Φτερουγίσματα

Photo by NASA on Unsplash Το είχα έτσι κι αλλιώς παρατημένο το blogάκι μου, ήρθε η πανδημία που "έκλεψε" 2 χρόνια από την ζωή μας, έχει περάσει κι ένας ανεμοστρόβιλος από τη ζωή μου που ήταν όλος δικός μου, ήρθε και έδεσε το γλυκό και αστεία ή σοβαρά πάνε 3 χρόνια και κάτι που έχω να καταγράψω εδώ τις σκέψεις μου... Η αλήθεια είναι ότι αραιά και πού περνούσα από εδώ, όμως έμενα να κοιτάω την λευκή σελίδα με τον κέρσορα να αναβοσβήνει και δεν μπορούσα να γράψω λέξη. Κάπως έτσι ξεκίνησε και σήμερα, αλλά παραδόξως άρχισα σιγά σιγά να γράφω χωρίς καλά καλά να ξέρω τι πρόκειται να βγει. Με λίγα λόγια τα τελευταία 3 χρόνια ήταν ιδιαίτερα δύσκολα και απαιτητικά επειδή εκτός από την πανδημία, πέρασε κρίση ο γάμος μου με αποτέλεσμα τον χωρισμό, την ίδια περίοδο χειροτέρεψε η υγεία της μητέρας μου (με τα σχετικά μπες-βγες στα νοσοκομεία) και τελικά τον θάνατό της, ο έφηβος γιος μου δεν αντέδρασε και πολύ καλά στα παραπάνω (συμπεριλαμβανομένης της πανδημίας) και ξεκίνησα καινούργια συν

18 Οκτωβρίου 2019 Αν ζούσε σήμερα θα έκλεινε τα 89 του χρόνια. Δυστυχώς έφυγε νωρίς μόλις στα 59, μετά από ένα χρόνο ταλαιπωρίας με την καρδιά του. Δεν ήταν από τους τυχερούς να τον «προδώσει» η καρδιά του στον ύπνο του ή έστω να κάνει εγχείριση καρδιάς και να ζήσει αρκετά χρόνια μετά από αυτό. Έπαθε έμφραγμα και αφού διαπιστώθηκε η τεράστια ζημιά στην καρδιά του, αποφασίστηκε να γίνει εγχείριση μερικούς μήνες μετά, αφού ήταν νέος και άξιζε η προσπάθεια να σωθεί (σε διαφορετική περίπτωση οι γιατροί είχαν πει ότι θα «έσβηνε» μερικούς μήνες μετά). Ο ίδιος δεν ήθελε, αλλά τον πείσαμε. Έκανε την εγχείριση, η καρδιά του σταμάτησε 3 φορές κατά την διάρκεια της επέμβασης αλλά τον επανέφεραν, πέρασε ατελείωτες μέρες στην εντατική σε τεχνητό κώμα επειδή έπαθε από τις πιο σπάνιες επιπλοκές, μεταφέρθηκε σε άλλο νοσοκομείο για να αντιμετωπιστεί η επιπλοκή, ξαναμεταφέρθηκε στο αρχικό νοσοκομείο όταν με τα πολλά κατάφερε να συνέλθει, επέστρεψε σπίτι σχεδόν σκελετωμέμος, έμαθε να τρώει και να πε

«Δεν είναι τίποτα ο θάνατος. Δεν μετράει. Εγώ πέρασα απλά στο διπλανό δωμάτιο. Όλα εξακολουθούν να είναι ακριβώς όπως και πριν. Εγώ είμαι εγώ κι εσύ είσαι εσύ κι η ζωή που με τόση αγάπη ζήσαμε μαζί μένει ανέγγιχτη, απαράλλαχτη. Ό,τι ήμασταν κάποτε ο ένας για τον άλλο, το ίδιο είμαστε και τώρα. Λέγε με όπως μ’ έλεγες παλιά, με το ίδιο χαϊδευτικό μου όνομα. Μίλα μου με την άνεση που μου μιλούσες πάντα. Μην αλλάζεις τον τόνο της φωνής σου. Μην παίρνεις ύφος σοβαρό ή θλιμμένο. Γέλα όπως γελούσαμε πάντα, με τα ίδια αστεία που μας διασκέδαζαν. Παίξε, χαμογέλα, σκέψου με, προσευχήσου για μένα. Ας μείνει για πάντα στ’ αυτιά σου τ’ όνομά μου. Ας το προφέρεις αβίαστα, χωρίς η σκιά της θλίψης να το βαραίνει. Η ζωή έχει πάντα το ίδιο νόημα, δεν το έχασε. Υπάρχει απόλυτη, αδιάκοπη συνέχεια. Τι παραπάνω από ένα ασήμαντο ατύχημα είναι τούτος ο θάνατος; Γιατί πρέπει να χαθώ από τη σκέψη σου, επειδή χάθηκα από τα μάτια σου; Απλά περιμένω, κάπου πολύ κοντά, λίγο πιο κάτω. Όλα είναι καλά.»  Στο γ