Επέτειος...

Σήμερα κλείνω τέσσερα χρόνια ακριβώς από την ημέρα που πάτησα πρώτη φορά «δημοσίευση» σε τούτο εδώ το blog. Είχε προηγηθεί αρκετή δουλειά είναι η αλήθεια προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσω τα μυστικά του, αλλά αυτό είναι θέμα για άλλη ανάρτηση...

Τα προηγούμενα χρόνια ούτε που συνειδητοποιούσα την ημέρα των γενεθλίων (ίσως κι επειδή είναι μέσα στο κατακαλόκαιρο)

Φέτος, μάλλον επειδή πάλι είμαι σε μεταβατική φάση, ακριβώς όπως όταν ξεκίνησα την τροχιά μου στην μπλογκόσφαιρα, αποφάσισα να μην το αφήσω να περάσει έτσι...

Έτσι, ζήτησα από την αδερφή μου, (πολύτιμη βοηθό μου στα πρώτα μου βήματα και εκείνη που προλόγισε τα Φτερουγίσματα όταν δημιουργήθηκαν), να μου γράψει μια γενέθλια ανάρτηση. Κι εκείνη ανταποκρίθηκε (με λίγο σπρώξιμο είναι η αλήθεια...χι,χι)

Τέσσερα χρόνια γεμάτα όμορφες κυρίως αναμνήσεις με προσπάθεια, έρευνα, χτυποκάρδι, αυτοσαρκασμό, γέλια, δάκρυα, χαμόγελα, αυτοκριτική, εμπιστοσύνη, απογοήτευση, ελπίδα, χαρά, καινούργιες γνωριμίες και πολύ πολύ αγάπη...

Σας ευχαριστώ πολύ πολύτιμοι παλιοί και νέοι φίλοι για την εμπιστοσύνη και την αγάπη...

«Ύστερα από ευγενική παράκληση της αδερφής μου (μεταξύ μας με «έπρηξε» μέχρι να της πω το ναι, αν και δεν της το είπα) κι επειδή είχα γράψει πριν ακριβώς τέσσερα χρόνια <ΑΥΤΌ>, είπα να προσπαθήσω να της κάνω το χατήρι και να γράψω κατιτίς για την επέτειο αυτού εδώ του μπλογκ.

Τέσσερα χρόνια Φτερουγίσματα λοιπόν! Ένας πολύ ταιριαστός τίτλος! Φτερουγίσματα με ατάκες του όμορφου, έξυπνου (να μην ξεχνιόμαστε) ανιψιού μου! Φτερουγίσματα από παραστάσεις, θεατρικές, κινηματογραφικές κλπ. που παρακολουθήσαμε! Φτερουγίσματα από βιβλία που διαβάσαμε και μας έκαναν εντύπωση! Φτερουγίσματα από σεμινάρια, δραστηριότητες και μαμαδοκυριακές! Και γενικά φτερουγίσματα μιας εργαζόμενης μητέρας, που εδώ και τέσσερα χρόνια καταθέτει χρόνο, εμπειρία και ψυχή σε αυτό εδώ το μπλογκ.

Χωρίς καμία γνώση αλλά με πολύ διάθεση και επιμονή, ξεκίνησε με μικρά φτερουγίσματα κι έφτασε να γίνει μια γνήσια μπλόγκερ! Να μπει σ’ αυτόν τον μεγάλο κόσμο των μπλόγκερς! Έναν κόσμο που δεν τον ήξερε και ούτε τον φανταζόταν.

Ένας άλλος κόσμος λοιπόν, όχι μόνο μπλόγκερς αλλά μαμαδο-μπαμπάδων μπλόγκερς.

Εκεί που ξαφνικά ανακαλύπτεις ότι δεν είσαι μόνο εσύ που σκέφτεσαι έτσι, δεν είσαι μόνο εσύ που έχεις δυσκολίες, που ενδιαφέρεσαι να μάθεις κάτι διαφορετικό, που θες ιδέες ψαγμένες, που… που… Κι όλα αυτά τα μοιράζεσαι, όπως και χαρούμενες στιγμές.

Χρόνια πολλά λοιπόν, καλή συνέχεια και καλά φτερουγίσματα!!! Κι εύχομαι με το καλό και στα Πετάγματα!!! (πολλά μικρά φτερουγίσματα σε λίγο θα πετάξει. Έτσι δεν πάει;)»