Φτερουγίσματα

Από μικρό παιδί μου άρεσε πολύ η γιορτή της αλλαγής του χρόνου... Όλη αυτή η προσμονή, οι απολογισμοί, τα σχέδια, οι αποφάσεις, οι ευχές, η γιορτινή διάθεση, η τάση να ξεχαστούν τα παλιά και να γίνει μια καινούργια αρχή και προπάντων η ελπίδα ότι κάτι, (αν όχι όλα), θα αλλάξει... Και στην αρχή του επόμενου χρόνου έμενα πάντα λίγο μουδιασμένη, γιατί η επόμενη μέρα ήταν τελικά ίδια και απαράλλαχτη... Με το μυαλό μου του μικρού παιδιού φανταζόμουν ότι το ξημέρωμα της ακριβώς επόμενης μέρας θα εξαφάνιζε τα προβλήματά μου και θα ήταν όλα, μα όλα, διαφορετικά...σαν μια καλή νεράιδα να το έκανε όλο αυτό με το μαγικό της ραβδάκι... Η στάση αυτή συνεχίστηκε τα επόμενα χρόνια και μάλιστα πολλαπλασιάστηκε, αφού καινούργιοι απολογισμοί, σχέδια, αποφάσεις, ευχές, γιορτινή διάθεση, τάση να ξεχαστούν τα παλιά και να γίνει καινούργια αρχή και κυρίως...ελπίδα, συνόδευαν την έναρξη της καινούργιας σχολικής ή φοιτητικής χρονιάς, αλλά και την επέτειο των γενεθλίων. Αυτή μου την τάση την ενίσχυαν κ

Από τις 6 Δεκεμβρίου και μέχρι τις 6 Ιανουαρίου 2014, στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων στο Γκάζι, διοργανώνεται το « The Christmas Factory ». Πρόκειται για μια χριστουγεννιάτικη γιορτή που φιλοδοξεί να μας κάνει να συμμετάσχουμε στην παρασκευή παιχνιδιών στο εργοστάσιο παιχνιδιών του Αϊ Βασίλη και γενικότερα να μπούμε στο πνεύμα των Χριστουγέννων. Ο χώρος της Τεχνόπολης στο Γκάζι είναι από μόνος του εξαιρετικός και κατά τη γνώμη μου ιδανικός γι αυτό το σκοπό. Και ιδίως όταν πέσει ο ήλιος, η ατμόσφαιρα γίνεται πραγματικά παραμυθένια. Εκτός από την αναμενόμενη συνάντηση των παιδιών με τον Αϊ Βασίλη και/ή τη δυνατότητα να του γράψουν γράμμα και να του το στείλουν από εκεί, υπάρχουν διαφόρων ειδών εργαστήρια (επιτραπέζιου παιχνιδιού, φιγούρας, σοκολατοκατασκευών, στολιδιών και σχολή Μαγείας) για να παίξουν τα παιδιά, δύο εκπαιδευτικές εκθέσεις, Χριστουγεννιάτικη αγορά, αλλά και Fun Park με παγοδρόμιο, καρουσέλ, ρόδα και τρενάκι. Ταχυδακτυλουργοί, ξυλοπόδαροι, θεατρικές παραστά

Βραδιά γράμματος στον Αϊ-Βασίλη εχθές: Αγαπημένε μου Αϊ-Βασίλη, Φέτος θα ήθελα, ( εννοείται ότι είμαστε καλά παιδιά, δεν χρειάζεται να το γράψουμε! ),  ένα από αυτά που σου γράφω: ( δεν φταίει το παιδί, εμείς το μάθαμε έτσι από παλιά , για να έχει ο Άγιος επιλογές ! ) ένα άλμπουμ για μεταλλικές τάπες με μέσα μερικές ( χμ , πού τις βρίσκουν αυτές ;), ή ένα μικρό αληθινό σκυλάκι (!) ή την επόμενη χρονιά να πάω ταξίδι με αεροπλάνο με τους γονείς μου (!) Επίσης θέλω να χαϊδέψεις τον Ρούντολφ ( με ειδική παράκληση στη μαμά κατά τη διάρκεια της σύνταξης του γράμματος, να αφήσουμε παραμονή Πρωτοχρονιάς εκτός από τον κουραμπιέ, το μελομακάρονο και το νερό για τον Άγιο και ένα καρότο για τον Ρούντολφ !- να θυμηθώ να πάρω καρότα !) Σ’ αγαπώ πολύ Αϊ-Βασίλη και Καλές Γιορτές. Άγγελος Ακολουθεί ζωγραφιά με τον Άγιο στο σπιτάκι του να διαβάζει τα γράμματα των παιδιών, τον Ρούντολφ στο δικό του σπιτάκι και τα ξωτικά στο δικό τους σπιτάκι να ξεκουράζονται στις κουκέτες τους (!)

Επανέρχομαι δειλά δειλά στην ενεργό δράση, μετά από 2 εφιαλτικούς μήνες... Όταν θα είμαι πιο ήρεμη, ίσως να καταφέρω να μοιραστώ, τη δοκιμασία που μου επιφύλασσαν αυτοί οι μήνες ( το υποψιαζόμουν , αλλά η πραγματικότητα ξεπέρασε τη διαίσθησή μου). Προς το παρόν κι ενώ νιώθω σαν να με πάτησε οδοστρωτήρας, προσπαθώ να μαζέψω το μυαλό μου και να εστιάσω στα όμορφα, γιατί τα προβλήματα δεν έχουν τελειώσει και αν δεν χαμογελάσουμε λιγάκι, δεν την «παλεύουμε» Στα πλαίσια μιας πιο αισιόδοξης νότας λοιπόν, τα «μαργαριτάρια» που λέει ο γιόκας μου, είναι το καλύτερο φάρμακο: Γυρίζοντας από την προπόνηση με το αυτοκίνητο, μια κυρία λίγο ευτραφής περπατά στην μέση του δρόμου. Με τα πολλά, αντιλαμβάνεται το αυτοκίνητο και κάνει στην άκρη. Μονολογεί: «Άντε, κυρία παχουλούλα! Στη γειτονιά μας έχουμε ένα δρόμο που ονομάζεται Σπάρτης. Φεύγοντας από το σπίτι ένα απόγευμα Σαββάτου, πηγαίνοντας επίσκεψη στα ξαδέρφια του, είναι πολύ χαρούμενος και τραγουδά: «Λα,λα,λα, Σπάρτης, το πάρτυ του Σ»!

Στις 20, 21 και 22 Σεπτεμβρίου 2013, στο Αμφιθέατρο «Αντώνης Τρίτσης» του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων, για πρώτη φορά προσωπικότητες από τους χώρους της ψυχολογίας, της φιλοσοφίας, της πνευματικότητας, της επιστήμης και της τέχνης συναντήθηκαν στην Αθήνα, συνομίλησαν με το κοινό και διαμόρφωσαν μια “νέα ματιά” και ένα νέο όραμα για τον κόσμο, την κοινωνία και το ρόλο μας ως πολίτες. Παρακολούθησα με εξαιρετικό ενδιαφέρον ολόκληρη την εκδήλωση και έφυγα γεμάτη ελπίδα και δύναμη, αλλά και νιώθοντας έντονη την ευθύνη μου/μας ως μέλη της κοινωνίας και του κόσμου μας. Στο ακόλουθο link θα βρείτε πληροφορίες για την εκδήλωση καθώς και όλες τις ομιλίες και τα βιογραφικά των συμμετεχόντων. Παρακάτω παραθέτω μέρος από την ομιλία που έδωσε η οικογενειακή σύμβουλος Ερατώ Χατζημιχαλάκη , η οποία με τιμά με τη φιλία της και όσες φορές και να την ακούσω πάντα αντλώ αρκετή τροφή για σκέψη. Για την Ερατώ έχω γράψει παλαιότερα εδώ κι εδώ : «Όλα τα παιδιά είναι εξαιρετικές εκφ

Το φετινό καλοκαίρι ήταν ένα δύσκολο καλοκαίρι σε πολλά επίπεδα. Η «πίεση» αφόρητη από παντού, δυσάρεστες εξελίξεις και ανατροπές σε πολλούς τομείς ακόμη και στις διακοπές που καταφέραμε να πάμε. Φυσική και λογική συνέπεια η προσωπική μου εξουθένωση, κυρίως ψυχική. Στον αντίποδα, το μονάκριβο παιδί μου είχε ένα εξαιρετικό καλοκαίρι φέτος, με αποκορύφωμα την οικειοθελή του συμμετοχή για πρώτη φορά σε κατασκήνωση, στην οποία πέρασε εξαιρετικά καλά και η όλη αγωνία της μάνας αποδείχτηκε χωρίς λόγο και αιτία. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία για ένα γονιό, να βλέπει το παιδί του ν’ανθίζει, ν’ αναλαμβάνει πρωτοβουλίες, να ωριμάζει και να παίρνει τη ζωή του στα χέρια του γεμάτο αυτοπεποίθηση και σιγουριά. Έχω την υποψία πως αν δεν υπήρχε αυτό το φωτεινό πλάσμα στη ζωή μου, θα είχα μεγάλες πιθανότητες να είμαι αυτή τη στιγμή «αγκαλιά» με μια ωραιότατη καταθλιψούλα... Σκέφτομαι τον χειμώνα που έρχεται με τρόμο, νιώθοντας εντελώς εξουθενωμένη και αναρωτιέμαι πώς θα καταφέρω να τα βγάλω πέρα

Η αδερφή μου και θεία του πρίγκιπά μου, περιγράφει γλαφυρά σκηνή από το χθεσινό απόγευμα. Εγώ να προσθέσω, (για την καλύτερη κατανόηση των γραφομένων), ότι ο γιος μου λατρεύει στην κυριολεξία την θεία του, την οποία δεν βλέπει πολύ συχνά και στη σκηνή που περιγράφει παρακάτω, έτρεξε κατευθείαν στην αγκαλιά της μόλις την είδε, γι αυτό και ήμουν τόσο σίγουρη κερδίζοντας επάξια τον τίτλο της σοφής! Παίζοντας lego με την πολυαγαπημένη θεία... «Επιστρέφοντας στο πατρικό σπίτι ολίγον κουρασμένη κι ελαφρώς στενοχωρημένη από τις καθημερινές σκοτούρες, πετυχαίνω στην πλατεία την αδερφή μου με την μάνα μας να κάθονται σε ένα παγκάκι. Μου λέει: «άντε πήγαινε να φωνάξεις τον ανιψιό σου από τις κούνιες να μαζευτούμε προς το σπίτι…»  «Εγώ;;;» λέω αυθόρμητα ελαφρώς τρομοκρατημένη, αφού έχει σκοτεινιάσει και δεν φημίζομαι για την καλή μου όραση, ακριβώς το αντίθετο, είμαι γνωστή για την στραβομάρα μου σε φως της ημέρας, πόσο μάλλον στο σκοτάδι και μάλιστα να πρέπει να διακρίνω τον ανιψιό μου,

Η πρώτη μας συνεργασία με την Μαρία , μέσω της ανάρτησης «Τι μας «λέει» μια παιδική ζωγραφιά» είναι ακόμη μία από από τις πιο δημοφιλείς αναρτήσεις στα Φτερουγίσματα, όχι μόνο για τους αναγνώστες που το διαβάζουν συστηματικά, αλλά κι από αναγνώστες που ψάχνουν στο ίντερνετ με λέξεις κλειδιά: «τι μας λέει μια παιδική ζωγραφιά». Νιώθω πως οι γονείς πραγματικά ενδιαφέρονται πολύ να ξε-κλειδώσουν τα μηνύματα που κρύβονται σε στην παιδική ζωγραφιά. Και η ίδια η Μαρία, όπως μου γράφει στα μέηλ που ανταλλάξαμε, έχει αντιληφθεί ότι υπάρχει, ένα αυξημένο ενδιαφέρον για το παιδικό σχέδιο. Και συνεχίζει: «Αυτό είναι πολύ θετικό! Βέβαια, είναι ένα θέμα που θέλει προσοχή. Γράφουν πολλοί γονείς, στην προσπάθειά τους να βοηθήσουν κι αυτοί (τι να κάνουν..), για περιπτώσεις που χρειάζονται οπωσδήποτε ψυχολογική παρέμβαση (π.χ για παιδιά πάρα πολύ εσωστρεφή, επιθετικά). Οπότε τους ξεκαθαρίζω ότι δεν μπορώ να τους προσφέρω έγκυρες συμβουλές, ότι πρέπει να δουν κάποιον ειδικό και ότι απλώς έγραψα βιβλ

Σήμερα κλείνω τέσσερα χρόνια ακριβώς από την ημέρα που πάτησα πρώτη φορά «δημοσίευση» σε τούτο εδώ το blog. Είχε προηγηθεί αρκετή δουλειά είναι η αλήθεια προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσω τα μυστικά του, αλλά αυτό είναι θέμα για άλλη ανάρτηση... Τα προηγούμενα χρόνια ούτε που συνειδητοποιούσα την ημέρα των γενεθλίων (ίσως κι επειδή είναι μέσα στο κατακαλόκαιρο) Φέτος, μάλλον επειδή πάλι είμαι σε μεταβατική φάση, ακριβώς όπως όταν ξεκίνησα την τροχιά μου στην μπλογκόσφαιρα, αποφάσισα να μην το αφήσω να περάσει έτσι... Έτσι, ζήτησα από την αδερφή μου, (πολύτιμη βοηθό μου στα πρώτα μου βήματα και εκείνη που προλόγισε τα Φτερουγίσματα όταν δημιουργήθηκαν), να μου γράψει μια γενέθλια ανάρτηση. Κι εκείνη ανταποκρίθηκε (με λίγο σπρώξιμο είναι η αλήθεια...χι,χι) Τέσσερα χρόνια γεμάτα όμορφες κυρίως αναμνήσεις με προσπάθεια, έρευνα, χτυποκάρδι, αυτοσαρκασμό, γέλια, δάκρυα, χαμόγελα, αυτοκριτική, εμπιστοσύνη, απογοήτευση, ελπίδα, χαρά, καινούργιες γνωριμίες και πολύ πολύ αγάπη... Σας

Πρόσφατα φύγαμε για ολιγοήμερες διακοπές και φυσικά αφού ήμασταν συνέχεια μαζί με τον πρίγκηπα, η ατάκα πήγε σύννεφο! Τις περισσότερες όμως, τις «πετούσε» σε ανύποπτες στιγμές, όταν δεν είχα τρόπο να σημειώσω, με αποτέλεσμα να ξεχάσω τις μισές (δεν θέλω σχόλια τύπου «αυτά είναι κληρονομικά» όπως του συζύγου-τον είδα κι αυτόν με τη μνήμη χρυσόψαρου, καμιά από αυτές που έχανα δεν θυμόταν-τς,τς,τς) Κάστρο Πλαταμώνα Πάρτε λοιπόν μια γεύση: Μερικές μέρες διανυκτερεύσαμε στο Κτήμα Μπέλλου όπως και πέρυσι . Θέλει να μας θυμίσει κάτι από εκείνη την διαμονή συγκρίνοντάς το με τη φετινή: -Το «πριν» (περσινό) καλοκαίρι ... Και κάποια άλλη στιγμή: -Κάποια «πρωιά» (πρωινά)... Είμαστε στο αυτοκίνητο και ο δρόμος έχει πολλές ανηφόρες και κατηφόρες: -Ο δρόμος «κατηφορεύει» και «ανηφορεύει» συνέχεια... Βρέχει ξανά (δεν θα γκρινιάξω για τον καιρό...)  -Μαμά βρέχει, ή μάλλον όχι, ψιχαλίζει, ε....τέλος πάντων, ψιχαλοβρέχει! Είναι στην τουαλέτα και ο πατέρας του χτ

Εδώ και 3 χρόνια περίπου ξεκίνησα να δουλεύω κυρίως από το σπίτι. Ενώ με βόλευε πολύ αφού οι συνθήκες είχαν αλλάξει κι έπρεπε να τα προλαβαίνω όλα, έζησα την απόλυτη παράνοια ακριβώς γι αυτό. Απαντούσα σε μέηλ και σηκωνόμουν να ανακατέψω το φαγητό, μιλούσα στο τηλέφωνο ενώ άπλωνα τα ρούχα και ούτω καθεξής. Βλέπετε το «γραφείο» μου ήταν και είναι στο μεγάλο τραπέζι της κουζίνας, όπου μπορούσα να «απλώσω» τα χαρτιά μου και να δουλέψω στο laptop όπου είναι αποθηκευμένα όλα τα αρχεία μου. Ο χώρος εργασίας μου Δεν άργησα να ανακαλύψω την ιστοσελίδα των WAHM (Wοrk At Home Mums) και αναστέναξα με ανακούφιση, νιώθοντας για πρώτη φορά ότι ανήκω κι εγώ κάπου. Διάβασα και για άλλες μητέρες που δουλεύουν στο σπίτι, ιδέες και προτάσεις, χρήσιμες αλλά και χιουμοριστικές. Στην πορεία γνώρισα την Καλλιόπη και λίγο πιο πρόσφατα και τη Διόνα, τις δύο μαμάδες που δουλεύουν από το σπίτι και που βρίσκονται πίσω από αυτή την εξαιρετική προσπάθεια. Έτσι οι λέξεις απέκτησαν πρόσωπο και η σχέσ

Πριν 2-3 χρόνια, είχα βρει χαζεύοντας στο βιβλιοπωλείο του αεροδρομίου περιμένοντας την πτήση μου, το βιβλίο «Τι θέλει αυτός ο άγνωστος» της Baerbel Spathelf, των εκδόσεων MODERN TIMES. Εντυπωσιάστηκα με τον απλό και πρωτότυπο τρόπο που έδειχνε στα παιδιά πώς να προστατεύουν κάθε στιγμή τον εαυτό τους από τους αγνώστους. Το σημείωσα στο μυαλό μου και όταν γύρισα από το ταξίδι, το έψαξα και το πήρα. Πέρυσι θεώρησα πως ήταν η κατάλληλη στιγμή για να το διαβάσουμε με το μικρό μου για να τον μυήσω λίγο σ’ αυτά τα θέματα, χωρίς να τον τρομάξω. Δεν έδειξε το ίδιο ενδιαφέρον που δείχνει με άλλα βιβλία, δεν το διάβαζε κάθε μέρα για την υπόλοιπη εβδομάδα όπως κάνει με άλλα βιβλία και γρήγορα ξεχάστηκε στα ράφια της βιβλιοθήκης του. Τώρα τα συνειδητοποιώ αυτά, μετά το προχθεσινό δυσάρεστο συμβάν και τον καυγά μας. Και εξηγούμαι: Προχθές βγήκαμε στον πεζόδρομο και την πλατεία με τις κούνιες, που βρίσκονται μπροστά από το δημοτικό σχολείο της γειτονιάς μας, για να παίξει. Έχει μεγαλώσει π

Φέτος που τα γενέθλια του μονάκριβου υιού «έπεσαν» Δευτέρα, κανονίσαμε και τα γιορτάσαμε το Σάββατο, όπως εκείνος διάλεξε: θέλησε να πάμε στον τεράστιο παιδότοπο που έχουμε πάει αρκετές φορές μετά την πρώτη φορά μας (με μειωμένο εισιτήριο πια). Διάλεξε εκείνος ποιους θα καλέσει και κλείσαμε ένα 6ωρο εκεί αδιαμαρτύρητα (οι γονείς, γιατί τα παιδιά άλλο που δεν ήθελαν). Φυσικά όλο το υπόλοιπο Σαββατοκύριακο δεν του χαλάσαμε χατίρι. Έτσι κι αλλιώς δεν είναι παράλογος στις απαιτήσεις του, δεν το εκμεταλλεύεται, χώρια που είναι και μεγάλη μαφία και στο γυρίζει πίσω στο πολλαπλάσιο... Παράδειγμα: Γλειφιτζούρι θες, άντε φάε το. Δεν μπορούσε όμως να το ανοίξει και μου ζήτησε να τον βοηθήσω. Μόλις τα κατάφερα, «ρίχνει» την ατάκα: «Η μανούλα, πάντα βρίσκει τον τρόπο!» «Λιώμα» η μανούλα! Κεράσματα την Κυριακή στους συναθλητές στο ποδόσφαιρο, κεράσματα σήμερα στο σχολείο. Οι εορτασμοί κορυφώθηκαν με το παραδοσιακό κόψιμο της τούρτας. Σοκολάτα με κομμάτια φράουλας μέσα και σοκολάτα με φράου

Όταν πριν καιρό οργάνωσα την πρώτη Μαμαδοκυριακή στο bliss, η γλυκιά Κατερίνα που μας έκανε την γνωριμία με το θεραπευτικό παιχνίδι, μας είχε στείλει (επειδή της το ζητήσαμε όλες οι μαμάδες που συμμετείχαμε), ένα μέηλ όπου ανέλυε τι είναι το θεραπευτικό παιχνίδι ή αλλιώς θεραπευτική παιγνιοθεραπεία. photo via:  http://weheartit.com/entry/11521974 Επειδή είναι πολύ ενδιαφέρον, είχα σκεφτεί από τότε να το δημοσιεύσω εδώ, αλλά το αμέλησα. Ο λόγος λοιπόν στην ΚατερίναΤσομή : Τι είναι  η παιγνιοθεραπεία; Πρόκειται για μια θεραπευτική προσέγγιση η οποία βασίζεται στην κοινή γνώση ότι το παιχνίδι είναι το φυσικό μέσο έκφρασης των παιδιών. Το παιδί χρησιμοποιεί το παιχνίδι για να εκφράσει και επεξεργαστεί τα συναισθήματα και τα προβλήματά του, όπως ένας ενήλικας χρησιμοποιεί το λόγο στην ατομική του ψυχοθεραπεία. Η παιγνιοθεραπεία μπορεί να είναι κατευθυντική : η θεραπεύτρια αναλαμβάνει την ευθύνη για καθοδήγηση και ερμηνεία, ή μπορεί να είναι μη κατευθυντική : η θεραπεύτρια

Πριν λίγο καιρό χρειάστηκε να παραδώσω κάτι χαρτιά αργά το απόγευμα και δεν είχα άλλη επιλογή από το να πάρω τον μικρό μου μαζί. Ήταν δειλινό μιας όμορφης μέρας και αφού η παράδοση ήταν σχετικά κοντά στο σπίτι μας, αποφασίσαμε να πάμε με τα πόδια για να εγκαινιάσουμε τον καινούργιο ποδηλατοδρόμο της περιοχής ( που έγινε από τον ΟΣΕ στα πλαίσια των ανταποδοτικών έργων, λόγω της χρόνιας ταλαιπωρίας των κατοίκων του δήμου μας από τα έργα για την υπογειοποίηση των γραμμών του τρένου). Επιστρέφοντας, αγοράσαμε από ένα σακουλάκι με ποπ κορν, καθίσαμε λίγο σ’ένα παγκάκι και κουβεντιάζαμε, μ΄εμένα να παρατηρώ πόσο ευτυχισμένος ήταν ο γιος μου από αυτή την τόσο απλή βόλτα. Εντάξει, έπαιξε ρόλο και που γενικά δεν επιτρέπονται πατατάκια, ποπ κορν και λοιπά ανθυγιεινά στο σπίτι μας και που βρήκε και μια «τάπα» στη συσκευασία που δεν είχε στη συλλογή του (ελάτε τώρα που δεν ξέρετε τι είναι οι «τάπες»!!!!)   Σταυρόλεξο στο μπαλκόνι... Η αφορμή που το ξαναθυμήθηκα όλο αυτό, είναι επειδή

Όσο με «κυνήγησε» εκείνος για να γίνουμε ζευγάρι πριν 15 χρόνια, άλλο τόσο τον «κυνήγησα» εγώ για να τον πείσω να γίνουμε γονείς. Ευτυχώς η αγάπη νίκησε το φόβο και η θέληση την ηλικία και τα κατάφερα πριν 7 χρόνια... Άρχισε να φιλάει, να χαϊδεύει και να μιλάει στην κοιλιά μου από την αρχή, τότε που στο υπερηχογράφημα φαινόταν μια «φακή» και ακουγόταν μόνο μια καρδιά να χτυπάει: «Γειά σου φακή, τι κάνεις;» Συνέχισε όλο τον καιρό της εγκυμοσύνης και πάντα μα πάντα το μωρό μέσα από την κοιλιά μου ανταποκρινόταν! Όταν γεννήθηκε ο Άγγελός μας (ήταν μαζί μου κατά τη διάρκεια του τοκετού) γελούσε και έκλαιγε μαζί. Την πρώτη μέρα που τον πήραμε σπίτι τον βρήκα στο σαλόνι με το μωρό αγκαλιά να κλαίει από συγκίνηση. Την ημέρα (ή νύχτα, δεν θυμάμαι) που ο μικρός έκλαψε για πρώτη φορά στο σπίτι , μόλις άκουσε τη φωνή του μπαμπά, σταμάτησε αμέσως. Τον έκανε μπάνιο, τον άλλαζε και τον έντυνε πιο επιδέξια από εμένα. Εντάξει σ’ αυτό, έπαιξε ρόλο κι η εμπειρία (είναι μεγαλύτερ

Πάντα σου άρεσε να παίρνεις λουλούδια και δώρα για τα γενέθλιά σου και τη γιορτή της μητέρας. Το απαιτούσες σχεδόν με τον τρόπο σου. Κι εγώ ανταποκρινόμουν πάντα. Όταν ήμουν μικρή με θέρμη, με ποιήματα και ζωγραφιές και δωράκια ανάλογα με το χαρτζιλίκι μου. Και χιλιάδες «σ’ αγαπώ» και καρδούλες. Κι εσύ γελούσες και τα στόλιζες και τα φυλούσες στα ντουλάπια σου. Κάπου στη διαδρομή όμως, όλο αυτό έπαψε να βγαίνει από την καρδιά μου αβίαστα και άδολα. Έβγαινε σαν υποχρέωση. Γιατί όλα τα έκανες να μοιάζουν υποχρέωση, όλα. Στεκόσουν μόνο στα πρέπει, στην επιφάνεια. Και φυσικά όλο αυτό δημιουργούσε ενοχές. Και όταν η ψυχή μου ένιωσε πως ουσιαστικά δεν με ήξερες και ότι είχες μια διαστρεβλωμένη εικόνα για μένα, απομακρύνθηκε. Δεν μπορώ να εντοπίσω την χρονική στιγμή ακριβώς που «κρύφτηκε» η αγάπη μου για σένα και την αντικατέστησε ένας θυμός που σιγά, πολύ σιγά, μεγάλωνε. Ίσως όταν μπήκα στην εφηβεία; Ποιός ξέρει; Έτσι κι αλλιώς εγώ αντιλήφθηκα το θυμό μου χρόνια μετά, αφότου έφυγε αυτός

Η αδερφή μου αναμεταδίδει: Πήγαμε με τον ανιψιό το Σάββατο 13/4 στην παιδική θεατρική παράσταση « Ο Τρελαντώνης ». Από ό,τι μου είπε ο ίδιος, αλλά και απ' όσο είδα και τα άλλα παιδιά που ήταν θεατές μαζί με μας, πραγματικά περάσανε πολύ καλά. Δεν φάνηκαν να βαρέθηκαν δυο ολόκληρες ώρες που ήταν η παράσταση (με ένα μικρό διάλειμμα στη μέση περίπου του έργου). Αντίθετα εγώ βαρέθηκα λιγάκι. Υπήρξε μεγάλος συνωστισμός από ηθοποιούς στην σκηνή και ειδικά στην αρχή, (που δεν είχα μπει ακόμα στην υπόθεση του έργου), που με κούρασε αρκετά. Δεν φάνηκε όμως να ενοχλεί τα παιδιά, μάλλον το αντίθετο… Το ίδιο έχω να πω και για τα τραγούδια και τους χορούς της παράστασης, που ενώ τα παιδιά τα παρακολουθούσαν απορροφημένα, εμένα... δεν μου αρέσουν τα μιούζικαλ! Βέβαια οφείλω να ομολογήσω ότι μια θετική ενέργεια, μια ζωντάνια, που σε έκανε να θες να τραγουδήσεις και να χορέψεις κι εσύ την έβγαζε, αλλά δεν μ' αρέσουν βρε παιδί μου τα μιούζικαλ!!! Επίσης μου άρεσαν πάρα πολύ: -το ότι

Το παλικάρι μου σε νέες ατάκες: Ετοιμάζεται για το σχολείο και ο καιρός μας έχει μπερδέψει λίγο: Με ρωτάει: λοιπόν: -Μαμά, ποιο μπουφάν να βάλω, το ξεμανίκωτο ή το ...μανικωτό; Τρώει πρωινό και έχει γεμίσει ψίχουλα το σύμπαν και τον εαυτό του Παρατηρεί: -Έγινα ...ψιχουλάνθρωπος! Επιστρέφει από την προπόνηση και πίνει νερό για πολλιοστή φορά -Σήμερα είμαι πολύ ...διψάρης! Τον ρωτάω τι θα φάει για βραδινό. Συνήθως τρώει κορν φλέικς. Μου απαντά: -Το ...συνηθιστό μου! Περνάει βιαστικά δίπλα από τον πατέρα του και τον σπρώχνει για να περάσει. Ο δύστυχος πατέρας διαμαρτύρεται: -Γιατί σπρώχνεις καλέ; -Είμαι βιαστικός...τύπος! Πρόκειται να δει ένα παιδικό στην τηλεόραση που του αρέσει πολύ, ενώ εμένα καθόλου Μου λέει με πονηρό χαμόγελο: -Και τώρα θα δω την πανέμορφη...βλακεία!

Το καλοκαίρι του 2009, μια ιδιαίτερα δύσκολη χρονιά στη δουλειά μου, (που κατέληξε σε διακοπή συνεργασίας την επόμενη χρονιά), ξεκινώ το δικό μου ιστολόγιο.  Έχω αρχίσει ήδη δειλά-δειλά να γνωρίζομαι με τον κόσμο του διαδικτύου και έχω εντοπίσει πως δεν βρίσκω εύκολα αξιολογήσεις από γονείς για εκδηλώσεις και γενικά δραστηριότητες που αφορούν σε παιδιά. Αποφασίζω λοιπόν να δοκιμάζω με το παιδί μου και να καταθέτω μέσω του blog την προσωπική μου εμπειρία.  Φυσικά δεν έχω ιδέα αν υπάρχουν άλλα μαμαδο- ή μπαμπαδο- blog ! Λίγο για να ξεφύγει το μυαλό από τα προβλήματα, λίγο θεωρώντας πως ανακάλυψα τον τροχό (χα,χα!), λίγο  αγχωμένα και στημένα στην αρχή, λίγο πιο χαλαρά αργότερα, άρχισα να «φτερουγίζω» στο διαδίκτυο. Και σιγά-σιγά η ζωή μου αλλάζει ριζικά! Σταδιακά αρχίζω να νιώθω λιγότερο μόνη κι αβοήθητη, ν’ ανακαλύπτω ιδέες, να μειώνεται το άγχος μου σε πολλά θέματα μέσα από το μοίρασμα εμπειριών και σκέψεων, να γελάω, να συγκινούμαι, να γ νωρίζω ενδιαφέροντες ανθρώπους

Κυριακή απόγευμα προς βραδάκι χτυπάει το τηλέφωνο. Άσχημα τα μαντάτα: ο «μεγάλος» (σχεδόν 2 χρονών!) ανιψιός κάνει εισαγωγή στο Παίδων για να κάνει επέμβαση στα αυτάκια του που παραγέμισαν υγρό. Η (αθάνατη!) ελληνική οικογένεια ξαναχτυπά και ανασκουμπωνόμαστε όλοι για να βοηθήσουμε. Σε μένα «πέφτει» ο κλήρος να κάνω babysitting στον μικρό (9 μηνών) ανιψιό επίσης άρρωστο στο σπίτι όλη την Καθαρά Δευτέρα. Άλλη λύση δεν υπάρχει από το να έρθει και ο Άγγελος μαζί μου. Έτσι ο πρίγκηπάς μου υποχρεώθηκε να «καταπιεί» την λαχτάρα του για ποδήλατο και παιχνίδι και πέταγμα χαρταετού (έστω το πρωί που ήταν ακόμη καλός ο καιρός) και να κλειστεί σ’ένα σπίτι παρέα με τη μαμά του που παρ' όλη την καλή της διάθεση να παίξει ίσως λίγο μαζί του, δεν προλάβαινε αφού ο μικρούλης ανιψιός ήταν γκρινιαρούλης (άρρωστος, του έλειπε και η μαμά του). Και το λατρεμένο μου παιδί, παρόλο που φαινόταν από κάποια στιγμή και μετά ότι βαριόταν, έδειξε αξιοζήλευτη ωριμότητα και το αντιμετώπισε όλο αυτό με εντυ

Μετά το τέλος της 3ης Μαμαδοκυριακής στο bliss, δανειστήκαμε από την γλυκιά Κατερίνα, το βιβλίο « Ποιός φοβάται τον Μπαμπούλα », που ήταν η αφορμή αλλά και η βάση της εκδήλωσης. Η ιστορία έχει ως εξής: « Ο Άντον δεν είναι πάντα φρόνιμος. Κάθε φορά που η μαμά θυμώνει μαζί του, τον φοβερίζει: «Άντον, αν είσαι τόσο άτακτος, θα έρθει να σε πάρει ο Μπαμπούλας!» Και μερικές φορές ο Άντον ζωγραφίζει τον τρομερό Μπαμπούλα όπως τον φαντάζεται. Μέχρι που κάποια μέρα ο Μπαμπούλας έρχεται στ’ αλήθεια…  » Τόσο ανατρεπτική ιστορία είχα καιρό να διαβάσω! Μια ευκαιρία να δούμε οι μαμάδες (οι γονείς γενικότερα) λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Θα επαναλάβω σε αυτό το σημείο, ότι δεν είναι τυχαίο που όταν μας ζητήθηκε από την Κατερίνα στην εκδήλωση, να ζωγραφίσουμε τον Μπαμπούλα όπως τον φανταζόμαστε, οι μαμάδες τον ζωγραφίσαμε μεγάλο και τρομακτικό, ενώ τα παιδιά μικρό και πολύχρωμο! Η ιστορία και η εικονογράφηση σε συνδυασμό με την όμορφη εκδήλωση που είχαμε βιώσει παρέα με τον Άγγελό μου, μας έκ