Ατύχημα στο σχολείο!

Ήταν η πρώτη μέρα στο σχολείο μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων. Ο μικρός μου πρίγκηπας όλο χαρά που θα συναντούσε μετά από τόσες μέρες τους φίλους του, αναχώρησε με τον πατέρα του για το σχολείο, πολύ ζεστά ντυμένος αφού σχεδόν χιόνιζε! Δύο ώρες αργότερα, χτυπάει το τηλέφωνο. Από το σχολείο, δεν είναι για καλό...Πράγματι, ο διευθυντής ψύχραιμος, με ενημερώνει ότι ο μικρός χτύπησε στο κεφάλι, δεν είναι κάτι σοβαρό, έτρεξαν αίματα και καλό είναι να πάω από εκεί μήπως χρειαστεί 1-2 ράμματα...
Η καρδιά μου σφίγγεται, ευτυχώς δουλεύω από το σπίτι εκείνη την ημέρα και το σχολείο είναι δίπλα.
Χιλιάδες σκέψεις μπερδεύονται στο μυαλό μου...κατά τη διάρκεια της ολιγόλεπτης διαδρομής προς το σχολείο...να τηλεφωνήσω στον άντρα μου...όχι να δω πρώτα πόσο σοβαρό είναι...θα πρέπει να τον πάω στο νοσοκομείο άραγε...θα χρειαστεί ράμματα...πώς θα αντιδράσει...να είμαι ψύχραιμη...να είμαι ψύχραιμη...να είμαι ψύχραιμη...
Φτάνω στο σχολείο, μια δασκάλα που δεν την ξέρω, τρέχει να μου ανοίξει.. είστε η μαμά του Άγγελου (τόσο πολύ φαίνεται η τρομάρα μου;) συγχαρητήρια (ορίστε;) ήταν πολύ ψύχραιμος!
Μπαίνουμε στο γραφείο των δασκάλων...ο μικρός μου πρίγκηπας κάθεται σοβαρός σε μία καρέκλα, τα ρούχα του μες τα αίματα, η γάζα στο μέτωπο τεράστια...περισσεύει στο επάνω μέρος και μαζί με τα μαλλιά του που πετάνε προς τα πάνω, δείχνει πολύ αστείος (τώρα που το σκέφτομαι!). Του χαμογελάω, χαμηλώνει τα μάτια...Ο γυμναστής, ο διευθυντής και μια άλλη δασκάλα μου εξηγούν...δεν βγήκαν διάλειμμα στο προαύλιο λόγω κακοκαιρίας, παίζανε κυνηγητό στους διαδρόμους (τι πρωτότυπο!) παρόλες τις παραινέσεις τους και έπεσε σε μία γωνία τοίχου.
Έχει χτυπήσει στο μέτωπο κοντά στις ρίζες των μαλλιών και λόγω αγγείων τα αίματα πολλά. Ξανά συγχαρητήρια για την ψυχραιμία του (γίνεται να αισθάνεσαι περήφανος τέτοιες ώρες;), δεν ζαλίζεται, δεν είναι μεγάλο σκίσιμο (ευτυχώς), καλό είναι να πάμε πρώτα σε κάποιο φαρμακείο να το δουν για να μην ταλαιπωρηθούμε σε νοσοκομείο. Τηλεφωνώ στον πατέρα του (πάντα με καθησυχάζει, ψύχραιμος γαρ, από εκεί κληρονόμησε την ψυχραιμία ευτυχώς!) συμφωνεί να πάμε πρώτα στο φαρμακείο. Φεύγουμε από το σχολείο, ο μικρός με τρελαίνει στις ερωτήσεις...μαμά, θα πάμε νοσοκομείο; θα κάνω ράμματα; πονάνε τα ράμματα; γιατί δεν ξέρεις, εσύ δεν έχεις κάνει ράμματα; ο μπαμπάς έχει κάνει ράμματα; γιατί δεν ξέρεις; δεν ήσασταν μαζί όταν είχε χτυπήσει μικρός; (θεέ μου, λυπήσου με!) Φτάνουμε στο φαρμακείο, η φαρμακοποιός φίλη μας, το βλέπει, είναι επιφανειακό, δεν χρειάζεται ράμματα (ουφ!!) το καθαρίζει, του βάζει ένα πλαστικό ράμμα και μικρότερη γάζα παρακαλώ, να μην δείχνει τόσο αστείος!(η ψυχή μου έχει επιστρέψει στη θέση της και κάνω και χιούμορ!) Στο δρόμο της επιστροφής, ανακουφισμένοι και οι δύο, έχουμε διαπραγματεύσεις. Θέλει να ξαναπάει στο σχολείο(!) αφού δεν έχει τίποτα(!) δεν θέλει να κάτσει σπίτι(!) Επιστρέφουμε σπίτι, αλλάζουμε ρούχα, τηλεφωνούμε στο σχολείο να μάθουμε το επόμενο διάλειμμα και επιστρέφουμε!!!! Φυσικά έχουμε αναπαράσταση πού χτύπησε από τον ίδιο και τους συμμαθητές του, που στριμώχνονται γύρω του να δούνε το παράσημο!
Επιστρέφω σπίτι παραζαλισμένη...τι ήταν κι αυτό σήμερα...ευτυχώς...ευτυχώς δεν ήταν τίποτε σοβαρό και ήμουν και τέρας ψυχραιμίας...φαινομενικά!
Πρώτη μέρα στο σχολείο... 

Το βράδυ τηλεφωνεί στην γιαγιά του να της πει τα καθέκαστα:
«Έχω άσχημα νέα! Χτύπησα στο σχολείο και έχω καρούμπαλο στη μέση του κουτέλου!!!!»
      

Σχόλια

  1. Τι να πω. Ηθελε να γυρίσει κιόλας στο σχολείο!Πολυ ψύχραιμος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Περαστικά στο γενναίο σου.Καταλαβαίνω την αγωνία και τη φρίκη που πέρασες...Ευτυχώς πάει πια πέρασε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με καταλαβαίνεις έτσι; Αλλά το «έπαιξα» ψύχραιμη!
      Ουφ πάει πέρασε!

      Διαγραφή
  3. Περαστικά του....
    Οταν παίρνω κάποιο γονιό τηλέφωνο, επειδή ξέρω τι τρομάρα παίρνουν οι γονεις, ξεκινάω λεγοντας "Ειμαι η δασκάλα του τάδε, δεν έχει κάτι σοβαρό όλα καλά μπλα μπλα" γιατί μέχρι να πεις έχει πάει και έχει έρθει η καρδιά της μαμάς ( οι μπαμπάδες είναι πιο ψύχραιμοι)


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άννα μου, ο διευθυντής μια χαρά μου τα είπε, εγώ είμαι τέρας ψυχραιμίας! Αλλά ευτυχώς δεν το δείχνω!

      Διαγραφή
  4. Ανώνυμος28/1/14, 4:12 μ.μ.

    μπραβο στο παιδι μας εχει παρει τη ψυχραιμια από μας παρ ολο που ειχε ένα τοοοοσο καρουμπαλο στη μεση του κούτελου μπραβο ζωγραφια μου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου