Φτερουγίσματα

Και μαζευτήκαμε την Κυριακή το πρωί στο pure bliss έντεκα μαμάδες… κάποιες γνωστές μεταξύ τους, άλλες πρώτη φορά γνωρίζονταν… Οι περισσότερες μαζί με τα παιδιά τους, μερικές χωρίς ή με το ένα από τα δύο… Τα παιδιά ανέβηκαν στον πρώτο όροφο όπου τα περίμεναν δύο νέες κοπέλες με όρεξη και χαμόγελα για να παίξουν… μερικούς μικρούς μπόμπιρες όμως δεν τους «έριξαν» τα χαμόγελα και ευτυχώς που είχε έρθει και ο μπαμπάς για να ασχοληθεί όπως μπορούσε μαζί τους και ν’αφήσει (λέμε τώρα) την μαμά απερίσπαστη ν’απολαύσει την συνάντηση… Μία από τις ζωγραφιές μας! Και η γλυκιά Κατερίνα μας έδωσε παιχνίδια να διαλέξουμε (όχι, όχι δεν μπορούσαμε να τα πάρουμε δικά μας, σνιφ) κι αρχίσαμε ξαφνικά ν’ αναπολούμε τα παιδικά μας χρόνια…και μετά μπήκαμε στην χρονομηχανή μας και τσούουουπ μαγικά βρεθήκαμε σε μια ή πολλές στιγμές της παιδικής μας ηλικίας… με χρώματα, αρώματα, εικόνες, μυρωδιές, ζεστασιά… και μετά ξανα-μπήκαμε στην χρονομηχανή και γυρίσαμε και ζωγραφίσαμε με κέφι και φαντασία και ...

Με αφορμή τη γιορτή του Άγγελού μου σήμερα, του αφιερώνω το παρακάτω κείμενο που πρωτοδιάβασα στην ιστοσελίδα www.allazo.gr , περιλαμβάνεται στο βιβλίο «Καινούργιοι γονείς για καινούργια παιδιά» και όποτε το διαβάζω πάντα μα πάντα με συγκινεί... Πηγή φωτογραφίας:  http://diafanh.pblogs.gr/2009/03/amola-kaloympaaaa-ela-ehoyme-kai-spesial-taramosalataa-.html «Βλέπω  τα παιδιά σαν χαρταετούς.  Αφιερώνεις μια ζωή για να τα  κάνεις  να ξεκολλήσουν από το έδαφος.  Τρέχεις  μαζί τους ώσπου να μην έχεις άλλη ανάσα.  Tσακίζονται κι συ τους προσθέτεις κι άλλη ουρά.  Κουράζεσαι, αλλά πάντα έχεις λίγη ακόμη προσπάθεια κάπου φυλαγμένη.  Μπαλώνεις... και παρηγορείς...και προσαρμόζεις...και διδάσκεις.  Παρατηρείς ν'ανασηκώνονται από τον αέρα και διαβεβαιώνεις πως είναι κοντά η στιγμή που θα πετάξουν.  Τελικά, πετούν. Αλλά, χρειάζονται περισσότερο σπάγκο.  Και συ τον αφήνεις. Και τον αφήνεις .... όλο και τον αφήνεις....