Αποχαιρετισμός...

«Δεν είναι τίποτα ο θάνατος. Δεν μετράει. Εγώ πέρασα απλά στο διπλανό δωμάτιο. Όλα εξακολουθούν να είναι ακριβώς όπως και πριν. Εγώ είμαι εγώ κι εσύ είσαι εσύ κι η ζωή που με τόση αγάπη ζήσαμε μαζί μένει ανέγγιχτη, απαράλλαχτη. Ό,τι ήμασταν κάποτε ο ένας για τον άλλο, το ίδιο είμαστε και τώρα. Λέγε με όπως μ’ έλεγες παλιά, με το ίδιο χαϊδευτικό μου όνομα. Μίλα μου με την άνεση που μου μιλούσες πάντα. Μην αλλάζεις τον τόνο της φωνής σου. Μην παίρνεις ύφος σοβαρό ή θλιμμένο. Γέλα όπως γελούσαμε πάντα, με τα ίδια αστεία που μας διασκέδαζαν. Παίξε, χαμογέλα, σκέψου με, προσευχήσου για μένα. Ας μείνει για πάντα στ’ αυτιά σου τ’ όνομά μου. Ας το προφέρεις αβίαστα, χωρίς η σκιά της θλίψης να το βαραίνει. Η ζωή έχει πάντα το ίδιο νόημα, δεν το έχασε. Υπάρχει απόλυτη, αδιάκοπη συνέχεια. Τι παραπάνω από ένα ασήμαντο ατύχημα είναι τούτος ο θάνατος; Γιατί πρέπει να χαθώ από τη σκέψη σου, επειδή χάθηκα από τα μάτια σου; Απλά περιμένω, κάπου πολύ κοντά, λίγο πιο κάτω. Όλα είναι καλά.» 

Στο γάμο μου το 2006

Στο πάρτυ-έκπληξη για τα γενέθλιά μου το 2016

Αυτό το απόσπασμα από το βιβλίο «Σεπτέμβρης» της Ρόζαμουντ Πίλτσερ με είχε βοηθήσει πολύ το μακρυνό 1990 όταν έχασα τον πατέρα μου. Το θυμήθηκα πάλι λόγω της απώλειας της πολυαγαπημένης μου πεθεράς που μου στάθηκε σαν μάνα από την αρχή που την γνώρισα πριν 20 χρόνια και ακόμη περισσότερο όταν αρρώστησε η μητέρα μου πριν 10 χρόνια.Η μοίρα τα έφερε έτσι και την αποχαιρέτησα εχθές την ημέρα των γενεθλίων της μητέρας μου. Παιχνίδια που μας παίζει η ζωή!
Καλή συνέχεια στο φως Λένα μου, σ’ αγαπώ πολύ...