Ο γλάρος...
Γράφει η αδερφή μου η Μαρίκα:
«Ποιος είπε ότι τα ζώα δεν έχουν αντίληψη; Και δεν μιλάμε για σκύλο ή γάτα. Μιλάμε για ένα πουλί, ένα γλάρο για την ακρίβεια.
Ο συγκεκριμένος γλάρος είναι μικρός σε μέγεθος και κουτσός. Ας τον πούμε «Κωνσταντίνο», σύμφωνα με την έμπνευση του ανιψιού μου, όταν με άκουσε να λέω αυτήν την ιστορία.
Κάποια μέρα λοιπόν, δεν γνωρίζω πόσο καιρό πριν, ο Κωνσταντίνος είχε κάτσει να ξαποστάσει στο περβάζι του παραθύρου ενός κτιρίου στον Πειραιά. Κάποιος φιλόζωος μέσα στο κτίριο, ας τον πούμε Αλέκο, τον είδε και είπε να του δώσει λίγο από αυτό που έτρωγε. Ο γλάρος λοιπόν το τσίμπησε και το έφαγε! Του έδωσε λίγο ακόμα, το ίδιο σκηνικό. Πάντα άνοιγε το παράθυρο, άφηνε το μεζέ στο περβάζι, έκλεινε το παράθυρο και τότε μόνο ο γλάρος πλησίαζε και έτρωγε τον μεζέ. Την άλλη μέρα ο Κωνσταντίνος ξανάρθε στο περβάζι και πάλι ο Αλέκος του έδωσε μεζέ. Κι αυτό συνεχίστηκε. Ο Κωνσταντίνος επισκεπτόταν καθημερινά τον Αλέκο και ο Αλέκος φρόντιζε να έχει πάντα μεζέ για τον Κωνσταντίνο. Με τον καιρό, όλοι στον όροφο που δούλευε ο Αλέκος είχαν μάθει για τον φίλο του τον Κωνσταντίνο. Μια μέρα όμως, ο Αλέκος έλειπε, ο Κωνσταντίνος ήρθε και οι συνάδελφοι του Αλέκου, άνοιξαν το διπλανό παράθυρο και τον κέρασαν το κάτιτις του. Οι μέρες περνούσαν και ο Κωνσταντίνος ήταν σταθερός στις επισκέψεις του. Στην καλοκαιρινή άδεια του Αλέκου, ανέλαβαν ανεπισήμως 1-2 συνάδελφοι σε παραδίπλα γραφεία (άρα και παράθυρα του κτιρίου) να ταΐζουν τον Κωνσταντίνο.
Ώσπου τον Αύγουστο που είναι παχιές οι μύγες, έλειπαν με άδεια και ο Αλέκος και οι «αντικαταστάτες» του. Ο Κωνσταντίνος εκείνη την ημέρα, πήγαινε κουτσαίνοντας πάντα, από παράθυρο σε παράθυρο, σ’ αυτά που άνοιγαν κατά καιρούς για μεζέ.
Τίποτα όμως. Κανένα παράθυρο δεν άνοιξε. Τότε άρχισε να φωνάζει: «είναι κανείς εδώ; Είναι κανείς εδώ;» αφού και πάλι κανένα παράθυρο δεν άνοιξε, άρχισε να χτυπάει τα παράθυρα με το ράμφος του!!! Έτσι ένα «νέο» παράθυρο άνοιξε και άφησε μεζέ για τον Κωνσταντίνο. Τρέχοντας (κουτσαίνοντας) όλο χαρά ο Κωνσταντίνος πήγε κι έφαγε το μεζέ.
Τώρα πια όλοι ξέρουν τον Κωνσταντίνο, όχι μόνο στον όροφο του Αλέκου, αλλά σε όλο το κτίριο και όλοι όσοι έτυχε να επισκεφτούν το κτίριο, την ίδια ώρα με την επίσκεψη του Κωνσταντίνου. Στόμα με στόμα, έχει γίνει γνωστός και τώρα πια όλοι ρωτάνε για την υγεία του Κωνσταντίνου και αν συνεχίζει τις επιστέψεις του. .Κι όσοι έρχονται στο κτίριο, θέλουν να δουν τον Κωνσταντίνο.
Ο Αλέκος θέλοντας να ευχαριστήσει τον φιλαράκι του τον Κωνσταντίνου, μια μέρα σκέφτηκε να του κάνει έκπληξη και του αγόρασε ψάρια!!! Χαρά ο Κωνσταντίνος με τα ψάρια! Τόση ήταν η χαρά του, που το πρώτο ψάρι που του πρόσφερε ο Αλέκος, το πήρε από το χέρι του Αλέκου! Αλλά μόνο το πρώτο. Το δεύτερο περίμενε να του το αφήσει στο περβάζι του παραθύρου, για να το πάρει να το φάει. Στο τρίτο πια, έπρεπε πλέον όπως πάντα, να κλείσει το παράθυρο και μετά να πάει να το φάει!!! Περίεργη η αίσθηση της ασφάλειας που έχει ο Κωνσταντίνος! Είναι ανάλογη με την πείνα του και την νοστιμιά του μεζέ!!!
Μερικές φορές ο Κωνσταντίνος, σνομπάρει τους μεζέδες που του δίνουν κι ενώ κλείνει το παράθυρο, παρόλο αυτά δεν τρώει και εξακολουθεί να φωνάζει και να χτυπάει το τζάμι!!! Μάλλον αυτές τις φορές, (που ομολογουμένως δεν είναι πολλές), θα έχει έρθει χορτάτος και θα θέλει κάτι πιο γευστικό για τα γούστα του!!! Παρόλο που αυτά τα ίδια που σνομπάρει, τα τρώει με όρεξη άλλες μέρες!!!
Νάτος πάλι ο Κωνσταντίνος στο παράθυρο… Πολύ απαιτητικός είναι σήμερα και φωνάζει πιο δυνατά… και δεν χτυπάει το τζάμι. Για ένα λεπτό, αυτός δεν είναι ο Κωνσταντίνος! Είναι άλλος γλάρος, πιο μεγαλόσωμος και… δεν κουτσαίνει! Όχι όμως τόσο καλοσυνάτος σαν τον Κωνσταντίνο, αφού τρώγοντας τον μεζέ που του έδωσαν «οι Αλέκοι», έδιωχνε ταυτόχρονα και τα άλλα πουλιά, περιστέρια κυρίως, που βρισκόντουσαν κοντά, μην τυχόν του πάρουν κάποιο ψίχουλο. Αγενέστατος, θρασύς και μονοφαγάς!!!
Τελικά τα πουλιά εκτός από νοημοσύνη έχουν και χαρακτήρα...
Η παραπάνω ιστορία καταγράφτηκε πριν ένα χρόνο. Ο «Κωνσταντίνος» συνεχίζει να έρχεται, να φωνάζει, να χτυπάει το τζάμι και φυσικά να τρώει το μεζέ του. Είναι πιο παχύς και κουτσαίνει λιγότερο!»
«Ποιος είπε ότι τα ζώα δεν έχουν αντίληψη; Και δεν μιλάμε για σκύλο ή γάτα. Μιλάμε για ένα πουλί, ένα γλάρο για την ακρίβεια.
Ο συγκεκριμένος γλάρος είναι μικρός σε μέγεθος και κουτσός. Ας τον πούμε «Κωνσταντίνο», σύμφωνα με την έμπνευση του ανιψιού μου, όταν με άκουσε να λέω αυτήν την ιστορία.
Κάποια μέρα λοιπόν, δεν γνωρίζω πόσο καιρό πριν, ο Κωνσταντίνος είχε κάτσει να ξαποστάσει στο περβάζι του παραθύρου ενός κτιρίου στον Πειραιά. Κάποιος φιλόζωος μέσα στο κτίριο, ας τον πούμε Αλέκο, τον είδε και είπε να του δώσει λίγο από αυτό που έτρωγε. Ο γλάρος λοιπόν το τσίμπησε και το έφαγε! Του έδωσε λίγο ακόμα, το ίδιο σκηνικό. Πάντα άνοιγε το παράθυρο, άφηνε το μεζέ στο περβάζι, έκλεινε το παράθυρο και τότε μόνο ο γλάρος πλησίαζε και έτρωγε τον μεζέ. Την άλλη μέρα ο Κωνσταντίνος ξανάρθε στο περβάζι και πάλι ο Αλέκος του έδωσε μεζέ. Κι αυτό συνεχίστηκε. Ο Κωνσταντίνος επισκεπτόταν καθημερινά τον Αλέκο και ο Αλέκος φρόντιζε να έχει πάντα μεζέ για τον Κωνσταντίνο. Με τον καιρό, όλοι στον όροφο που δούλευε ο Αλέκος είχαν μάθει για τον φίλο του τον Κωνσταντίνο. Μια μέρα όμως, ο Αλέκος έλειπε, ο Κωνσταντίνος ήρθε και οι συνάδελφοι του Αλέκου, άνοιξαν το διπλανό παράθυρο και τον κέρασαν το κάτιτις του. Οι μέρες περνούσαν και ο Κωνσταντίνος ήταν σταθερός στις επισκέψεις του. Στην καλοκαιρινή άδεια του Αλέκου, ανέλαβαν ανεπισήμως 1-2 συνάδελφοι σε παραδίπλα γραφεία (άρα και παράθυρα του κτιρίου) να ταΐζουν τον Κωνσταντίνο.
Ώσπου τον Αύγουστο που είναι παχιές οι μύγες, έλειπαν με άδεια και ο Αλέκος και οι «αντικαταστάτες» του. Ο Κωνσταντίνος εκείνη την ημέρα, πήγαινε κουτσαίνοντας πάντα, από παράθυρο σε παράθυρο, σ’ αυτά που άνοιγαν κατά καιρούς για μεζέ.
Τίποτα όμως. Κανένα παράθυρο δεν άνοιξε. Τότε άρχισε να φωνάζει: «είναι κανείς εδώ; Είναι κανείς εδώ;» αφού και πάλι κανένα παράθυρο δεν άνοιξε, άρχισε να χτυπάει τα παράθυρα με το ράμφος του!!! Έτσι ένα «νέο» παράθυρο άνοιξε και άφησε μεζέ για τον Κωνσταντίνο. Τρέχοντας (κουτσαίνοντας) όλο χαρά ο Κωνσταντίνος πήγε κι έφαγε το μεζέ.
Τώρα πια όλοι ξέρουν τον Κωνσταντίνο, όχι μόνο στον όροφο του Αλέκου, αλλά σε όλο το κτίριο και όλοι όσοι έτυχε να επισκεφτούν το κτίριο, την ίδια ώρα με την επίσκεψη του Κωνσταντίνου. Στόμα με στόμα, έχει γίνει γνωστός και τώρα πια όλοι ρωτάνε για την υγεία του Κωνσταντίνου και αν συνεχίζει τις επιστέψεις του. .Κι όσοι έρχονται στο κτίριο, θέλουν να δουν τον Κωνσταντίνο.
Ο Αλέκος θέλοντας να ευχαριστήσει τον φιλαράκι του τον Κωνσταντίνου, μια μέρα σκέφτηκε να του κάνει έκπληξη και του αγόρασε ψάρια!!! Χαρά ο Κωνσταντίνος με τα ψάρια! Τόση ήταν η χαρά του, που το πρώτο ψάρι που του πρόσφερε ο Αλέκος, το πήρε από το χέρι του Αλέκου! Αλλά μόνο το πρώτο. Το δεύτερο περίμενε να του το αφήσει στο περβάζι του παραθύρου, για να το πάρει να το φάει. Στο τρίτο πια, έπρεπε πλέον όπως πάντα, να κλείσει το παράθυρο και μετά να πάει να το φάει!!! Περίεργη η αίσθηση της ασφάλειας που έχει ο Κωνσταντίνος! Είναι ανάλογη με την πείνα του και την νοστιμιά του μεζέ!!!
Μερικές φορές ο Κωνσταντίνος, σνομπάρει τους μεζέδες που του δίνουν κι ενώ κλείνει το παράθυρο, παρόλο αυτά δεν τρώει και εξακολουθεί να φωνάζει και να χτυπάει το τζάμι!!! Μάλλον αυτές τις φορές, (που ομολογουμένως δεν είναι πολλές), θα έχει έρθει χορτάτος και θα θέλει κάτι πιο γευστικό για τα γούστα του!!! Παρόλο που αυτά τα ίδια που σνομπάρει, τα τρώει με όρεξη άλλες μέρες!!!
 |
| http://bit.ly/1wGTWvk |
Νάτος πάλι ο Κωνσταντίνος στο παράθυρο… Πολύ απαιτητικός είναι σήμερα και φωνάζει πιο δυνατά… και δεν χτυπάει το τζάμι. Για ένα λεπτό, αυτός δεν είναι ο Κωνσταντίνος! Είναι άλλος γλάρος, πιο μεγαλόσωμος και… δεν κουτσαίνει! Όχι όμως τόσο καλοσυνάτος σαν τον Κωνσταντίνο, αφού τρώγοντας τον μεζέ που του έδωσαν «οι Αλέκοι», έδιωχνε ταυτόχρονα και τα άλλα πουλιά, περιστέρια κυρίως, που βρισκόντουσαν κοντά, μην τυχόν του πάρουν κάποιο ψίχουλο. Αγενέστατος, θρασύς και μονοφαγάς!!!
Τελικά τα πουλιά εκτός από νοημοσύνη έχουν και χαρακτήρα...
Η παραπάνω ιστορία καταγράφτηκε πριν ένα χρόνο. Ο «Κωνσταντίνος» συνεχίζει να έρχεται, να φωνάζει, να χτυπάει το τζάμι και φυσικά να τρώει το μεζέ του. Είναι πιο παχύς και κουτσαίνει λιγότερο!»
Πολύ ομορφη ιστορία!
ΑπάντησηΔιαγραφή