Φτερουγίσματα

Πριν μερικές μέρες είχα μια αφυπνιστική εμπειρία  πηγαίνοντας στην δουλειά με το λεωφορείο: Λιοσίων και Ηπείρου γωνία, σωριάστηκε ένας άνθρωπος μπροστά στα μάτια μας...ανακοπή... Βγήκε ο οδηγός του λεωφορείου που ήξερε πρώτες βοήθειες, τον επανάφερε 3-4 φορές αλλά ξανασταματούσε η καρδιά του...ήρθε μετά το ΕΚΑΒ, αλλά δεν πρέπει να τα κατάφερε... Το ακόμη πιο συγκλονιστικό ήταν ότι τον είδε ο οδηγός από την προηγούμενη στάση και μέχρι να φτάσει το λεωφορείο εκεί, δεν είχε πλησιάσει άνθρωπος.....Μόνο όταν κατέβηκε και ξεκίνησε να του κάνει ανάνηψη πλησίασαν κι άλλοι... Τραγικό.. Τραγική η αδιαφορία μας. ..συνηθίσαμε να βλέπουμε γύρω μας σώματα σωριασμένα κάτω και δεν νοιώθουμε... Τις πρώτες μέρες ήταν συνέχεια μέσα στα μάτια μου.... Ευτυχώς έχω το παιδί μου τριγύρω,  που είναι η χαρά της ζωής και συνέρχομαι... Πότε έτσι λοιπόν, πότε αλλιώς...προσπαθώ να το ισορροπώ...κάποιες φορές πιο εύκολα, άλλες δύσκολα... Κι ένα έχω να πω: ας εστιάσουμε ο καθένας σε ό,τι του δίνει χαρά, ας βά

Και ήρθε λοιπόν εκείνη η αποφράδα μέρα (17/4) που το παλικαράκι μας πήγε να παίξει σε αγώνα ποδοσφαίρου όπως κάθε Σάββατο και Κυριακή τα τελευταία τέσσερα χρόνια, (όχι, δεν θα γκρινιάζω που για να κανονίσουμε κάτι σαν οικογένεια κάθε Σαββατοκύριακο τα τελευταία τέσσερα χρόνια, πρέπει να περιμένουμε το πρόγραμμα των αγώνων της ομάδας, γιατί αυτό είναι από μόνο του θέμα για ξεχωριστή ανάρτηση!) και χτύπησε το χέρι του. Και για περίεργή μας τύχη εκείνη την ημέρα έτυχε να δουλεύουμε και οι δύο γονείς και το παλικαράκι είχε πάει στον αγώνα με το αυτοκίνητο μπαμπά συναθλητή του. Στην επιστροφή περίμενε η γιαγιά και ο άρτι αφιχθείς από την εργασία του μπαμπάς και με το που διαπιστώνεται πόνος, πρήξιμο και περίλυπο ύφος, τον βουτάνε και τον πάνε στο νοσοκομείο. Όπου διαπιστώνεται σπάσιμο και το χεράκι μπαίνει σε έναν ωραιότατο γύψο για ένα μήνα. Η μάνα (δηλαδή εγώ) στο σεμινάριο δεν έχει πάρει είδηση (κλειστά τα κινητά γαρ) Σε κάποιο διάλειμμα διαπιστώνω αναπάντητη από το σπίτι ώρες πριν και

Θα ήθελα να ενημερώσω τους αγαπητούς αναγνώστες αυτού του ιστολογίου ότι εγώ στο σπίτι μου έχω ακόμη στολισμένο ένα χριστουγεννιάτικο (μικρό ευτυχώς) δέντρο! Και εξηγούμαι: Όταν ήρθε η ώρα που ο περισσότερος κόσμος ξεστολίζει τα σπίτια του από τα χριστουγεννιάτικα στολίδια, δέντρα, καραβάκια, φωτάκια κ.λ.π. ο μονάκριβός μου πρόβαλλε σθεναρή αντίσταση και με «κόλλησε» στον τοίχο με το εξής επιχείρημα: «Και γιατί δηλαδή να μην στολίζουμε το δέντρο ανάλογα με την εποχή; Να βάζουμε δηλαδή σερπαντίνες και μάσκες τις απόκριες, τσαρούχια και σημαιούλες την 25η Μαρτίου, αυγά, κοτοπουλάκια και λαγουδάκια το Πάσχα, κοχύλια το καλοκαίρι κ.ο.κ ;» Χμ... Βρήκα λοιπόν εξαιρετική την ιδέα του, αλλά διαπραγματεύτηκα και κέρδισα την ανταλλαγή του μεγάλου δέντρου (για πρακτικούς λόγους αφού το τοποθετούμε πάνω στο μπαούλο όπου αποθηκεύω χρήσιμα πράγματα και κατά συνέπεια θα με δυσκόλευε, αλλά και για να μην μας «κουράσει» και τελικά το «σιχαθούμε») με ένα μικρό επιτραπέζιο. Έτσι λοιπόν ξεστολίσαμε

Και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι έχω να γράψω πάρα πολύ καιρό για τον Άγγελο και την καθημερινότητά μας μαζί του. Αυτό έχει σαν συνέπεια να «χάνω» αναμνήσεις από την κοινή μας ζωή, αφού αν δεν τις καταγράψω εδώ, έστω και επιγραμματικά, καθώς περνούν οι μήνες κάποιες-αρκετές-τις ξεχνάω... Τα Φτερουγίσματα λειτουργούν σαν επιπλέον μνήμη, αφού διαβάζοντας τις αναρτήσεις ξαναθυμάμαι μεν τις στιγμές που μοιράζομαι μαζί σας, αλλά εμένα και όσους εμπλέκονται στην  εκάστοτε ιστορία, μας κάνουν να θυμηθούμε ολόκληρο το «πακέτο» πίσω από τις λέξεις: τα συναισθήματα, τα γέλια, τα κλάματα, την συγκίνηση, τα νεύρα, τις εκφράσεις, τις γκριμάτσες, τις αγκαλιές, τα γαργαλητά, τα κομμάτια από την ζωή μας που περνά και που δεν ξαναγυρίζει...Πρόσφατα δυστυχώς το νιώσαμε αυτό με πολύ σκληρό τρόπο ... Να μαι πάλι λοιπόν! Για να χρησιμοποιήσω το αραχνιασμένο τον τελευταίο καιρό ιστολόγιο για τον κύριο λόγο ύπαρξής του: την καταγραφή της ζωής μας με τον αγαπημένο ανθρωπάκο που μεγαλώνει γρήγορα. Από που

Σκούνα που σαλπάρει τ`αργυρό φεγγάρι στην ονειροχώρα το αρμενίζει τώρα. Σε ποιο μονοπάτι στ`ουρανού τα πλάτη ταξιδεύεις γιε μου,  στα φτερά του ανέμου; Νάνι το μωρό μου,  το χιλιάκριβό μου,  σώπασε όλη η φύση μη μου το ξυπνήσει. Άστρα χαμηλώστε και κοντοζυγώστε να το δείτε ελάτε που γλυκοκοιμάται. Μ`απαλό υφάδι  βελουδένιο χάδι νύχτα σκέπασέ το και νανούρισέ το. Κι ώσπου να χαράξει ύπνο από μετάξι στείλε στο μωρό μου το χιλιάκριβό μου. Αφιερωμένο στον μικρό Ακίνδυνο που αποχαιρετήσαμε σήμερα... Καλή συνέχεια στο φως ολόγλυκο μικρό αγόρι.  Εκεί που πας συνέχισε να ομορφαίνεις και να φωτίζεις τα πάντα γύρω σου και  δώσε δύναμη στους γονείς σου και στον αδερφό σου να συνεχίσουν χωρίς την φυσική σου παρουσία...