήγαμε μονοήμερη εκδρομή στο εξοχικό των κουμπάρων μας στο Σούλι. Κάνουν πολύ καλή παρέα ο γιόκας μας με το γιόκα τους και το καταευχαριστήθηκαν! Αρχικά έπαιξαν με τα χώματα στον πίσω κήπο του σπιτιού και αργότερα στο ρυάκι, δίπλα στις πηγές, όπου πήγαμε για να φάμε. Περιττό φυσικά να περιγράψω, την κατάστασή τους μετά το παραπάνω παιχνίδι, όταν έφτασαν τα φαγητά και τους φωνάξαμε να φάνε! Τελειώνοντας και επιστρέφοντας, έλαβε χώρα η γνωστή στιχομυθία που ξέρουν όλες οι μαμάδες: «βάλε τη ζακέτα σου, το μπουφάν σου κλπ», με την ανάλογη γκρίνια από τους μπόμπιρες! Αφού λοιπόν δεν κατάφεραν να μας πείσουν με τα επιχειρήματά τους, έπιασαν το κουβεντολόι μεταξύ τους, για να μοιραστούν τον «πόνο» τους : Δημήτρης: «Άγγελε, εσύ κρυώνεις και φοράς το μπουφάν σου;» Άγγελος: «Όχι, δεν κρυώνω, αλλά η μαμά μου θέλει να το φοράω!» Δημήτρης: «Ούτε εγώ κρυώνω, αλλά και εμένα η μαμά μου θέλει να φοράω τη ζακέτα μου!» Άγγελος: «Όλες οι μαμάδες νομίζουν πως θα

Αρρώστησε το βλαστάρι μου και μας «έφαγε» η κλεισούρα από την Παρασκευή μέχρι και εχθές! Όπως όμως σε όλες τις περιπτώσεις, «ουδέν κακόν αμιγές καλού», διότι ανακαλύψαμε πρώτα από όλα, τις ηχοιστορίες των Ηχόμυθων: «Μια συνΝεφοπεριπέτεια» και «ήχος-μύθος σαν ενώσουν...παραμύθι θα μας δώσουν!» της Βασιλικής Χατζημανωλάκη από τις εκδόσεις LIBRO. Αυτά τα παραμύθια, έχουν παρουσιαστεί με τη μορφή Ηχοθεάτρου, από τους Ηχόμυθους στη Μουσική Σχολή Δάφνης, ακριβώς όπως τα παραμύθια «Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη» και «Πετάει-πετάει ο χαρταετός», που σας έχω ήδη παρουσιάσει με ενθουσιασμό από τα Φτερουγίσματα. Με τον ίδιο ενθουσιασμό λοιπόν, σας προτείνω τα παραπάνω βιβλία! Είναι πολύ προσεγμένα από τη σχεδίαση και την εικονογράφηση, έως το χαρτί που είναι τυπωμένα και το CD που περιέχουν. Και δεν έχουν τίποτε να ζηλέψουν από τις εξαίσιες παραστάσεις που παρακολουθήσαμε! Οι φωνές μελωδικές, η αφήγηση συναρπαστική και τα μουσικά όργανα που χρησιμοποιούνται, παρουσιάζονται αναλυτικά τόσο στις

Μετά την ανάρτηση της φίλης μας της Άσπας και αφού εφαρμόσαμε με επιτυχία την «επείγουσα αγκαλίτσα» που μας πρότεινε, την έχουμε «εξελίξει» σε πολλές αγκαλίτσες κάθε πρωί αφού ξυπνήσουμε, φάμε πρωινό και πριν ετοιμαστούμε για το σχολείο! Σήμερα λοιπόν, αφού αγκαλιαστήκαμε και κούρνιασε στην αγκαλιά μου, μου λέει: «Αααχ, τι ωραία απόλαυση!!!» Άααχ τι ωραίο συναίσθημα!!!

Έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο με φωτογραφίες της ANNE GEDDES, (αυτές με τα πανέμορφα μωρά σε καταπληκτικές πόζες), που μου είχαν φέρει δώρο όταν γέννησα το μωρό μου με τίτλο: «Τα πρώτα μου χρόνια-αναμνήσεις από την παιδική ηλικία» και συνειδητοποίησα πως φέτος θα γράψω στα γενέθλιά του (27/5) εντυπώσεις και αναμνήσεις για τα πέμπτα του γενέθλια! Οι αναμνήσεις ξεχύθηκαν ορμητικά και με πλημμύρισαν. Αντιγράφω από το κεφάλαιο «Η Άφιξή μου στο Σπίτι» την απάντηση που έγραψα τότε στην ερώτηση: «πως ένοιωθε η οικογένειά μου εκείνη την ημέρα»: «Χαρά-ευτυχία ανάμικτα με φόβο και άγχος για το αν θα ανταπεξέλθουν στον καινούργιο τους ρόλο ως γονείς και συγκίνηση γι αυτό το «θαύμα» που δημιούργησαν και που αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι είναι δικό τους! Ήσουν ένα πλασματάκι τόσο μικρούλικο και ταυτόχρονα τόσο νευρικό, τόσο αγαπημένο και ταυτόχρονα τόσο άγνωστο για μας, έπρεπε να σε «αποκρυπτογραφήσουμε» όσο μπορούσαμε καλύτερα για να μπορέσουμε να συνυπάρξουμε αρμονικά. Η μαμά-Φλώρα» Πέντε χ

Μπαμπάς και γιoς παίζουν μετά την καθιερωμένη πια παρτίδα «γκρινιάρη», (ευτυχώς την παρτίδα «φιδάκι» την γλυτώσαμε σήμερα), κυνηγητό μετά γαργαλητού, κατά προτίμηση στον λαιμό με το στόμα! Αφού λοιπόν ο μπαμπάς έχει βάλει αρκετές φορές «κάτω» τον μικρό γαργαλώντας τον και κάνοντας τον να ξεκαρδίζεται στα γέλια, («τρελαίνομαι» να τον βλέπω και να τον ακούω να γελά με την καρδιά του!), ο μικρός λέει αποφασισμένος στον μπαμπά: «Τώρα είναι η σειρά μου να σε γαργαλήσω! Κατέβα!!!!»

Πήγαμε που λέτε εχθές σε ένα πολυχώρο στα Σπάτα. Το λένε Blanos Sports Park-Bowling και είναι ένας πολύ καλός χώρος για όλες τις ηλικίες. Όπως καταλαβαίνετε από την ονομασία έχει απ'όλα: bowling, μπιλιάρδα, παγοδρόμιο και φυσικά παιδότοπο! Εγώ γενικά δεν είμαι πολύ υπέρ των παιδοτόπων, αφού νιώθω πως είναι ένα μέρος όπου «παρκάρεις» τα παιδιά για να πιείς καφέ και επίσης διαφωνώ με την απίστευτη εκμετάλλευση των ιδιοκτητών που τους γεμίζουν με όλων των ειδών τα παιχνίδια με κερματοδέκτες, προκαλώντας οικονομική αιμορραγία στους γονείς. Εξηγούμαι για να μην παρεξηγηθώ: δεν είμαι εναντίον της χρήσης των παιδότοπων γενικά, διαφωνώ στην συστηματική χρήση τους, αντί της προσπάθειας να βρεθεί μια καλύτερη εναλλακτική. Υπάρχουν όμως μέρες,(όπως η χθεσινή), που ο καιρός είναι χάλια και δεν μπορείς να βγεις με το παιδί σου στις κούνιες και πρέπει επειγόντως να βρεθεί κάτι να απασχοληθεί το βλαστάρι σου, που μετά το «κόλλημα» με τα πάζλ, έχει «φάει κόλλημα» με τα επιτραπέζια και θέλει ν

Με αφορμή την εξαίσια ανάρτηση (από τις πολλές), της φιλενάδας μου newagemama : «τα παιδιά ήταν μόνα» : Είτε το πιστεύετε, είτε όχι το προηγούμενο βράδυ, διάβαζα το ίδιο ακριβώς κείμενο, ανατριχιάζοντας και συνειδητοποιώντας πόσο πολύ «κόβουμε τα φτερά» στα παιδιά μας, από τους φόβους μας: μην πέσουν, μην χτυπήσουν, μην λερωθούν, μη, μη, μη... Σκεφτόμουν ότι οι σκέψεις αυτές, που έτσι κι αλλιώς συχνά με βασανίζουν, (τώρα τελευταία συχνότερα, είναι η αλήθεια), θα ήταν μια εξαιρετική αφορμή για ανάρτηση, αλλά με «πρόλαβε» η newagemama. Όταν λοιπόν, «τόλμησα» να της γράψω τα παραπάνω, σαν σχόλιο στο blog της, μου έκανε παράπονα πως έχω «βάλει στο ψυγείο το ιντερνετικό σπιτάκι μου» και «ότι περιμένουν μια ανάρτηση κι ας επαναληφθώ»! Την ευχαριστώ λοιπόν πολύ που με «ξύπνησε» και για την πίστη της σε μένα και ταρατατααααά, να 'μαι! Με αφορμή λοιπόν όλα τα παραπάνω, επιστρέφω (χε,χε,χε) με κάτι πιο ανάλαφρο (μην σας πάρω κι απ΄τα μούτρα!) σχετικό με τις χαζές ερωτήσεις που κάνουμε στ

Επανέρχομαι για να συστήσω ΑΝΕΠΙΦΥΛΑΚΤΑ την καινούργια αποκριάτικη παράσταση των Ηχόμυθων: «Πετάει, πετάει... ο χαρταετός!» ένα καινούριο αποκριάτικο μουσικό παραμύθι από τους ΗΧόΜΥΘΟΥΣ για να παίξουν μικροί και μεγάλοι! Να λοιπόν πως ξεκινά η περιπέτεια! Ένα χειμωνιάτικο πρωινό, ο παιχνιδιάρης χαρταετός της ιστορίας μας καταστρώνει ένα πονηρούτσικο σχέδιο για να το σκάσει και να ξεφύγει από το σκοινί που τον κρατούσε δεμένο. Τι θα συμβεί όμως, όταν ενώ πετάει ελεύθερος πιάνει μια δυνατή μπόρα; Τι θα μεσολαβήσει και αμέτρητα χρώματα θ' αρχίσουν να πέφτουν από τον ουρανό στη γη σαν πολύχρωμες κορδέλες που χορεύουν ασταμάτητα;... Και βέβαια όσο ακολουθούμε τον χαρταετό στην περιπέτειά του, εξελίσσεται μια μοναδική όσο και διασκεδαστική παράσταση όπου οι ΗΧόΜΥΘΟΙ αναλαμβάνουν με τον δικό τους τρόπο να μας ταξιδέψουν με όχημα τους φυσικούς ήχους, τη μουσική και τη φαντασία. Ο λόγος συναντά τη δράση, η δράση τη μουσική, η μουσική τα παιχνίδια και τη συμμετοχή των θεατών

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την πρόσφατη εμπειρία μου από τη μουσική παιδική παράσταση των ΗΧΟΜΥΘΩΝ «Γράμμα στον Άγιο Βασίλη», την οποία παρακολούθησα στο ΗΧΟΘΕΑΤΡΟ και που ουσιαστικά είναι ο ίδιος χώρος όπου στεγάζεται η ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΔΑΦΝΗΣ. Σε έναν οικείο και «ζεστό» χώρο, οι γλυκύτατες Βασιλική Χατζημανωλάκη, Μαρουσώ Κομηνού, Παναγιώτα Βασιλοπούλου και Αναστασία Κοσμίδου έφτιαξαν μια μαγική, τρυφερή μουσική διαδραστική παράσταση με ονειρεμένους ήχους που ταξιδεύουν κατευθείαν στην ψυχή! Υπέροχη μουσική, θείοι ήχοι από λογής λογής μουσικά όργανα και εξαίσιες φωνές σε παρασύρουν στο παραμύθι! Είχα ακούσει για τις παραστάσεις των Ηχόμυθων πέρισυ πρώτη φορά και παρόλο που το είχα προγραμματίσει πολλές φορές, όλο κάτι «στράβωνε» και δεν κατάφερα να παω με το γιόκα μου. Λυπάμαι πολύ, γιατί φέτος που κατάφερα να τους δω, εδραιώθηκε μέσα μου η πεποίθηση πως κάθε παιδάκι θα έπρεπε να αρχίζει τη μύησή του στο μαγικό κόσμο των θεατρικών παραστάσεων με μια παράσταση των Ηχόμυθων! Πιστέ