Φτερουγίσματα

Που λέτε σήμερα έχω γενέθλια... Και συνήθως στα γενέθλια, όσο κι αν αντιστέκομαι, μια ανασκόπηση της χρονιάς που πέρασε (ή των χρόνων που πέρασαν) την κάνω. Είναι και σχετικά κοντά στην αρχή του καινούργιου χρόνου και απ' όπου κι αν το πιάσω, δεν την γλυτώνω... Σκαλίζω που λέτε στο παρελθόν και σκαλίζοντας βρήκα ένα γράμμα/μέηλ που μου είχε στείλει πίσω στο 2011 το αδερφάκι μου, με αφορμή μια ανάρτησή μου εδώ στα Φτερουγίσματα . Το γράμμα αυτό το φυλάω σαν «κόρη οφθαλμού» γιατί ξεχειλίζει αγάπη, με αυτόν τον τόσο μοναδικό τρόπο που η αδερφή μου έχει για να μου δείχνει την αγάπη της. Διαβάζοντάς το συνειδητοποίησα πόσο πολύ έχω αλλάξει ξανά από τότε (θέλω να πιστεύω προς το καλύτερο), πόσο ακόμη βαθύτερα αγαπιώμαστε τώρα (αν υπάρχει κάτι τέτοιο σε μια απέραντη αδερφική αγάπη) δεδομένων και των δοκιμασιών που περάσαμε και περνάμε με την μητέρα μας και πόσο πολύ θέλω να το γιορτάσω αυτό. Τι καλύτερος τρόπος λοιπόν, από το να δημοσιεύσω εδώ στο παραμελημένο μου blogάκι, αυτό το πο...

Ας θυμηθούμε λίγο τον αρχικό λόγο που δημιουργήθηκαν τα Φτερουγίσματα. Εχθές Κυριακή καταφέραμε μετά από πολύ καιρό να πάμε σε παιδικό θέατρο. Ανοίγει παρένθεση: Λίγο η μάνα-δηλαδή εγώ-που είχε τις «κλειστές» της, λίγο ή μάλλον πολύ που ο κανακάρης παίζει ποδόσφαιρο και παίζουν σε τουρνουά ΚΑΙ Σάββατο ΚΑΙ Κυριακή ΚΑΘΕ Σ/Κ-λέω τον πόνο μου η δόλια μάνα-κλείνει η παρένθεση. Παρακολουθήσαμε την παράσταση «Τα παραμύθια το’σκασαν» στο θέατρο Αργώ . Λίγα λόγια για την υπόθεση : Πέντε παιδιά το σκάνε ταυτόχρονα απ’ το σπίτι τους, το καθένα για τους δικούς του λόγους. Άγνωστα μεταξύ τους συναντιούνται στο παραμυθοδάσος, εκεί που τα δέντρα και τα ζώα χορεύουν, περπατούν και μιλούν,  τα ρολόγια ρωτούν, η μάγισσα και ο γίγαντας  παραμονεύουν. Με την βοήθεια ενός παράξενου πιανίστα και του ντράμερ βοηθού του, μεταμορφώνουν την ζωή τους σε παραμύθι και αποφασίζουν να υποδυθούν το ρόλο τους μέχρι τέλους, για να κατανοήσουν καλύτερα την ταυτότητά τους μέσα από τους συμβολικούς χαρα...