Μια μαγική σχέση: Θεία και ανιψιός

Η αδερφή μου και θεία του πρίγκιπά μου, περιγράφει γλαφυρά σκηνή από το χθεσινό απόγευμα. Εγώ να προσθέσω, (για την καλύτερη κατανόηση των γραφομένων), ότι ο γιος μου λατρεύει στην κυριολεξία την θεία του, την οποία δεν βλέπει πολύ συχνά και στη σκηνή που περιγράφει παρακάτω, έτρεξε κατευθείαν στην αγκαλιά της μόλις την είδε, γι αυτό και ήμουν τόσο σίγουρη κερδίζοντας επάξια τον τίτλο της σοφής!

Παίζοντας lego με την πολυαγαπημένη θεία...

«Επιστρέφοντας στο πατρικό σπίτι ολίγον κουρασμένη κι ελαφρώς στενοχωρημένη από τις καθημερινές σκοτούρες, πετυχαίνω στην πλατεία την αδερφή μου με την μάνα μας να κάθονται σε ένα παγκάκι.
Μου λέει: «άντε πήγαινε να φωνάξεις τον ανιψιό σου από τις κούνιες να μαζευτούμε προς το σπίτι…»
 «Εγώ;;;» λέω αυθόρμητα ελαφρώς τρομοκρατημένη, αφού έχει σκοτεινιάσει και δεν φημίζομαι για την καλή μου όραση, ακριβώς το αντίθετο, είμαι γνωστή για την στραβομάρα μου σε φως της ημέρας, πόσο μάλλον στο σκοτάδι και μάλιστα να πρέπει να διακρίνω τον ανιψιό μου, ανάμεσα σε ένα αρκετά μεγάλο τσούρμο από πιτσιρίκια!!! 
«Έλα» μου λέει η μεγάλη και «σοφή» αδερφή μου, «μην φοβάσαι θα σε δει εκείνος και θα είναι πιο εύκολο από όσο νομίζεις και να τον δεις και να έρθει στο σπίτι».
Όπως όλα τα παιδιά, ποτέ δεν θέλουν να αφήσουν το παιχνίδι και να μαζευτούν στο σπίτι. Και δεν τα αδικώ, τουναντίον πιστεύω ότι έχουνε τα χίλια δίκια, αλλά που να το βρούνε, αφού όλοι μας σπάνια βρίσκουμε το δίκιο μας, σε αυτόν τον κόσμο τον άπονο και προπάντων άδικο… Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
Ξαναγυρίζοντας στο θέμα μας, όπως θα καταλάβατε από τον παραπάνω χαρακτηρισμό, η αδερφή μου είχε τελικά δίκιο! Ξεκίνησα να πλησιάζω με αργά βήματα προς τις κούνιες, σαν φοβισμένη γάτα. Είχα μεν την σίγουρη πληροφορία ότι εκεί μέσα στις κούνιες, μέσα σε όλο αυτόν τον συμφερτό, ήταν κι ο ανιψιός μου, αλλά εγώ δεν τον έβλεπα! 
Ξαφνικά ακούω: «θεία!!!»
Με μεγάλη μου ανακούφιση, άρχισα να φωνάζω κι εγώ «ανιψιέ!!!» (είναι παλιά συνήθεια αυτή, να φωνάζουμε «θεία» και «ανιψιέ» κάθε που βρισκόμαστε) και πραγματικά όπως είχε προβλέψει η «σοφή» όπως είπαμε αδερφή μου, προχωρήσαμε προς το σπίτι χωρίς καμία αντίρρηση!!! Όπως καταλαβαίνετε, έστω και προσωρινά, είχα ξεχάσει και κούραση και σκοτούρες!
Για να «γιορτάσουμε» την συνάντηση, ο ανιψιός ζήτησε πίτσα, εγώ πάλι σκεφτόμουν λίγα δευτερόλεπτα πριν εκφράσει την επιθυμία του ο ανιψιός, να πάρουμε παγωτό. Εννοείται ότι παραγγείλαμε πίτσα τελικά, κατά αρχήν επειδή σχεδόν πάντα προτιμώ το αλμυρό από το γλυκό (και σε αυτό να μου μοιάσει ο ανιψιός;;;) και δεύτερον… μπορείς να πεις όχι στον ανιψιό; Όχι πείτε μου, μπορείς;»