Η αδερφή μου για τα φτερουγίσματα, πριν από μένα για μένα...

Φτερουγίσματα…

Την αδερφή μου την ξέρω από τότε που γεννήθηκα! Θα έλεγε κανείς ότι την γνωρίζω πολύ καλά κι εγώ φυσικά θα συμφωνούσα. Αλλά είναι μερικές φορές, που θα μου πει κάτι για το τι της αρέσει και τι όχι, που με εκπλήσσει, που ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ για την αδερφή μου. Για να το κάνω ακόμα πιο εντυπωσιακό και να μοιραστείτε ως ένα βαθμό την έκπληξη μου, θα μου πει κάτι που όχι μόνο δεν πίστευα για την αδερφή μου, αλλά πίστευα και ακριβώς το αντίθετο!!!!

Έτσι έγινε και με τα «Φτερουγίσματα». Μου είπε ότι της αρέσουν τα παιδιά! Φοβερό; Όχι ότι πίστευα ότι τα μισεί τα παιδιά. Άλλωστε έχει κι ένα παιδάκι, που είναι (αντικειμενικά, όχι επειδή είναι ανιψιός μου) πανέμορφο, πανέξυπνο και γενικά αξιολάτρευτο. Αλλά να, εγώ πάντα με θυμάμαι να ασχολούμαι με τα παιδιά, να παίζω μαζί τους και είχα πάντα την εντύπωση ότι εκείνη δεν ενδιαφέρεται και τόσο. Και ένα ωραία απόγευμα, μου ανακοίνωσε ότι της αρέσουν πολύ τα παιδιά και θέλει να ασχοληθεί με το τι δραστηριότητες μπορείς να κάνεις μαζί με τα παιδιά. Να περνάει τον χρόνο που έχει στη διάθεση της, ουσιαστικά και δημιουργικά, έτσι ώστε να νοιώθει πλήρης κι εκείνη και το παιδί. Κι αυτήν την εμπειρία, πετυχημένη ή μη, να την μοιραστεί με όλους, όσους ενδιαφέρονται!!! Καταπληκτικό; Ναιαιαιαιαιαι !!!!!

Περιμένοντας λοιπόν τα «Φτερουγίσματα» να ξεκινήσουν την πορεία τους να τους ευχηθούμε να πετάξουν και να αφιερώσω το υπέροχο τραγουδάκι της Αρλέτας, σε όλους και κυρίως σε όλα τα μικρά παιδιά…



Τα μικρά παιδιά, τα μικρά παιδιά,                                                                                                                                                               που κρατούνε στο χέρι τους
σαν το μύλο το χάρτινο,
τις ελπίδες μας
Τα μικρά παιδιά, τα μικρά παιδιά
που μπερδεύουν τα λόγια τους
που μιλούν με νοήματα,
στα παιχνίδια τους
Μες σε κήπους και χώματα, με λουλούδια ή λάσπη
έναν κόσμο ζουν τα μικρά τον πιο όμορφο
Τα μικρά παιδιά, τα μικρά παιδιά
που κρατούνε στο χέρι τους σαν το μύλο το χάρτινο,
τις ελπίδες μας
Ένα φύλλο ή μια μέλισσα
ένα τόπι ή μια βέργα
γίνονται αυτοκίνητα, χαρά κόσμου, ζωή
Τα μικρά παιδιά, τα μικρά παιδιά
που κρατούνε στο χέρι τους
σαν το μύλο το χάρτινο,
τις ελπίδες μας
Δυο κουτιά σπίρτα γίνηκαν ο σταθμός και τα τρένα
που μπορούνε να φτάσουνε ως την άκρη της γης
Τα μικρά παιδιά, τα μικρά παιδιά
που κρατούνε στο χέρι τους
σαν το μύλο το χάρτινο,
τις ελπίδες μας

Σχόλια

  1. Ωωωωωω!
    Το έβαλες βλέπω το κείμενο!!!
    Μπράβο και καλή αρχή...
    Φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η φίλη μου η Ιωάννα που είναι ντροπαλή με την τεχνολογία, μου έγραψε ένα πολύ συγκινητικό σχόλιο σε χαρτί και εγώ το μεταφέρω:

    Δεν πίστευα ποτέ ότι στα λόγια αυτού του γνωστού τραγουδιού θα δάκρυζα.
    Όπως και ότι αυτή η τόσο τρυφερή προσέγγιση από την πλευρά της αδερφής σου , θα με έκανε να καταλάβω για μια ακόμη φορά ότι η ψυχική δυναμή μας γιγαντώνεται όταν έχουμε δίπλα μας ανθρώπους που μας αγαπάνε και μας καταλαβαίνουν.

    Καλή επιτυχία μέσα από την ψυχή μου! Είναι κάτι διαφορετικό, γλυκό, τρυφερό, φρέσκο, που δείχνει τη μεγάλη ανάγκη σου (και ουσιαστική) να είσαι δίπλα στον κανακάρη σου, αλλά και να το μοιραστείς με όλες τις μανούλες που μπορεί να βρίσκονται στην ίδια διάθεση ψυχής.

    ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ Ο,ΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου