Φτερουγίσματα

Και ήρθε λοιπόν εκείνη η αποφράδα μέρα (17/4) που το παλικαράκι μας πήγε να παίξει σε αγώνα ποδοσφαίρου όπως κάθε Σάββατο και Κυριακή τα τελευταία τέσσερα χρόνια, (όχι, δεν θα γκρινιάζω που για να κανονίσουμε κάτι σαν οικογένεια κάθε Σαββατοκύριακο τα τελευταία τέσσερα χρόνια, πρέπει να περιμένουμε το πρόγραμμα των αγώνων της ομάδας, γιατί αυτό είναι από μόνο του θέμα για ξεχωριστή ανάρτηση!) και χτύπησε το χέρι του. Και για περίεργή μας τύχη εκείνη την ημέρα έτυχε να δουλεύουμε και οι δύο γονείς και το παλικαράκι είχε πάει στον αγώνα με το αυτοκίνητο μπαμπά συναθλητή του. Στην επιστροφή περίμενε η γιαγιά και ο άρτι αφιχθείς από την εργασία του μπαμπάς και με το που διαπιστώνεται πόνος, πρήξιμο και περίλυπο ύφος, τον βουτάνε και τον πάνε στο νοσοκομείο. Όπου διαπιστώνεται σπάσιμο και το χεράκι μπαίνει σε έναν ωραιότατο γύψο για ένα μήνα. Η μάνα (δηλαδή εγώ) στο σεμινάριο δεν έχει πάρει είδηση (κλειστά τα κινητά γαρ) Σε κάποιο διάλειμμα διαπιστώνω αναπάντητη από το σπίτι ώρες πριν και...

Θα ήθελα να ενημερώσω τους αγαπητούς αναγνώστες αυτού του ιστολογίου ότι εγώ στο σπίτι μου έχω ακόμη στολισμένο ένα χριστουγεννιάτικο (μικρό ευτυχώς) δέντρο! Και εξηγούμαι: Όταν ήρθε η ώρα που ο περισσότερος κόσμος ξεστολίζει τα σπίτια του από τα χριστουγεννιάτικα στολίδια, δέντρα, καραβάκια, φωτάκια κ.λ.π. ο μονάκριβός μου πρόβαλλε σθεναρή αντίσταση και με «κόλλησε» στον τοίχο με το εξής επιχείρημα: «Και γιατί δηλαδή να μην στολίζουμε το δέντρο ανάλογα με την εποχή; Να βάζουμε δηλαδή σερπαντίνες και μάσκες τις απόκριες, τσαρούχια και σημαιούλες την 25η Μαρτίου, αυγά, κοτοπουλάκια και λαγουδάκια το Πάσχα, κοχύλια το καλοκαίρι κ.ο.κ ;» Χμ... Βρήκα λοιπόν εξαιρετική την ιδέα του, αλλά διαπραγματεύτηκα και κέρδισα την ανταλλαγή του μεγάλου δέντρου (για πρακτικούς λόγους αφού το τοποθετούμε πάνω στο μπαούλο όπου αποθηκεύω χρήσιμα πράγματα και κατά συνέπεια θα με δυσκόλευε, αλλά και για να μην μας «κουράσει» και τελικά το «σιχαθούμε») με ένα μικρό επιτραπέζιο. Έτσι λοιπόν ξεστολίσαμε...

Και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι έχω να γράψω πάρα πολύ καιρό για τον Άγγελο και την καθημερινότητά μας μαζί του. Αυτό έχει σαν συνέπεια να «χάνω» αναμνήσεις από την κοινή μας ζωή, αφού αν δεν τις καταγράψω εδώ, έστω και επιγραμματικά, καθώς περνούν οι μήνες κάποιες-αρκετές-τις ξεχνάω... Τα Φτερουγίσματα λειτουργούν σαν επιπλέον μνήμη, αφού διαβάζοντας τις αναρτήσεις ξαναθυμάμαι μεν τις στιγμές που μοιράζομαι μαζί σας, αλλά εμένα και όσους εμπλέκονται στην  εκάστοτε ιστορία, μας κάνουν να θυμηθούμε ολόκληρο το «πακέτο» πίσω από τις λέξεις: τα συναισθήματα, τα γέλια, τα κλάματα, την συγκίνηση, τα νεύρα, τις εκφράσεις, τις γκριμάτσες, τις αγκαλιές, τα γαργαλητά, τα κομμάτια από την ζωή μας που περνά και που δεν ξαναγυρίζει...Πρόσφατα δυστυχώς το νιώσαμε αυτό με πολύ σκληρό τρόπο ... Να μαι πάλι λοιπόν! Για να χρησιμοποιήσω το αραχνιασμένο τον τελευταίο καιρό ιστολόγιο για τον κύριο λόγο ύπαρξής του: την καταγραφή της ζωής μας με τον αγαπημένο ανθρωπάκο που μεγαλώνει γρήγορα. Από ...