45!

Στις 21 Φεβρουαρίου είχα πάλι(!)γενέθλια.
Με ανάμεικτα συναισθήματα και με «περίεργη» διάθεση που μου την έφτιαξαν τα μηνύματα με τις ευχές και τα τηλέφωνα με τα χρόνια πολλά.
Η βαφτισιμιά μου τραγούδησε με την οικογένεια των κουμπάρων, (από το τηλέφωνο σε ανοιχτή ακρόαση), χορωδία με την οικογένειά μου, το γνωστό τραγουδάκι.
Έσβησα τα 45 κεράκια, (2 ήταν μην τρελλαίνεστε- το 4 και το 5 από τα προηγούμενα γενέθλια του γιόκα μου-«έπεσε» και το σχετικό «δούλεμα» μην τα μπερδέψω και τα βάλω ανάποδα και δείξουν 54!), μαζί με τον Άγγελό μου και μετά κλασσικά χειροκροτήματα, αγκαλιές, φιλιά...



Λίγες μέρες πριν σκεφτόμουν σε μία κρίση μελαγχολίας πως αυτά τα γενέθλια θα είναι «άσχημα» λόγω καταστάσεων, αδιεξόδων και έλλειψης φωτός στην άκρη του τούνελ.
Μετά θυμήθηκα τα γενέθλια των 23 μου χρόνων που ένιωθα ακριβώς το ίδιο-ένα μήνα πριν είχα χάσει τον πολυαγαπημένο μου πατέρα...- μελαγχολία...

Την ημέρα των γενεθλίων μου λοιπόν, είχα όπως προείπα ανάμεικτα συναισθήματα και «περίεργη» διάθεση. Η μέρα κύλησε ήρεμη και καθημερινή και συνηθισμένη ίσως.
Όμως είχε μια σημαντική διαφορά: άφησα τον εαυτό μου να εισπράξει συνειδητά την αγάπη, την εκτίμηση και την αποδοχή που απλόχερα μου έστελναν οι άνθρωποι γύρω μου και μακρυά μου, (αλλά τόσο κοντά μου!) και συνειδητοποίησα πως έχω ακριβώς αυτά που χρειάζομαι και δεν θέλω τίποτε άλλο... Μαγεία...

Υ.Γ. Και η ατάκα της ημέρας (ο γιός μου συνειδητοποιεί πως είμαι μεγαλύτερη στα χρόνια από τον πατέρα του):
-«Μαμά είσαι μεγαλύτερη από τον μπαμπά;»
-«Ναι, Αγγελάκο μου»
-«Επιτρέπεται;»

Σχόλια

  1. Πολύ όμορφο ποστ Φλώρα μου! Εγώ λέω ότι η μαγεία και η αγάπη τα κάνουν όλα δυνατά. Μέσα στα τούνελ των καιρών, μάλλον πρέπει να σκάβουμε εμείς για να βρούμε το φως :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου