Ανεμοστρόβιλος...

Photo by NASA on Unsplash

Το είχα έτσι κι αλλιώς παρατημένο το blogάκι μου, ήρθε η πανδημία που "έκλεψε" 2 χρόνια από την ζωή μας, έχει περάσει κι ένας ανεμοστρόβιλος από τη ζωή μου που ήταν όλος δικός μου, ήρθε και έδεσε το γλυκό και αστεία ή σοβαρά πάνε 3 χρόνια και κάτι που έχω να καταγράψω εδώ τις σκέψεις μου...

Η αλήθεια είναι ότι αραιά και πού περνούσα από εδώ, όμως έμενα να κοιτάω την λευκή σελίδα με τον κέρσορα να αναβοσβήνει και δεν μπορούσα να γράψω λέξη. Κάπως έτσι ξεκίνησε και σήμερα, αλλά παραδόξως άρχισα σιγά σιγά να γράφω χωρίς καλά καλά να ξέρω τι πρόκειται να βγει.

Με λίγα λόγια τα τελευταία 3 χρόνια ήταν ιδιαίτερα δύσκολα και απαιτητικά επειδή εκτός από την πανδημία, πέρασε κρίση ο γάμος μου με αποτέλεσμα τον χωρισμό, την ίδια περίοδο χειροτέρεψε η υγεία της μητέρας μου (με τα σχετικά μπες-βγες στα νοσοκομεία) και τελικά τον θάνατό της, ο έφηβος γιος μου δεν αντέδρασε και πολύ καλά στα παραπάνω (συμπεριλαμβανομένης της πανδημίας) και ξεκίνησα καινούργια συνεργασία σε ένα τελείως καινούργιο αντικείμενο που απαίτησε το 100% της προσοχής, της προσπάθειας και του δυναμικού μου. 

Παρόλα αυτά... "είμαι ακόμη ζωντανή στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα..."

Photo by Tim Toomey on Unsplash

Να διευκρινήσω εδώ ότι ο θάνατος της μητέρας μου ήταν ανακουφιστικός κατά κάποιον τρόπο, δεδομένης της πολύχρονης αρρώστιας της και της επακόλουθης δυσκολίας σε όλα τα επίπεδα.

Ήταν όμως η μητέρα μου και η απώλεια γενικά αλλά και ειδικά της μητέρας στη ζωή του ανθρώπου είναι θεμελιώδης και τεράστια, πόσο μάλλον όταν η διαδρομή τα τελευταία χρόνια ήταν πολύ δύσκολη και μπαίνει και το "γαμώτο" στην εξίσωση...

Μια επιπλέον διευκρίνιση σε σχέση με τον χωρισμό μου είναι ότι είμαστε από τα τυχερά ζευγάρια που ο χωρισμός ήταν και είναι συναινετικός και εξαιρετικά ήρεμος, χωρίς εξάρσεις, τσακωμούς και ασυνεννοησίες. 

Όμως ένας χωρισμός μετά από 24 χρόνια κοινής ζωής, όσο κι αν ήταν πια προδιαγεγραμμένος

και ήρεμος και ανακουφιστικός κατά κάποιον τρόπο, είναι μια τεράστια αλλαγή στην καθημερινότητα και φέρνει αναπόφευκτα εκτός από θλίψη και διάφορα άλλα συναισθήματα, απολογισμούς και πένθος.

Συνειδητοποίησα πρόσφατα λοιπόν ότι ούσα μέσα σε όλο αυτόν τον κυκεώνα δεν άφηνα τον εαυτό μου να θρηνήσει, λειτουργώντας μηχανικά, αυτοματοποιημένα σχεδόν για να ανταπεξέλθω στις απαιτήσεις της κάθε μέρας. Ακόμη και όταν μου "επέβαλλα" να πάω διακοπές, δεν με άφησα να γλυστρήσω μέσα στο πένθος, να το βιώσω και τελικά να απελευθερωθώ. Έτσι οι μέρες μου ήταν ακαθόριστα γκρίζες και μοναχικές ακόμη και όταν ήμουν με ανθρώπους γύρω μου, ακόμη και όταν θεωρητικά ήμουν σε όμορφα μέρη. 

Ακόμη όμως και αν αποφεύγεις κάτι τόσο μεγάλο και δυνατό, αργά ή γρήγορα θα έρθει να σε βρει και αναπόφευκτα αυτό έγινε και με μένα. 

Βιώνω λοιπόν ακόμη κατά διαστήματα το πένθος μου, την θλίψη μου, την εσωστρέφειά μου, όμως από την στιγμή που αφέθηκα να τα βιώσω, άρχισαν σιγά σιγά να έρχονται και τα φωτεινά διαλείμματα όπου τολμάω να σχεδιάσω κάπως το μέλλον ή να πιστέψω ότι ίσως τα καλύτερα θα έρθουν κάποια στιγμή...

Ο συνδυασμός λοιπόν των γεγονότων εκρηκτικός, όμως αυτή είναι η ζωή και τουλάχιστον στην δική μου ζωή δεν είναι η πρώτη φορά που βιώνω ανεμοστρόβιλο σε όλα επίπεδα. Όπως επιβίωσα τότε, έτσι θα επιβιώσω κι αυτήν την φορά, ακόμη κι αν κάποιες φορές αμφιβάλλω γι' αυτό.

Ίσως ο κυριότερος λόγος που καταθέτω όλα τα παραπάνω είναι για να δηλώσω με έμφαση να είμαστε καλοί και ευγενικοί με τον εαυτό μας. Ό,τι κι αν περνάμε, όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα, ο εαυτός μας εν τέλει είναι αυτός που είναι, με τον δικό του ρυθμό να κατανοεί και να ερμηνεύει τα γεγονότα, ο μοναδικός που έχουμε για να πορευτούμε σ' αυτήν την ζωή και αξίζει την κατανοήσή μας και την αδιαπραγμάτευτη αγάπη μας...  

 

Photo by Amanda Jones on Unsplash