Φτερουγίσματα

Το φετινό καλοκαίρι ήταν ένα δύσκολο καλοκαίρι σε πολλά επίπεδα. Η «πίεση» αφόρητη από παντού, δυσάρεστες εξελίξεις και ανατροπές σε πολλούς τομείς ακόμη και στις διακοπές που καταφέραμε να πάμε. Φυσική και λογική συνέπεια η προσωπική μου εξουθένωση, κυρίως ψυχική. Στον αντίποδα, το μονάκριβο παιδί μου είχε ένα εξαιρετικό καλοκαίρι φέτος, με αποκορύφωμα την οικειοθελή του συμμετοχή για πρώτη φορά σε κατασκήνωση, στην οποία πέρασε εξαιρετικά καλά και η όλη αγωνία της μάνας αποδείχτηκε χωρίς λόγο και αιτία. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία για ένα γονιό, να βλέπει το παιδί του ν’ανθίζει, ν’ αναλαμβάνει πρωτοβουλίες, να ωριμάζει και να παίρνει τη ζωή του στα χέρια του γεμάτο αυτοπεποίθηση και σιγουριά. Έχω την υποψία πως αν δεν υπήρχε αυτό το φωτεινό πλάσμα στη ζωή μου, θα είχα μεγάλες πιθανότητες να είμαι αυτή τη στιγμή «αγκαλιά» με μια ωραιότατη καταθλιψούλα... Σκέφτομαι τον χειμώνα που έρχεται με τρόμο, νιώθοντας εντελώς εξουθενωμένη και αναρωτιέμαι πώς θα καταφέρω να τα βγάλω πέρα...

Η αδερφή μου και θεία του πρίγκιπά μου, περιγράφει γλαφυρά σκηνή από το χθεσινό απόγευμα. Εγώ να προσθέσω, (για την καλύτερη κατανόηση των γραφομένων), ότι ο γιος μου λατρεύει στην κυριολεξία την θεία του, την οποία δεν βλέπει πολύ συχνά και στη σκηνή που περιγράφει παρακάτω, έτρεξε κατευθείαν στην αγκαλιά της μόλις την είδε, γι αυτό και ήμουν τόσο σίγουρη κερδίζοντας επάξια τον τίτλο της σοφής! Παίζοντας lego με την πολυαγαπημένη θεία... «Επιστρέφοντας στο πατρικό σπίτι ολίγον κουρασμένη κι ελαφρώς στενοχωρημένη από τις καθημερινές σκοτούρες, πετυχαίνω στην πλατεία την αδερφή μου με την μάνα μας να κάθονται σε ένα παγκάκι. Μου λέει: «άντε πήγαινε να φωνάξεις τον ανιψιό σου από τις κούνιες να μαζευτούμε προς το σπίτι…»  «Εγώ;;;» λέω αυθόρμητα ελαφρώς τρομοκρατημένη, αφού έχει σκοτεινιάσει και δεν φημίζομαι για την καλή μου όραση, ακριβώς το αντίθετο, είμαι γνωστή για την στραβομάρα μου σε φως της ημέρας, πόσο μάλλον στο σκοτάδι και μάλιστα να πρέπει να διακρίνω τον ανιψιό ...