Φτερουγίσματα

Υποσχέθηκα ατάκες του μονάκριβου υιού μου που σημειώνω όταν μπορώ και προλαβαίνω εδώ και ένα χρόνο: Φοράει ένα καινούργιο παντελόνι που ενώ του κάνει, τα μπατζάκια του είναι αρκετά μακρυά: -«Μαμά κοίτα! Δεν χρειάζεται να φορέσω κάλτσες!» Παίζει στο σαλόνι άλμα εις ύψος, παίρνει φόρα, πηδά πάνω από την πλάτη του καναπέ και προσγειώνεται πάνω στον άλλο καναπέ. Βλέποντας το έντρομο βλέμμα μου, μου λέει χαμογελαστός: -«Μαμά, είδες πόσο θεαματικός είμαι;» Βρίσκοντας δικαιολογίες για να μην του κόψω τα νύχια: -«Βρε μαμά, αν μου κόψεις τα νύχια, πώς θα σκαλίζω τη μύτη μου;» Συζητώντας με τον σύζυγο και προσπαθώντας να τον «πιέσω» (τον σύζυγο) να πάει να κουρευτεί, λέω ότι είναι πιο ωραίος όταν είναι κουρεμένος. Επεμβαίνει λέγοντας με έμφαση: -«Κουρεμένος, ξεκουρεμένος ο μπαμπάς μου είναι ωραίος!» Διαλέγει με περισσή προσοχή τα κομμάτια καρπούζι που θα φάει ώστε να έχουν όσο το δυνατόν λιγότερα κουκούτσια, επειδή βαριέται να τα βγάζει/φτύνει. Δαγκώνοντας όμως ένα κομμά...

Ξέρω, ξέρω έχω εξαφανιστεί... Μια έλλειψη έμπνευσης να το πω, μια αίσθηση ματαιότητας τύπου «τι έχω να πω εγώ που δεν το λένε άλλες μαμάδες καλύτερα από εμένα», μια απογοήτευση, μια απαισιοδοξία σε συνδυασμό με την όλο και πιο δύσκολη καθημερινότητα, με κρατούσε μακρυά από τα Φτερουγίσματα. Βέβαια μ' «έτρωγε» κατά βάθος, αλλά το έσπρωχνα όλο και πιο πίσω βαθιά μέσα στο μυαλό μου. Και ξαφνικά, λες και ήταν συννενοημένες, διάφορες γνωστές και φίλες άρχισαν να μου την «πέφτουν»: «έχεις να γράψεις πολύ καιρό κακούργα» η μία, «άντε στρώσε τον κ...ο σου κάτω και γράψε» η άλλη, «κάθε άνθρωπος έχει το κοινό του» η παράλλη, πολύ θέλει ο άνθρωπος να πάρουν τα μυαλά του αέρα νομίζετε; Έτσι λοιπόν άρχισα να σκέφτομαι πως ίσως να ξεθάψω κάποιες ατάκες του μονάκριβου υιού μου που σημειώνω όταν μπορώ και προλαβαίνω εδώ και ένα χρόνο και να επιστρέψω σιγά-σιγά...στο κοινό μου (η ψωνάρα!) Όμως με πρόλαβε η αγαπημένη φίλη και εξαιρετική οικογενειακή σύμβουλος Ερατώ Χατζημιχαλάκη που...